Trang An en Ninh Binh

In ons reisschema dachten wij vandaag een rustdag te hebben. Dat blijkt niet zo te zijn, de informatie vooraf was niet helemaal duidelijk , we hebben een lange excursiedag voor de boeg. We worden om 8 uur bij de lobby van het hotel verwacht en keurig op tijd zitten we alle 17 weer in de bus. Onze gids Tu’ kan niet vertrekken want de reisorganisatie heeft doorgegeven dat we vandaag met 18 personen zijn. Hij gaat terug het hotel in, probeert de baas van de reisorganisatie, Danny, aan de telefoon te krijgen en ondertussen hebben wij op de eerste rij in de bus een klein drama voor de chauffeur. Omdat hij langer dan toegestaan de bus heeft geparkeerd wordt hij aangesproken door een verkeersagent (gewone agent=groen uniform, verkeersagent=geel uniform). Hij moet zijn rijbewijs laten zien en dan draait de verkeersagent zich om, springt op zijn scooter en rijdt weg. Onze chauffeur, anders zo kalm, toont enige emotie…… Gids Tu’ baalt ook als een stekker want het blijkt dat we onnodig hebben gewacht. Ook vandaag is onze groep 17 personen groot. We moeten met de bus naar het politiebureau zodat de chauffeur een standje kan krijgen en hopelijk daarna ook zijn rijbewijs terug krijgt. We gaan richting bureau en dan is de weg afgesloten (met een touw!!). In de verte zien we mensen met een rugnummer hardlopen. Het bureau is onbereikbaar, de bus moet achteruit en een enorme omweg maken om in de buurt van het bureau uit te komen. De chauffeur loopt het laatste stuk en is snel terug met zijn rijbewijs. Het oponthoud zorgt voor een vertraging van 45 minuten en doordat we nu in de spits terecht komen zijn we behoorlijk achter op schema.

Na een goed uur rijden maken we een sanitaire stop, weer bij een winkel met van alles. Na een pauze van een half uur rijden we het laatste stuk naar Trang An wat ook wel Halongbaai van het land wordt genoemd. Ook hier Karst formaties die dit keer niet uit zee maar uit een zee van rijstvelden oprijzen. We maken hier in vrij platte roeibootjes een tocht van twee uur. Dat betekent drie of vier toeristen per bootje en een mevrouw om te roeien. We zitten op hele harde houten planken, zonder kussentjes en dan duurt twee uur best lang. Een deel van de tocht gaat over ‘ open water’ en een deel is door grotten. Die zijn soms zo laag dat we zo ver mogelijk voorover moeten buigen om niet ons hoofd te stoten. Erik en ik zitten op de achterste plank en binnen bereik van de roeister, Als we niet genoeg bukken of als we niet genoeg aan de rand van het bootje zitten krijgen we van haar een flinke por in de rug. Tja, dat krijg je als je elkaar niet kunt verstaan. De tocht is prachtig, de hellingen groen van bamboe, palmen en andere planten die in Nederland als kamerplanten worden verkocht. Het is ontzettend warm en we hebben onze petten opgezet. Die kunnen dan ook als helm functioneren ☺ .

Na twee uur stappen we zonder kleerscheuren maar behoorlijk stijf het bootje af. Het is fijn naar de bus te kunnen lopen. De chauffeur brengt ons naar een restaurant om te lunchen. Die is dit keer niet inbegrepen en we kunnen kiezen van een kaart of voor een soort dagmenu. We nemen dat laatste, daar zitten zeven gerechten in en we gaan ervan uit dat er dan altijd wel iets is wat we lusten. Eerst krijgen we per vijf personen een grote bouillon, daarbij krijgen we platen gebakken rijst (soort gepofte rijst aan elkaar en niet gekleurd). We moeten een paar schepjes uit de gezamenlijke kom in onze eigen soepkom doen en dan met een stukje van de plaat rijst erin dippen en dat eten. We zijn duidelijk onze grenzen aan het verleggen. Hanoi staat bekend om de Noodle Soup, dit gebied is bekend om gerechten met berggeit. Of zo als onze gids zegt: they grow goat. Het duurde even voor we door hadden wat hij bedoelt: ze houden hier geiten voor consumptie, dus. Geit staat ook op het menu. We krijgen weer uitleg: men neme een springrolvelletje, daar doe je een blad van de vijg op, dan nog wat sterfruit, mini vijg en wat reepjes geit, velletje op rollen en dippen in een van de sausjes. En we eten weer met stokjes. Daarna komen nog een omelet, gebakken gamba’s, gebakken kip en witte rijst met soep met daarin blaadjes spinazie. We sluiten af met een banaan. Even onderuit zakken zou niet verkeerd zijn maar we moeten juist in actie komen.

We gaan naar de volgende attractie: het pagode complex bij Ninh Binh. We stappen van de bus over op elektrische karretjes en die brengen ons naar de voet van een berg. Daar beginnen we aan een flinke klim naar boven over ongelijke traptreden. Er zit nogal wat verschil in conditie in de groep en we staan lang boven te wachten voor de laatsten ook zijn gearriveerd. We lopen naar een lachende Boeddha met rugzak, volgens de gids het grootste bronzen Boeddha beeld in Vietnam. Tien meter hoog en 100 ton in gewicht: een Boeddha met een flinke buik dus. Daarna dalen we langzaam af, lopen via meerdere gebouwen waar andere enorme Boeddha beelden staan. In een ruimte staan drie gigantische vergulde exemplaren. De ene beeld het verleden uit, de middelste het heden en de rechter de toekomst. Het verschil zit in de gebaren die door de handen worden gemaakt. In de wanden van de gebouwen en bij de verbindende gangen staan kleinere beelden achter glas. Ieder vak heeft een naamplaatje en wij denken dat het gaat om overleden personen. Volgens onze gids is dat niet zo. Hij zegt dat dit de mensen zijn die US$ 500 of meer hebben geschonken voor de bouw van het complex. Het zijn dus de sponsoren. Het totale complex beslaat 500 hectare en bestaat nog geen tien jaar. Alles wat hier staat is dus eigenlijk nog nieuw. Dat is voor ons een beetje een tegenvaller en zeker ook door de elektrische karretjes krijgen wij even ‘ een Efteling gevoel’ .

Het begint al te schemeren als we om half zes bij de bus terug zijn en de chauffeur kan beginnen aan zijn taak om ons veilig terug te brengen naar ons hotel in Hanoi. Het is 115 km. rijden, grotendeels over snelweg. Nou ja, dat betekent ogen aan alle kanten hebben omdat lang niet iedereen met licht op rijdt. De chauffeur heeft zelfs zijn achteruitrij camera aan zodat hij beter kan inschatten of hij links of rechts kan inhalen. In Hanoi is het weer het gekkenhuis met scooters waar we al aardig aan gewend zijn. Bijzonder is hoe kinderen worden vervoerd, soms staan ze tussen de benen van de bestuurder of zitten ze ingeklemd tussen twee volwassenen. Vanavond zien we een meisje van een jaar of vier die achter haar moeder (denken we) staat op de zitting. Ze zit met een soort band aan haar moeder vast maar ze heeft vreselijk veel bewegingsruimte, volgens onze normen dan. Als we bijna bij het hotel zijn valt er voor onze bus een scooterrijder om en moet onze chauffeur een noodstop maken. De jongen ligt precies onder de voorbumper en is niet gewond. Hij klimt overeind, zet de scooter recht, bedankt onze chauffeur en gaat weer verder.

Wat een dag, niks rustdag maar wat zijn we blij met deze onverwachte tocht. We hebben weer heel veel indrukken opgedaan. Morgen checken we hier uit en gaan we met de nachttrein naar Hue. Dat wordt vast ook weer een bijzondere ervaring, de verhalen over het comfort in de trein zijn niet erg positief. We schijnen de cabine/couchette/hut ?? ook te moeten delen met twee anderen. We gaan het meemaken, betekent in ieder geval dat we even niet online zijn.