Dag 11 - heel bijzonder

Zaterdag, een dag met veel contrasten. Na alle regen van gisteren zijn we blij dat het stil is op het dak. Er staat nog veel wind en het is fris, maar ergens vannacht is het opgehouden met regenen. We rijden van de camping naar het centrum van Buffalo waar we bij een honkbalterrein een mooie parkeerplek vinden. We lopen de hoofdstraat af en aan de andere kant weer terug. Bij een standje van een aantal kinderen (en moeders) kopen we een cake voor een goed doel. Het goede doel is geld inzamelen voor drinkwater in Afrika. De 'banana bread with walnuts' is heerlijk, Starbucks zou er jaloers op zijn.

Bij het honkbalterrein is het druk, het is de opening van het seizoen en hele families zijn op het gras en op de tribunes neergestreken. Er worden twee wedstrijden gespeeld, eentje met hele kleintjes en één met kinderen van een jaar of acht. Één ventje is helemaal in tranen maar na bemoedigend te zijn toegesproken door de coach gaat hij terug de dugout in. Mooi om te zien hoe positief hier gecoacht wordt en wat het effect is.

Na nog een korte stop bij een supermarkt gaan we de bergen in. Allereerst over de Powder Pass, het hoogste punt ligt net onder de 3000 meter. Af en toe gaat de camper aan de kant en zoeken we een cache. Bij de eerste wordt aangegeven dat er een kans is om elanden te zien en warempel, langs de bosrand staan er twee. Als ze ons zien naderen verdwijnen ze het bos in. De cache wordt zonder problemen gevonden.

Als we de Powder Pass oprijden wordt het steeds kouder en steeds witter langs de kant. Ook op de dennen ligt nog een laagje sneeuw. Eenmaal boven is het helemaal wit, het doet bijna zeer aan de ogen. Snel de camper uit voor een kerstkaart en dan weer de bult af. Het landschap wisselt enorm, we blijven ons verbazen. Zo zitten we op kale zandvlaktes met 'ja-knikkers' (voor olie), dan rijden we door bossen, dan weer lijken we te rijden in een filmdecor voor een wildwest film. Alleen de huifkarren ontbreken nog.

Het is al aardig laat als we in Thermopolis aankomen. De naam alleen al doet iets bijzonders vermoeden... Hier is de grootste Hot Spring ter wereld en die willen we wel even zien. In plaats van een schitterend natuurverschijnsel is het een commerciële 'bende'. Op een vrij klein gebied zijn drie zwembaden met superglijbanen enzo gebouwd. Van de oorspronkelijke bron is buiten deze zwembaden vrijwel niets te zien. Het ruikt er ook maar een heel klein beetje naar zwavel. We blijven hier niet overnachten, het weer is opgeklaard en we rijden verder richting Cody. Dat ligt vlakbij de ingang van Yellowstone en we hebben in Yellowstone een camping gereserveerd voor morgenavond en de twee nachten erna. Als we nu doorrijden hebben we morgen maar een paar kilometer af te leggen.

Cody is genoemd naar William F. Cody en die kennen we allemaal (nou misschien bijna allemaal) als Buffalo Bill. We vinden in de buurt weer een KOA-camping en om 19.00u. zijn we aangesloten aan stroom en water. Erik kookt eten en ik begin alvast met de foto's. En zie hier het resultaat: