naar Bristol

We zijn net terug van een heerlijke vakantie in IJsland, we hebben de caravan bijna klaar voor vertrek naar Noorwegen, en toch zijn we vandaag op weg naar Schiphol. We gaan een paar dagen naar Bristol in Engeland. Aanleiding voor deze tussendoor vakantie zijn bij creditcards gekregen giftcards van KLM, die hebben we omgewisseld voor twee tickets. Ooit, heel lang geleden, gingen we met een aantal volleybalteams van Dynamo rond de Pasen naar Bristol voor een toernooi. Heel gezellige reizen waar we vooral herinneringen hebben aan de overtocht met de boot (iedere keer heel misselijk), de tussenstop in Canterbury en de vloer van de sporthal die niet te vergelijken was met de parketvloer in onze eigen sporthal. Veel mooie herinneringen maar van de stad hebben we toen niets gezien. En dat gaan we nu inhalen.

We zijn om half elf bij de balie van de KLM waar we zelf de koffer moeten inchecken, wegen en van een bagagelabel moeten voorzien. Het zal de bedoeling zijn hier personeel mee te besparen maar er lopen veel 'blauwe' dames rond om te kijken of we het allemaal wel goed doen. Omdat we binnen Europa blijven hebben we hierna alleen een paspoortcontrole. De securitycheck komt pas bij de gate. Zo zitten we al snel aan een grote cappuccino, al komt die dit keer niet van de Starbucks want die is er niet op dit deel van Schiphol.

We moeten naar gate D06 en daar is het nog even verwarrend. We zijn hier nog niet eerder geweest en als we willen gaan zitten, zien we dat we bij D06A zijn en dat het vliegtuig dat daar klaar staat naar Leeds Bradford gaat en niet naar Bristol. Onze Cityhopper staat bij D06H. Het is een klein toestel, meer een hoppertje. We worden met een bus naar het toestel gebracht en als iedereen zit, krijgt de stewardess het voor elkaar ons allemaal even stil te krijgen: "good afternoon, you are very welcome on this flight from Amsterdam to Brussels"...... Ze corrigeert zich vrij snel "sorry folks, I had a blond moment", "we are headed for Bristol". Gelukkig maar, we zaten toch goed.

Het is nauwelijks een uur vliegen, wel een beetje hobbelig omdat er met zo'n klein vliegtuig, een Fokker 70, niet zo hoog gevlogen wordt. Bristol Airport is niet erg groot en onze koffer staat heel snel op de band. We kunnen pas om drie uur in ons appartement terecht en daarom zoeken we bij de toeristeninformatie op het vliegveld eerst wat folders bij elkaar en ook een schema van de bus die ons naar de stad zal brengen. We kopen kaartjes, krijgen er nog wat tips bij over hoe we van het trein/busstation bij het appartement kunnen komen, en dan rijdt de bus al voor. De buschauffeur is waarschijnlijk ook piloot want we vliegen over de landweggetjes.

We stappen uit bij Temple Meads, dat is het bus- en treinstation. Met de gps van de telefoon zoeken we de weg naar het appartement aan Union Road. De straat vinden we vrij snel maar we hebben geen huisnummer op onze bevestiging staan en het is een straat met rijtjeswoningen, geen groot complex. Heel vervelend, er komt een soort déjà-vu, 'we zullen het toch wel vinden'?? We lopen de straat uit (doodlopend...), draaien om, lopen terug, dwalen door de buurt, lezen de beschreven route (voor auto's en niet voor voetgangers) nog eens door maar dat helpt niet echt. Een echt Engelse mevrouw wil graag helpen maar heeft ook geen idee en stuurt ons maar terug richting station. We bedanken haar vriendelijk en zoeken zelf verder. Als we denken dat we helemaal fout zitten blijken we bijna voor de deur te staan. Heel vreemd, maar goed er staat op één van de deurbellen 'geometric blu' en in onze bevestiging staat dat we moeten aanbellen. Dan zal er iemand komen die ons naar ons appartement brengt. Erik belt, en belt en belt nog een paar keer maar het blijft volledig stil achter de voordeur. Gelukkig hebben we een telefoonnummer en dat wordt na heel vaak overgaan toch opgenomen. Erik legt uit dat we voor de deur staan maar niemand open doet. Dan krijgen we een code door die ingevoerd moet worden, de voordeur gaat open en wij gaan naar binnen. Daar is een kastje, weer met een code die we door de telefoon krijgen en dan gaat het kastje open en daar zit een envelop in met onze naam erop: Kolderwijn staat er maar goed, we voelen ons aangesproken. We hebben blijkbaar appartement 9 en er zitten twee pasjes in. We zoeken in het gebouw naar nummer 9, het pasje werkt en we zijn binnen. Wat een onderneming.

Het appartement is vrij nieuw, heel modern ingericht, rode leren bank, rode lampen en rode kunstbloemen. Gecombineerd met witte hoogglans meubels met veel chroom. We installeren ons, maken koffie en thee en proberen internet op te starten. Daar blijken we een code voor nodig te hebben en die hebben we niet. Dus Erik belt nog maar een keer met het kantoor van de verhuurder. De code wordt telefonisch doorgegeven en we hebben contact. Net als we weer naar buiten willen gaan begint het keihard te regenen. Na een uurtje is het vrijwel droog en gaan we er op uit. Alsof we hier al jaren wonen lopen we naar het centrum, het is een mooie combi tussen huizen uit 1700 en supermoderne gebouwen. Er is de komende dagen genoeg te zien. Morgen maar vroeg op pad!