Alweer donderdag

Het is alweer donderdag, we beginnen aan de laatste week in Costa Rica. Time flies when you're having fun :-).

Op zo’n 25 kilometer naar het zuiden ligt Marino Ballena Nationaal Park. Hier gaan we na het ontbijt naar toe. Het is bewolkt dus we gaan niet eerst naar het zwembad. Het is even zoeken naar de juiste toegangsweg, dit park wordt niet veel bezocht en dat zou best eens kunnen liggen aan de manier waarop je de ingang kunt vinden. Het meest aantrekkelijke deel van het park ligt onder water, voor de kust ligt het grootste koraalrif van Costa Rica. De naam, Ballena (walvis), verwijst naar de bultrugwalvissen die hier voor de kust hun jongen ter wereld brengen. Het park strekt zich uit over een kuststrook van 15 kilometer. We lopen eerst richting Punta Uvita. Doordat het vloed is komen we niet heel ver. We hebben onze bergschoenen aangetrokken omdat we dachten hier wandelpaden door de jungle te vinden. Verkeerd gedacht, we gaan terug naar de auto en wisselen de bergschoenen voor sandalen. Om de andere kant op, naar het zuiden, over het strand te lopen zullen we eerst door een riviertje moeten.

Op het strand zit een groep gieren bij elkaar bij wat een, dode, rog blijkt te zijn. Wat een lelijke vogels zijn dat zeg. In zee wordt gevist, zonder hengel maar met een rol vissnoer in de hand. Het blijkt te werken want we komen langs een boom waar een flinke vis in hangt. Speurwerk op internet levert op dat dit een ‘Roosterfish’ is, geen geschikte vis voor de keuken, wel als trofee want ze kunnen nogal groot worden. Ze worden vooral gevangen vanaf het strand, klopt helemaal dus. We lopen een uur over het zand en gaan dan terug via het ‘bospad’. Die is erg drassig en we moeten goed uitkijken dat we niet hele vrachten bladsnij-mieren plat lopen. Met de neus bijna op de grond volgen we een tijdje hun inspanningen. Er gaat een heel breed spoor van de kruin van een boom, meters over de grond totdat ze de grond in gaan. Van de gids in Tortuguero hebben we gehoord dat het gangenstelsel ondergronds nog zeker 20 meter lang is. Het is echt een drukte van belang.

Terug bij de auto is het lunchtijd. We rijden naar de derde ingang van dit park en parkeren daar bijna op het strand, tussen de keien. De parkwachter maakt ons in zijn beste Spaans duidelijk dat we hier niet mogen zwemmen, een eindje verderop mag dat wel maar we zijn dat niet van plan. Wij vinden de golven en de stroming hier te indrukwekkend en kijken liever vanaf een droog plekje. Het lawaai van de golven op de keien is bijna slaapverwekkend, maar het is zo heet dat we dat niet lang zouden volhouden. Wel een prima plek voor onze middagpauze.
Terug rijdend naar de kustweg zien we nog een ‘Jesus Christ Lizard’, die blijft stil zitten op een palmblad in de hoop dat wij hem niet zien. Die heeft mooi pech, als echte paparazzi krijgen we hem goed voor de lens. Terug op de kustweg rijden we nog een stukje naar het zuiden, ook overdag is het belangrijk goed op te letten, een overstekende leguaan is net te traag: we kunnen niet remmen of uitwijken en rijden over het laatste stukje van zijn staart. Op de terugweg zien we dat hij of zij daarna nog meer pech heeft gehad, er is iemand over de rest heen gereden……

Bij de bakker in ons dorp halen we gebak voor bij de koffie en thee (niet om te vieren dat we een leguaan hebben aangereden hoor!!) , maar omdat we er zin in hebben. Erik gaat weer aan de slag met de koffiesok, tijd zat voordat het water kookt en ik start internet op net op tijd om nog even te chatten met Marlous. Onze gsm doet het maar af en toe en eigenlijk alleen ’s avonds (Costa Rica tijd) en dan is het nacht in Nederland en niet echt een moment om even gezellig te bellen. De chat met Marlous moeten we onderbreken omdat we het ‘schreeuwen’ van toekans horen. Er zit een heel aantal in bomen vlakbij onze hut. Eentje krijgen we goed in beeld met de telelens en nadat we de foto’s hebben ingeladen blijken we te hebben vastgelegd dat deze een vrucht van de palm plukt en naar binnen gooit. Dit is weer een versie van de chestnut toucan, de onderkant van de snavel is kastanjekleurig.

Verder vandaag niet zoveel bijzondere foto’s. Door het drukkende weer, warm en bewolkt, zit er niet veel kleur op de foto’s. Wel weer twee video’s, voor wie een hekel heeft aan hardwerkende mieren: sla dan de tweede film maar over.