Dag 16 - een gure dag

Dit is onze rustdag, dat betekent voor ons mail lezen, reacties bekijken, bellen met oma en opa & oma. Het laatste stukje bananencake eten bij een eigen kom koffie. De plastic fles doet nog steeds prima dienst als 'koffiezetapparaat'. Misschien moeten we daar patent op aanvragen en wordt het net zo'n hype als de Senseo. Kunnen we nog vaker op vakantie....

Na de koffie rijden we eerst een paar kilometer verder naar het westen. We gaan wat caches scoren en rijden ook nog even over de grens Idaho binnen. De eerste cache daar is tegen een heuvel en onderaan staat een bordje 'Beware of bears', dat houdt in dat we weer luid roepend op pad gaan. Niks gezien, qua beer dan, cache wel gevonden. Leuk dat je als je zo'n bordje ziet ineens veel sneller kunt lopen! De tweede cache is aan de overkant van de weg en gaat het bos in. Daar bloeien hele mooie gele bloemen, een klein soort lelie maar het sneeuwt te hard om daar rustig een foto van te maken. Het is een gure dag, de wind ijskoud en het is waarschijnlijk slechts een paar graden boven nul. Straks even opzoeken hoeveel 46 gr. Fahrenheit is in onze Celsius.

Na deze vinden we het welletjes en we rijden naar het stadje West yellowstone, we zoeken een parkeerplek voor de camper. Ook hier weer zijn alleen de doorgaande wegen geasfalteerd. De rest is zand en dus gaten en plassen. Zou een rel zijn zeg als ze dat bij ons zouden invoeren. In Nederland bedoel ik dan. Camper geparkeerd en op naar de winkels. Je kunt zien dat het seizoen nog niet echt is begonnen. T'shirts in etalages liggen er al jaren, er zit soms bijna geen kleur meer aan. Als onze handen bijna bevroren zijn duiken we het plaatselijke museum in, daar brandt de kachel. Het is oorspronkelijk het treinstation. We bekijken hier drie video's, nou ja twee helemaal en de derde een stukje. Een gaat over de centennial train, die is in 1963 vertrokken vanuit hier naar het oosten om de mensen in de grote steden bekend te maken met het leven in Montana. Een enorme trein met schilderijen aan de buitenkant op de wagons. In de wagons mensen en dieren, eigenlijk een soort rijdend museum. Ze teren nog op het succes van die treinrit! De video hiervan, nou ja de DVD, hebben we niet gekocht. Dan een film over de bosbrand van 1988 waarbij een brand gedurende meer dan drie maanden heel Yellowstone heeft geteisterd. De gevolgen daarvan zijn ook nu nog goed te zien. Er is voor gekozen om het bos zichzelf te laten herstellen, er is niet aangepland. Het soort den dat hier staat heeft kegels met zaden die pas opengaan bij brand. Daardoor spreken ze nu van een geluk dat de brand er is geweest. Met heel veel moeite is het complex rond Old Faithful, de oude lodges enzo, bespaard gebleven. Heel indrukwekkend die vuurzee. Zeker ook op de momenten waarop je de brandweermannen hoort praten en je enige stress in de stemmen hoort. Ze moesten echt rijden voor hun leven. Als laatste kijken we nog naar een stukje van een documentaire over de aardbeving van 1959 met een kracht van 7.6 op de schaal van Richter. Die heeft hier voor een enorme aardverschuiving gezorgd, het landschap enorm veranderd en deze heeft ook 28 mensenlevens gekost.

Na het museum rijden we naar Hebden Lake, de plaats van de aardbeving. Op 17 augustus 1959, 's avonds rond half elf heeft hier in een tijd van enkele minuten zich een drama voltrokken. We rijden naar een door de aardbeving ontstaan nieuw meer. De bomen die voor de beving een bos waren staan nu in het meer. Dit is echt bizar, zo'n moment om weer even stil te worden. Boven op de laag stenen staat de memorial. Op één van de informatieborden staat dat met de laag keien die hier in één minuut tijd ( ! ) terecht is gekomen vanaf de bergen een 2-baans snelweg van drie meter dikte van hier tot aan New York city aangelegd zou kunnen worden. Dat geeft wel goed aan hoeveel er ligt. Echt een onvoorstelbare berg waar, een heel luguber idee, de mensen die na de beving werden vermist, nog in begraven liggen. In het meer dat is ontstaan en waar de bomen nu kaal in het water staan schijnen ook nog huizen te staan.

Dan weer terug naar de camping, we maken nog een foto van het meer en de bomen en hebben dan enorme mazzel. Precies onder de plek waar we staan zit aan de waterkant een baldeagle (zeearend) op een dode boom. Hij blijft lang genoeg zitten voor een foto. Dat is een mooie afsluiting van een gure dag in Montana. Dit schijnt hier normaal te zijn aldus de mevrouw in het museum. Dit is het voorjaar in Montana met zon maar ook sneeuw. Hoezo voorjaar?? Het is eind mei!

Dit is ons idee van een rustdag.