Beter ten halve gekeerd

Het is laat ( 23.30u) en ik moet nog beginnen aan het verslag. Dat komt doordat we nog niet zo lang terug zijn in de caravan. Inderdaad, als het hier donker zou worden, zouden we bijna nachtbrakers zijn.

Even terug naar vanochtend. Nadat we een aantal Nederlandse campers uit hebben gezwaaid, haken we zelf de caravan erachter en vertrekken we richting Sortland. Een mooie route en de zon schijnt dus meer wensen hebben we even niet. In Sortland rijden we dit keer over de grote brug waar gisteren de Hurtigruten onderdoor ging. We zijn nu op een ander eiland van de Vesterålen en we rijden naar camping Oppmyre iets ten zuiden van Myre. Deze camping hebben we genoemd in de ACSI FreeLife als één van onze favoriete vijf kleine campings. De eigenaren zijn blij met onze komst en met onze reclame voor hun camping. We spreken om 14.00u af, daarvoor installeren wij ons op een mooie plek met weer goed uitzicht. We willen hier in de buurt ook een nogal bekende wandeling gaan maken en omdat het nu droog is en voor morgen regen is voorspeld gaat Erik vragen of we het gesprek naar morgenvroeg kunnen verzetten. Dan blijkt de koffie al klaar te staan en ook een grote schaal met zelfgebakken cake. Tja, dan plannen bijstellen en eerst op de koffie.
Na een uur hebben we de cake getest, de papieren ingevuld en informatie gekregen over de wandelroute. Normaliter schijnt die in 5 tot 8 uur te doen te zijn. Al kennen de eigenaren een sporter die binnen tweeëneenhalf uur terug was. Die heeft hardgelopen over de route. Dat zijn wij niet van plan. Vooraf hebben we gelezen dat het vertrekpunt in Stø ligt en dat de meeste mensen daar starten met de laaggelegen route richting Nyklund. Ergens gaat het dan omhoog en over een hogere route loop je dan terug naar Stø. Op het informatiebord bij de start zien we dat het in totaal om 15 kilometer gaat. Dat moet te doen zijn, we hebben gevulde rugzakken mee en er is zelfs zon bij de start.

We beginnen met mooi zicht op de camping in Stø, daar gaan we morgen nog even langs. Het is kwart over drie als we beginnen aan de route, met zoals de meesten, het lagere deel. Ik had eigenlijk gedacht dat we over strand zouden lopen maar dat is niet de bedoeling. De route is goed gemarkeerd met rode T’s. Van de Norske Turistforetning. Er zitten hele drassige stukken bij maar ook erg veel ‘keien op het pad’. Het is meer klimmen en klauteren dan wandelen. Naast elkaar lopen kan al helemaal niet. Het pad is meestal maar twee schoenen breed. Op het punt waar we omhoog gaan staat een bankje en daar eten we eerst wat. Onze thermosfles is niet van geweldige kwaliteit en is aan de buitenkant bijna warmer dan van binnen. Daarom wachten we niet te lang met het opdrinken van de thee want als we ijsthee hadden gewild dan hadden we dat gewoon in een plastic fles kunnen doen. Het blijft gelukkig droog en we doen regelmatig het vest open. Zeker nu we beginnen aan de klim. Het eerste deel is tussen boompjes door over rotsen, keien, boomwortels, los zand enzovoorts. Gelukkig staan er veel berkenboompjes langs het pad, daaraan kunnen we ons omhoog hijsen of steun vinden bij smalle stukken. Een beetje rood aangelopen kom ik slechts een paar minuten na Erik boven op een richel tussen twee bergtoppen. Hier kunnen we rechts en links. Omdat in de beschrijving stond dat het tweede deel hoger ligt is ons nu duidelijk dat de route linksaf gaat. Het is ons ook nu duidelijk dat het niet gaat om een paar meter boven zee, over kliffen ofzo, maar om over de bergtop. De onderste route ligt misschien zo’n 10 meter boven zeeniveau (gemiddeld) de bovenste gaat naar dik 400 meter, naar kale rotsen en vooral naar de koude kant van de bergen en naar veel wind.
Nu we zover zijn willen we graag de route uitlopen. We beginnen aan het tweede deel, eerst valt het nog mee maar al snel wordt het pad minder dan een pad, zien we alleen nog T’s recht omhoog tegen de rotsen en dan zien we dat het de bedoeling is dat we nu echt gaan klimmen en klauteren. Hier hebben we geen foto’s van, de toestellen zitten voor alle zekerheid in de rugzakken, vooral om de handen vrij te hebben. Op handen en voeten klimmen we naar boven. Steeds naar elkaar roepend ‘of het nog gaat’. We beginnen het wel te voelen in de benen maar we zetten door. Als we bij een derde punt komen hopen we dat dit de laatste klim is maar als we boven zijn zien we dat er nog een aantal volgen. We hebben kort overleg………..en besluiten dat we omdraaien. Beter ten halve gekeerd dan ten volle…………. We balen even heel kort maar gaan dan dezelfde route terug naar beneden. We zijn al snel blij met de keuze want nu weten we tenminste wat er komt. Als we door waren geklauterd dan hadden we moeten afwachten hoe lang de route over de toppen is en hoe zwaar het is/blijft.

Zelfs nu we de bekende route terug lopen voelen we de zware benen. We zijn om 21.00u terug bij de auto, volgens de app hebben we 13.3 kilometer gelopen. Wandelen kunnen we dit niet noemen. Maar we zijn blij met het resultaat. En ondertussen hebben we ook nog een aantal mooie foto’s gemaakt, vinden wij.

Het is een kwartiertje rijden naar de camping en als we de auto uit willen stappen merken we dat we in die vijftien minuten behoorlijk stijf zijn geworden. We frissen ons op, maken wat te drinken en installeren ons dan in de caravan in de ‘zithoek’, onze ‘room with a view’. Al snel zegt Erik dat hij een zeeotter ziet en eerlijk gezegd geloof ik daar niet veel van. Erik gaat naar buiten met het fototoestel en ik blijf lekker warm bij de kachel zitten. Als hij terugkomt heeft hij bewijs. Er zit inderdaad een zeeotter op de rotsen hier voor onze plek. Af en toe duikt hij het water in en komt dan met vers zeewier weer naar boven. Op de rots eet hij het groene spul en gaat daarna weer even zwemmen. Echt geweldig om te zien. Soort van toetje van een onvergetelijke dag!