Dag 8 - National Geographic Channel

Vandaag een dag als in een documentaire van National Geographic Channel. We gaan proberen een film toe te voegen maar omdat we hebben gefilmd met onze 'normale' camera moeten we nog even uitzoeken hoe dat werkt. We kunnen steeds stukjes van één minuut plaatsen en dat is veel te kort voor de meters film die we van vandaag hebben.

Hoe het begon, allereerst een ontbijt in de zon op ons terras....zie de foto. Het wordt een warme dag, de voorspellingen geven aan dat we moetn rekenen op minimaal 27 graden celsius. Wat een verschil met afgelopen weekend toen we nog volop sneeuw en hagel hadden. We rijden vanaf de camping terug naar Hot Springs en nemen daar de weg naar Wind Cave National Park. Het is de bedoeling daar een excursie in een grot te maken. Maar eigenlijk was het mooiste deel van de dag het eerste uur. Gisteren hebben we Pranghorn Antilopes gezien (zie fotos gisteren), dat is het snelste dier van Noord-America. Op de vlaktes zagen we toen ook prairiehonden. Ziet er niet uit als een hond, meer als een flinke cavia met een staartje. Bij onraad gaan ze rechtop staan, ze kunnen enorm schel fluiten en zo iedereen waarschuwen voor naderend gevaar. Die prairiedogs had ik nog niet goed genoeg op de foto, vond ik. Daarom zei ik tegen Erik dat we daar even naar op zoek moesten. Dat betekent in de praktijk rustig rijden, voet bij de rem, ramen open, telelens op schoot en klaar voor actie.

Van die prairiedogs hebben ze er hier heel veel dus het duurde niet lang voor we er twee vlak naast de camper hadden. Ze vonden ons blijkbaar niet interessant want er werd niet gefloten. Ze gingen rustig door met eten maar ze draaiden me wel 'de kont toe'. En dat vind ik niks voor een foto, dus dat houdt in op zoek naar de volgende prairiedog. Ze leven voornamelijk onder de grond en komen alleen in de frisse lucht om te eten en te fluiten. De gaten zie je van een afstand in het kale landschap. Dat is handig want dan weet je waar je moet zoeken met je telelens (of video). Al snel kregen we een moeder met kind voor de video. En toen begon voor ons de film. We hebben denk ik wel een kwartier stil gestaan en dan bedoel ik echt muisstil. Ademloos kijken naar twee dieren die volledig onbekommerd aan het ouwehoeren waren, beetje achter elkaar aan rennen, in de grond uit de grond enz. Tot het kleintje weer de grond uit komt en even bij moeder gaat drinken! En wij kunnen dat allemaal volgen. Echt te mooi voor woorden. Als we de video goed hebben bediend staat het er op.

Na een kwartier ofzo toch maar weer verder gereden al kon voor ons op dat moment de dag al niet meer kapot. We rijden een paar kilometer verder, staan er vlakbij drie bisons te grazen. Weer de camper in de berm, ramen naar beneden, lens naar buiten en kijken. Komen ze toch alle drie op ons af lopen! Om de beurt rollen ze in het mulle zand en staan ze weer op. Het zijn gigantisch grote dieren. Net voor de camper steken ze de weg over. De eerste wacht nog even midden op de weg, dan volgt de tweede. Nummer drie is kleiner en die blijft een beetje achter. Ziet dan dat pa en moe (?) al de weg over zijn en zet het op een rennen. Ook die film trekt voor onze ogen voorbij. Meer te wensen hadden we op dat moment niet.

We rijden door naar het visitor's centre van Wind Cave National Park want hier beginnen de tochten waar je aan deel kunt nemen. We kunnen mee met de 'Natural Entrance Tour' van half twaalf. We zijn met een stuk of 20 mensen, 18 uit Amerika en wij 2-en. Na uitleg van gids Heather gaan we de grond in. Er is één Amerikaan die claustrofobisch is (en hij heeft hoogtevrees en we krijgen de indruk dat hij ADHD heeft en mogelijk ook nog wat andere invloeden). Hij durft na een paar meter niet verder maar de rest van zijn gezelschap wil de tocht maken en dus zal hij wel mee moeten. Een uur en een kwartier later zijn we bij het eindpunt ondergronds, we hebben er dan een halve mijl opzitten. De grot is vooral bekend door het 'boxwork' (honingraat) en door de 'popcorn'. Beiden een gevolg van het doordruppen van water vanaf de oppervlakte door de kalkzandsteen. Van de honingraat zullen we een foto plaatsen.

Weer buiten is het even wennen aan de temperatuur en het felle zonlicht. We eten in de camper want erbuiten is nauwelijks schaduw. Dan gaan we verder op pad richting Hill City waar Mount Rushmore (4 hoofden van presidenten in een bergwand) vlakbij ligt. Als tegenhanger van de vier presidenten heeft een indianenstam, de Lakota, een van oorsprong Poolse beeldhouwer gevraagd om in een berg een afbeelding te maken van Crazy Horse, de belangrijkste 'war chief' van de Lakota. Dit project wordt gefinancierd vanuit giften, niet door de regering al hebben ze dit wel aangeboden maar de beeldhouwer wilde volledig onafhankelijk van de regering zijn. Hij is er in 1948 mee begonnen en het is nog lang niet af. De beeldhouwer, Korczak Ziolkowski heeft een schaalmodel gemaakt en die is te bekijken aan de voet van de berg waar al het werk plaatsvindt. Korczak is in 1982 overleden maar het werk wordt voortgezet door zijn vrouw en 7 van zijn 10 kinderen. Om geld te verzamelen is er nu een heel complex bij aangelegd met een visitor's centre, souvenirwinkel, restaurant, uitzichtsplatform (uitzicht op het hoofd want dat is inmiddels ongeveer af) en je kunt door Lakota indianen gemaakte sieraden kopen. In een filmzaal wordt het hele project van begin tot nu getoond. Eigenlijk wilden we dit overslaan, we hadden het idee dat het een erg commerciële aangelegenheid was maar dat viel reuze mee. Aan de ene kant is het jammer dat een berg zo wordt 'afgebroken', aan de andere kant is de afbeelding voor de Indianen heel belangrijk en is het onvoorstelbaar knap dat ze met 'een beetje dynamiet en wat rekenwerk' precies dat wegblazen wat weggeblazen moet worden.

Na dit stuk 'cultuur' rijden we door naar de volgende overnachtingsplek, weer een KOA camping. Dit keer een heel rustige ligging, een prachtig ruim opgezet terrein met hier en daar een camper. Last van voorbijrazende auto's of treinen zullen we hier niet hebben.