Loefoeten

We rijden met regen weg uit Oppmyre en de donkere wolken voorspellen niet veel goeds. Als we een paar heuvels over zijn, is de weg droog en de lucht helder. Het kan snel veranderen hier in het hoge Noorden. Bij Sortland gaan we niet de brug over maar rijden we rechtdoor. We nemen een andere route en rijden langs de onderkant van de Vesteralen via Stoksmarket (Hurtigrutenmuseum) naar Melbu. In Stoksmarket moeten we over een hoge brug, die ziet er zeer indrukwekkend uit. De Volvo is niet onder de indruk en schakelt niet eens terug. Het is een automaat dus Erik heeft daarin niks in te brengen.

Daarna nog een stukje naar Melbu waar we met een ferry oversteken naar de Lofoten. Als we aankomen is de boot geladen, de slagboom dicht en de klep naar boven. Helemaal blij worden we als iemand begint te zwaaien en de slagboom naar boven gaat. En ook de klep wordt weer plat gelegd. We mogen nog mee! Dat is mooi meegenomen. Tijdens de vaart mogen we niet in de auto blijven zitten en dus gaan we naar boven. Het is geen weer om aan dek te gaan dus zitten we in het restaurant. Het duurt nauwelijks een half uur en dan mogen we weer naar beneden.

Na het uitrijden van de boot is het nog maar 1 kilometer naar de E10, de hoofdweg van de Lofoten. De E10 is vaak te smal voor een middenstreep maar doordat niet hard word gereden gaat het goed. Het is hier vooral sociaal rijden. Eerst gaan we naar camping Sandsletta, daar hebben we vorig jaar overnacht maar dat doen we vandaag niet. Het is nog te vroeg om al te stoppen. We rijden door via Svolvaer (Kiwi!!) naar Kabelvag. Daar stoppen we bij de eerste camping, er liggen er hier nog twee waar we op visite gaan. Tussen de buien door is het droog :-) . Vandaag haalt de thermometer weer 7 graden.

Nadat we het gesprek met de eigenaar hebben gehad en we een tijdje in de caravan zitten, horen we buiten steeds een vrouw iets zeggen. Het klinkt als een navigatie systeem. Eerst denken we dat we het ons verbeelden, dan gaat Erik naar onze auto om te checken. Maar onze Miepmiep is stil. We blijven het horen, heel irritant. Steeds met pauzes van vijf minuten. We bedenken hardop wat allemaal kan 'praten', de laptops en fototoestellen zijn het zeker weten niet en mijn telefoon ligt binnen handbereik en is heel stil. Erik's telefoon is uitgezet. Dan, geluk bij een ongeluk, hebben we iets nodig uit het mandje met kabeltjes. En dan horen we heel duidelijk "charge me" uit het mandje roepen. Oh wat een techniek: mijn draadloze koptelefoon roept dat ze opgeladen wil worden.......... Gelukkig, oorzaak gevonden, kabeltje aangesloten en de koptelefoon is tevreden en stil.

God Natt!