Deja vu

We waren het vorige verslag geëindigd bij het lui hangen in de stoelen, beetje internetten, whatsappen en cappuccino drinken. Wat Erik ook steeds deed was kijken op de informatieborden om te zien waar we voor onze doorvlucht naar Hanoi werden verwacht. Die kwam maar niet op de borden. Om kwart over negen besloten we het maar te vragen en toen bleek dat we toch heel wat duffer waren dan aan de buitenkant te zien was. De jongeman bij de infobalie stuurde ons met hele grote spoed naar H10. Daarvoor moesten we eerst met een monorailtrein, die gaat van de ene hal naar de andere. Gelukkig was de trein er snel. Inmiddels waren wij met spoed weer scherp en realiseerden we ons dat de vlucht om 9.45 zou vertrekken (en niet 10.45 zoals we toch zeker dachten te weten......). H10 was helemaal achterin een hele lange gang. We zijn gaan rennen, Erik met een rolkoffertje en ik met een schoudertas. Het zag er vast heel komisch uit maar we hadden even heel weinig te lachen. Wat jammer dat ik met mijn looptraining niet verder ben gekomen dan drie minuten!!

Bij de ingang van H10 stond een man te zwaaien en ons aan te manen voor nog meer spoed. Aangekomen moesten we eerst door de veiligheidscontrole, bij allebei ging het alarm af (natuurlijk) en toen mochten we door. Twee trappen af en weer een hal door naar een mevrouw die "quick quick" riep. Paspoort en boardingpass controle en oké en toen de slurf in richting vliegtuig. We waren de laatsten die aan boord gingen en we zaten nauwelijks toen we werden afgeduwd (nou ja het vliegtuig dus).

Wat een opluchting en eigenlijk ongeloof. Tegelijkertijd dachten we aan de zomervakantie waar we op het nippertje de boot naar Zweden haalden. We geven nu echt ons slaapgebrek de schuld!! Iets slaap hebben we tijdens de drie uur vliegen van Kuala Lumpur naar Hanoi ingehaald. Na de landing konden we al snel onze koffers van de band halen, door de douane en op zoek naar een gids met een bordje van Travelbird. Er stonden er heel veel maar allemaal met andere bordjes. Geen gids te bekennen. Toen zijn we op zoek gegaan naar een geldautomaat en hebben we voor de eerste dag maar even 2 miljoen Vietnamese Dong gepind. Jawel, thuis had ik uitgerekend dat ik voor 5 miljoen zou gaan maar het apparaat had een max. We hebben daarmee ongeveer € 80 uit te geven.

In de hal liepen nog wat verdwaasd uitziende Nederlanders, ook allemaal op zoek naar een gids van Travelbird. We zijn bij elkaar gaan staan, wachtend op de gids die met bezweet voorhoofd en heel veel excuses ietsje later aan kwam rennen. Daarna met koffers naar de bus en oh wat is die geweldig. Ik hoop dat we daar de hele tijd mee op pad gaan. Zo mooi :-) :-) . Wie de aflevering van Top Gear in Vietnam heeft gezien weet wel wat ik bedoel. De bus was vanbinnen mooi aangekleed. Zie de foto's (tenminste als het uploaded lukt).

In de bus kregen we allemaal onze eigen ' itenary', ons reisschema. En konden we een poging doen om het Engels van onze gids te volgen. Dat is een hele klus, hij heeft een heel bijzonder accent. Tot nu toe snappen we allebei verschillende dingen/woorden en als we die bij elkaar zetten hebben we bijna het hele verhaal helder. Soms ook niet, dan glimlachen we beleefd. Dat doen ze hier namelijk veel en buigingen maken doen ze ook. Als we het goed hebben gezien zijn ze niet van het handen schudden. Altijd handig om mee te doen met de gebruiken.

Goed, terug naar het verhaal, we zitten dus in de bus op weg naar het hotel in Hanoi. Links en rechts schieten de brommertjes en scooters ons voorbij. Hevig toeterend. Dat schijnt hier zo de afspraak te zijn, toeteren om van alles en nog wat, borden en verkeerslichten zijn ondergeschikt. Stoppen voor een zebra?? Echt niet. Als je over wilt steken ' gooi' je je gewoon tussen het verkeer. Het omzeilt je dan, wel toeterend maar volgens de gids zijn er bijna nooit ongelukken.

Zo komen we ook bij het hotel waar de bus aan de overkant van de weg moet stoppen. De gids loopt met negen van de elf naar de overkant. Twee staan nog op de stoep, dat zijn wij. Hopelijk gaat dat niet de komende twee weken zo. Nu stonden we ons even te verbazen maar gelukkig had de gids het in de gaten en kwam hij terug om ons te helpen oversteken. In de lobby krijgen we een welkomstdrankje: koude thee. Nadat onze paspoorten zijn gecontroleerd krijgen we de kamersleutel. We hebben 305, een kamer zonder view. Dat schijnt hier heel normaal te zijn. De huizen zijn smal en hoog en in de buitenmuren (aan de zijkanten( zitten meestal geen ramen omdat die te dicht op de buren staan. En zo'n kamer hebben wij dus. Er hangt wel een gordijn voor een muur maar dat is eigenlijk een beetje de boel voor de gek houden. Er zit een raam naar het trappenhuis achter en dat gordijn doe je dus nooit open. Ik geloof dat ik het niet helemaal helder beschrijf maar ook hier gebruik ik slaapgebrek als excuus.

We kwakken de koffers op bed, halen er schone kleren uit en lopen daarna het hotel uit, het lawaai in. We hebben een plattegrond meegekregen maar die hebben we (nog) niet nodig. Vlakbij het hotel ligt een enorm meer met daarin een eiland met tempel. Als we meer energie hebben gaan we dat eiland verkennen, nu doen we alleen een rondje langs een stuk van de oever. We zien een legertje dames met oranje shirtjes en grote hoeden met een piepklein schaartje uitgebloeide bloemen uit een perk knippen. We zien een bruidspaar dat verlegen lachend voor hun fotograaf poseert. Er is een groepje vrouwen met prachtige jurken die zich laten vastleggen op een digitale camera. En dan zijn er nog heel veel mensen die onze schoenen willen poetsen, fruit aanbieden, gids willen zijn, een taxi willen bellen en ga zo maar door. Met dank aan het slaapgebrek storen we ons er niet aan, we doen ons eigen ding. En dat is bijvoorbeeld naar een fotozaak gaan en een extra batterij halen voor een van de camera's. We zijn er nog maar net maar merken al dat er heel veel is vast te leggen.

Naast de fotozaak zit een KFC en daar bestellen we iets wat er op een poster uitziet als een kopburger. Frites en cola is niet zo ingewikkeld maar de burgers zijn niet bepaald wat we hadden verwacht. Erik heeft wel iets met kip maar we herkennen er te weinig van en ik heb blijkbaar een garnalenburger besteld. We eten het broodje en de sla, best lekker.

We gaan terug naar het hotel en zoeken onderweg nog een supermarkt. Het is druk op straat, veel frituurpannen die staan te borrelen, mensen die kommen soep naar binnen slurpen, schreeuwende kinderen die bij school opgehaald moeten worden (dat denken we tenminste), we komen langs de beroemde kathedraal (door onze gids omschreven als Cattendrel) en staan even te kijken naar fanatiek badmintonnende kinderen. We halen een fles water en twee blikjes cola en dan zijn we heelhuids terug bij het hotel.

Op de kamer pakken we een koffertje in voor de excursie morgen naar de Ha Long Bay waar we een nacht op een boot zullen blijven. De twee gewone koffers blijven in het hotel. We komen na Halong Bay hier weer terug voor een paar dagen Hanoi. Verder moeten alle batterijen worden opgeladen, en ook die van ons. We proberen zo lang mogelijk de ogen open te houden. We kijken naar Duits voetbal op de tv, gelukkig met Vietnamese ondertiteling :-) .

Nu proberen foto's te plaatsen en dan mag het licht even uit....

groeten van ons.