Day two Grand Canyon

En wat voor een dag. We beginnen met een rustig ontbijt op de camping tussen de bomen, nou ja, de camper staat tussen de bomen en wij zitten binnen. De zon schijnt wel maar het is nog koud. We hebben zoals geschreven hier geen tweede nacht kunnen boeken en daarom hebben we het plan vandaag de camper te parkeren op P1 die speciaal is aangelegd voor dit soort voertuigen. Dan willen we met de shuttlebus naar de halte bij de South Kaibab Trail en dan gaan we lopen. Op weg naar P1 komen we langs een grote winkel en wie ons kent weet dat we (lees ik) echt even binnen moeten kijken. We nemen een mandje en geen karretje, meestal helpt dat. Het mandje komt vol met leuke en lekkere spullen en bij het afrekenen kiezen we voor een milieuvriendelijke tas. Altijd handig en een leuk souvenir.

We klimmen weer in de camper en rijden naar P1, daar is het nog rustig. We willen eerst even internetten bij het Visitor’s Center en daarna de rugzakken pakken en naar de shuttle lopen. We vinden wel de in de grond verstopte stopcontacten zodat de telefoon en de laptop opgeladen kunnen worden maar voor wifi worden we doorverwezen naar……………….de winkel. Tadaaa, daar komen we net vandaan. Dus de hele handel weer uit de vloer gehaald, camper gestart en terug naar de winkel. In de koffiehoek/restaurant zitten allemaal mensen achter de laptop, hier moeten we bij zijn. Er is nog één tafeltje vrij bij het raam en daarnaast zit ook nog een vrij stopcontact. We pluggen in, Erik haalt cappuccino en ik start internet. Het verhaal van gisteren kan worden geplaatst, dat gaat vrij snel want die had ik al geschreven. Het uploaden van de foto’s duurt erg lang, ondanks het kleinere (minder mb) format. Telefoonbereik hebben we hier niet maar whatsappen kunnen we wel en beide ‘meiden’ (m & m) zijn online. Gezellig, we voeren hele gesprekken, er worden wat foto’s heen en weer gestuurd en we raken weer bijgepraat (zonder geluid dan). Een super uitvinding hoor, zeker als de telefoon het niet wil doen.

Na een tweede cappuccino zijn eindelijk de foto’s geplaatst, is de mail gecheckt en zijn we klaar om weer terug te gaan naar P1. Daar is ondertussen de parkeerplaats vol gelopen, op de speciale plekken voor campers en andere lange aanhangers staan vooral ook veel gewone auto’s. Dat is lastig want we hebben geen alternatief. We rijden een rondje en parkeren dan met de neus van de camper bijna tegen de neus van een Audi. We zijn van de weg af en het enige lastige is dat Erik bij terugkomst achteruit zal moeten terugrijden. Ach wat is lastig, ik mag dan weer aan de achterkant de boel bewaken en Erik moet zowel rijden, als het scherm van de achteruitrijcamera in de gaten houden en nog opletten of ik geen rare gebaren sta te maken. Gaat wel goedkomen dus.

We pakken de rugzakken in, nemen alleen een windjack mee in plaats van een regenjas en ook de vesten laten we in de camper achter. Drinken, eten, ehbo, toiletpapier en zonnebrand gaan in de rugzakken. Alles ingepakt en afgesloten blijkt dat ik mijn fototoestel vergeten ben, dus camper weer open, fototoestel pakken en weer afsluiten. Maar dan zijn we er ook echt klaar voor. We lopen naar de halte van een oranje lijn van de shuttlebussen. We kiezen voor de ‘east bound’ route, de bus die naar de Kaibab Trail gaat (wij zeggen voor het gemak gewoon kebap). We krijgen een verse chauffeur en zodra hij, Rob Mc., zijn rondje om de bus heeft gemaakt mogen we naar binnen. Hij heeft duidelijk zin in zijn dienst, zijn mond staat geen moment stil en hij weet de hele ‘bemanning’ goed te amuseren. Hij vertelt bijvoorbeeld over de weersverwachting en vraagt ons om te lachen, dat schijnt een paar graden te schelen. Als hij een noodstop (nou ja, beetje flink remmen) moet maken zegt hij dat als hij roept “oh oh way” dat we ons dan moeten vastgrijpen aan de stoelen. Dan hebben we 48% kans dat het goed gaat. Jammer dat het maar 15 minuten duurt voor we bij de halte zijn waar we moeten uitstappen.
Je kunt bij de halte South Kaibab Trail een wandeling maken naar de ‘bodem’, naar de rivier die door de Canyon stroomt. Dat duurt ongeveer 5 uur om er te komen. Het wordt daarom niet aangeraden op één dag zowel af te dalen als weer naar boven terug te lopen. Naar boven lopen duurt gemiddeld een keer zo lang als naar beneden lopen. Wij hebben bedacht dat we afdalen tot aan het ‘Ooh Aah Point’, dat heet echt zo (zie foto). Je daalt dan ongeveer 280 meter af, geniet van een mooi uitzicht, en loopt vervolgens weer dezelfde weg terug omhoog. Dat hadden we bedacht toen we het wandelpad nog niet hadden gezien. Als we boven staan, klaar om te beginnen zien we een zandpad met heel veel ‘zigzaggen’ of zoals we vroeger in de Alpen zeiden : Kehre eins, Kehre zwei, enzovoorts. We trekken eerst maar de truien uit, smeren ons in met zonnebrand en beginnen dan aan het avontuur. Het is knap steil en alhoewel we tot aan ons keerpunt vrijwel alleen afdalen is het soms lastig lopen over het mulle zand of het rollende grind. Voorzichtig aan doen dus want het pad is niet erg breed. Naar beneden is geen aanslag op de conditie maar de mensen die op weg terug zijn en die wij passeren zien er verhit uit. Maar we hebben ooit het boek ‘the Power of Now’ gelezen en maken ons voorlopig nog geen zorgen over de terugweg. Eerst genieten van het nu, van de steile rotswanden in warme kleuren, van de nieuwsgierige eekhoorns, van de bloemen en natuurlijk van het zicht op de canyon. Als we een foto van een eekhoorn staan te maken horen we het geroffel van hoeven dat mooi weergalmt tegen de rotswand. We gaan tegen de rotswand aan staan en wachten af wat er om de hoek komt. Het plaatje is perfect: twee ruiters met allebei een klein konvooi paarden met ballast. Alsof je jaren teruggaat in de tijd, wat een kadootje!

We komen na drie kwartier aan bij het Ooh Aah Point en alhoewel het verleidelijk is om nog een stukje verder af te dalen, doen we het niet. We hebben dit eerste stuk fluitend gedaan maar we zullen toch terug naar boven moeten. Ik vind een uitspraak hier in het krantje voor toeristen heel treffend: naar beneden gaan is een keuze, naar boven gaan een verplichting. We genieten van het punt, eten en drinken wat en beginnen dan aan de weg terug. En dat viel niet mee, in eerste instantie. Uiteindelijk en achteraf ging het erg goed, kleine stappen nemen, af en toe wat water drinken en niet teveel omhoog kijken naar wat je nog moet. Er was zelfs nog energie voor een ‘gek moment’. Weer boven waren we wel even heel trots op onszelf en hebben we het gevierd met een ‘bananenmoment’.
We hadden kunnen wachten op de shuttle maar we zijn terug gelopen naar P1. In totaal hebben we in 2,5 uur lopen 7 kilometer afgelegd en 700 hoogtemeters overbrugd. Best een prestatie waar we trots op zijn. We zijn om half vijf weer in de camper, ekker dan hoor zo’n camper die van alle gemakken is voorzien. De ijskoude cola niet te vergeten….

Zoals al eerder gezegd, het wegrijden betekent eerst in de achteruit en stelt niks voor. Dan nemen we de weg naar de oostelijke uitgang (gisteren nog de oostelijke ingang) en rijden we naar de camping in Cameron bij de Trading Post. Hier hebben we donderdagavond ook gestaan. We zijn er om half zeven en er is voldoende plek. De camper wordt weer aangesloten, de lege batterijen gaan aan de opladers en wij gaan naar het restaurant van de Trading Post. Dit wordt gerund door Navajo en we kiezen van de menukaart iets typisch Navajooooos: een taco vulling op Fry Bread. We hadden onderweg bij de stalletjes de term al vaker gezien maar hadden geen idee wat het zou zijn, behalve dan de letterlijke vertaling ‘gefrituurd brood’. Het is heerlijk en we krijgen er ‘very hot sauce’ bij. Die is inderdaad verrrry hot, de tranen springen me in de ogen en dat kwam niet door emotie. De zaal zit voor de helft vol met families Navajo’s en voor de rest met ‘gewone’ Amerikanen en wij dus.

Een mooie afsluiting van twee heerlijke dagen in de Grand Canyon. Morgen rijden we een stukje naar het noorden, naar de omgeving van Page aan Lake Powell. Tot blogs!!