Verhuizen

We vertrekken vandaag naar de volgende camping. Daarvoor rijden we het zandpad af naar de E10, dat is een paar honderd meter. Dan slaan we rechtsaf en vrijwel direct daarna weer links. Een soort van schuin oversteken dus. Van de ene naar de andere camping is het precies 4 minuten rijden en dan hebben we rustig aan gedaan. Ook hier is de camping aardig gevuld en Erik meldt ons aan. De eigenaar wil graag dat we met de dissel naar de weg staan, dat wordt vaker gevraagd als veiligheidsmaatregel. Geen enkel probleem maar dat betekent wel dat we een plek moeten hebben die zo´n acht meter diep is. Tussen een camper en een ´Eriba bolletje´ kunnen we mooi staan. Het is niet al te breed maar Erik draait er weer schitterend in een vloeiende beweging tussen. Ik ben blij dat hij dat leuk werk vindt! Ik heb een andere taken, ik ben van de gebaren (ook heel belangrijk).

We hebben een afspraak met de eigenaar voor vier uur vanmiddag en aangezien we nauwelijks iets hebben gedaan, is het toch wel tijd voor een kop koffie. We installeren ons in de caravan en genieten een tijdje van het prachtige uitzicht. We hebben veel geluk, het is vrij helder en het regent maar heel af en toe een paar druppels. Nadat we wat hebben gegeten gaan we richting Svolvaer, onderweg vinden we een paar geocaches. Net voorbij Svolvaer ligt in Hammerstad een camping waar we nog ‘de sticker moeten plakken’. De jonge eigenaren zijn enthousiast en vol ideeën die ze graag aan ons toetsen. Als de koffie en thee op is en alle onderdelen zijn doorgesproken, rijden we terug naar Svolvaer. We gaan winkelen, op jacht naar een hardloopbroek voor Erik. Nadat ik de allereerste keer in Mora nog alleen heb gelopen hebben we voor Erik in Ballangen hardloopschoenen gekocht. En sindsdien loopt hij niet alleen mee maar soms ook vooruit. Erik had niet gedacht dat hij het weer zo leuk zou vinden en daarom liep hij gewoon in een afritsbroek en een dun regenjack. Nu hij de smaak te pakken heeft is het tijd voor ‘echte kleren’. Morgen zal ik proberen er een foto van te maken, voor nu moeten jullie het doen met een papieren beschrijving: tis zwart met knettergeel en heeeel flitsend. Ik weet nu zeker dat ik er achteraan ga lopen…………

Na de aankopen rijden we terug naar de camping, keurig op tijd voor de afspraak met de eigenaar. We krijgen van hem een samenvatting vanaf het moment dat we vorig jaar vertrokken tot nu. Dit is een oudere camping en de eigenaar (sinds een jaar of vijf) heeft erg veel onkosten door achterstallig onderhoud. Het maken van een nieuwe website wordt daardoor steeds naar een lagere prioriteit geschoven. Na een uur gaan we weer naar de caravan waar we nauwelijks zitten als onze buren van het ‘Eriba bolletje’ aan komen rijden. Doordat onze caravan met de achterkant naar het water staat en de auto een eindje verderop hebben ze niet in de gaten dat wij ‘thuis’ zijn en ook niet dat we uit Nederland komen. Het commentaar is voor ons goed te volgen. Vooral de buurvrouw heeft er geen goed woord voor over dat wij naast hun staan. Een collega van mij zou zeggen “als ik alle lelijke woorden weg laat dan blijft er niets over”. De buurvrouw loopt naar de achterkant van onze caravan en ziet dan het Nederlandse nummerbord, wat ook weer commentaar oplevert. Dan gaat ze met haar neus bijna tegen ons achterraam en schrikt zich een hoedje. Ik zit namelijk aan de achterkant op de bank te breien. Ze heeft het fatsoen om direct terug te stappen….. Dan volgt er een stevige klop op onze deur en Erik doet vriendelijk open. Of we wel weten dat we op hun grond staan. Volgens de buren is het zo “verkaveld” dat wij er niet tussen hadden gemogen. Dat stuk hoort bij hun plek. Nou weten we toevallig van de eigenaar dat hij geen afgebakende plekken heeft maar ach, we willen beleefd blijven en zeggen dat wij dat zo niet hadden gezien. Erik en ik overleggen nadat zij mopperend terug naar hun bolletje lopen. Wat doen we, gewoon blijven staan of een andere plek zoeken. We kiezen voor het laatste, ook een beetje omdat we wat ACSI spullen in beeld hadden liggen. Dus: stroom eraf, alles van het aanrecht en de tafel, poten indraaien, handrem eraf en mover aanzetten. Erik rijdt met de afstandsbediening de caravan naar een plek verderop die helaas niet zo keurig een grindlaag heeft maar meer een veld vol paardenbloemen is. Buurman heeft het fatsoen te komen bedanken, buurvrouw zien we niet meer. We sluiten weer aan en ik draai de poten uit. Dat kost me bijna een enkel. Er loopt, onzichtbaar door de overvloed aan paardenbloemen, een geul achter de caravan van 10 centimeter breed. Daar stap ik in en doordat ik al bijna op mijn hurken zat om de poot uit te draaien verlies ik het laatste stukje mijn evenwicht en schiet in het gras. Resultaat grasvlekken op mijn broek en pissig op mijn buurvrouw die ik natuurlijk in stilte hiervan de schuld geef. Let wel: in stilte!

Verder niets noemenswaardigs gebeurd. Nou ja, we zitten de hele avond naar buiten te kijken door ons achterraam. Erik heeft de laag stof er nog even afgespoeld. Het uitzicht is zo mooi en steeds anders. Het is nu 23.05 en de bergen aan de linkerkant liggen nog in de zon, het water is nu even rimpelloos en er zijn nog maar een paar wolkjes aan de lucht. Er dobberen wat bootjes langs de pier en verder is het helemaal stil op af en toe wat krijsende meeuwen na.

Hier houden we het wel even uit!!