Bryce Canyon day two

De wereld is weer wit vanmorgen als we de gordijnen omhoog schuiven, maar door de zon verdwijnt de sneeuwt snel. De lucht is mooi blauw en we gaan het erop wagen. Eerst in de rij bij de toegang tot het Nationale Park en dan door naar Sunset Point. De Prairie Dogs hebben ook de zon ontdekt want we zien er een aantal met hun neuzen boven de grond. Bij Sunset Point parkeren we de camper en hangen we de rugzakken om.

We beginnen met een afdaling via de Navajo Trail. Het eerste deel is, zwakjes uitgedrukt, nogal glibberig. De blubber blijft onder onze schoenen plakken en dat loopt wat onhandig. De schoenen worden steeds zwaarder en we krijgen bij iedere stap minder 'grip'. Gelukkig hoeven we alleen af te dalen en zodra we uit het haarspeldgedeelte zijn wordt het pad droger en beter begaanbaar. Het licht is schitterend en we maken heel wat foto's in pogingen om het goed vast te leggen.

We dalen af in de canyon en zien de pilaren en hoodoo's nu van de onderkant. Het is nog indrukwekkender dan vanaf de uitzichtpunten langs de rim. Na een pauze met warme thee beginnen we aan het meer inspannende deel: via de Queens Gardens Trail lopen we naar boven naar Sunrise Point. Vandaar is het nog een kilometer over een vlak pad terug naar de camper. In iets minder dan 2,5 uur lopen we 5,5 kilometer en leggen we een hoogteverschil van 700 meter af.

Hierna rijden we terug naar de 'bewoonde wereld', over Highway 89 rijden we naar Zion National Park. Dit is het laatste Nationale Park dat we voor deze vakantie op ons lijstje hadden staan. Bij Mount Carmel slaan we af van Highway 89 en direct wordt de weg smaller. De weg slingert tussen hoge rotswanden door, weer diepe afgronden en weinig 'vangrail'. We rijden via de Oost-ingang Zion binnen en naast het laten zien van onze jaarkaart moeten we hier ook betalen omdat er twee tunnels in het traject zitten. De eerste mogen we zelf door, voor de tweede moeten we stoppen. Zodra er een mogelijkheid is wordt aan de andere kant van de tunnel het verkeer stil gelegd. Rangers houden de boel onder controle en zodra er geen verkeer meer in de tunnel zit mogen wij er door. De camper is 12 feet hoog en de tunnell is in het hoogste deel 13,1 feet. Dat betekent dus dat we in het midden moeten rijden (vandaar dat er geen tegemoetkomend verkeer moet zijn) en dan houden we aan alle kanten voldoende over. Zodra wij er door zijn mag er weer 'normaal verkeer' door.

Er zijn veel parkeerplekken maar de meesten zijn niet echt berekend op een camper van dit formaat. Omdat we het verkeer achter ons aardig ophouden gaan we toch af en toe aan de kant. Als we aan de kant staan maak ik er graag fotomomenten van (twee vliegen niet waar). Zo zie ik per toeval een groep berggeiten op een rots hoog boven de weg. Ze laten zich niet storen, houden me wel in de gaten maar ik blijf op afstand en krijg de kans ze te filmen. Jammer dat het uploaden van filmpjes niet lukt maar door de foto's krijgen jullie ook wel 'beeld'.

Bij de entree van Zion werd aangegeven dat de twee kampeerterreinen vol zitten. We hebben vooraf niet geprobeerd te reserveren omdat we niet hadden verwacht dat het doordeweeks druk zou zijn. We krijgen een lijst met campings net buiten het park, we kunnen doorrijden naar de Zuid-ingang (hoeven we niet nog een keer de tunnels door). Op nog geen twee kilometer ten zuiden van het park ligt Springdale, met winkels, restaurants en musea. Er is ook een camping en we kunnen zelfs vanaf deze camping met een shuttlebus Zion in. We blijven hier twee nachten, de camper krijgt morgen een rustdag. Wat wij gaan doen weten we nog niet maar het zou kunnen zijn dat we weer gaan wandelen. Tot nu toe bevalt het ons goed en ook al is het zwaarder door de hoogte, we genieten erg van de trails.