Alles goed georganiseerd...of toch niet

We worden weer wakker rond half vijf van het gebrul van de apen, de jungle komt tot leven net buiten onze kamer. De video laat het geluid horen, beeld is er niet want het was nog net donker. Om zeven uur staan we op, de koffers zijn al gepakt, alleen nog de laatste spullen in de rugzakken stoppen. We gaan eerst ontbijten, een bodem leggen voor de boottocht van anderhalf uur. Om half negen is het tijd om uit te checken en de koffers naar de kade te rollen. Aan de overkant van het water hangt een flinke donkere lucht, het duurt dan ook niet lang voor het stevig begint te regenen. Er liggen drie boten klaar voor de vertrekkende toeristen. Op eentje gaan alle koffers en wij mogen ook op die boot mee. We halen nog een groep toeristen op bij een ‘filiaal’ van Pachira Lodge, de Evergreen Lodge, en dan gaat het gas erop. Het regent nog even flink maar dan komt toch de zon weer tevoorschijn. Onderweg zien we schildpadden genieten van het goede weer, komen we langs een grote groep rose lepelaars (rose spoonbill) en zien we de mangrove zwaluw. Op het ondiepste stuk van de route komen we nog even vast te zitten in de blubber. Er zit nauwelijks 20 centimeter water onder de boot. Dankzij de stuurmanskunsten van de kapitein zijn we na een poosje weer los en kunnen we verder.

Bij de aanlegsteigers staan al een aantal bussen klaar die nieuwe toeristen hebben uitgeladen. Het is voor ons even afwachten met welke bus we mee moeten. Onze huurauto staat bij een restaurant aan het eind van de zandweg. De huurauto van de twee andere Nederlanders staat in Guapiles en daardoor scheiden hier onze wegen. Zij gaan met de grote touringcar mee, wij mogen in een busje met Spanjaarden die allemaal hun huurauto bij hetzelfde restaurant in ontvangst gaan nemen. Het is echt goed georganiseerd, iedere gids van Pachira Lodge heeft een overzicht van kamernummers en bestemmingen. Ook de laatste gids weet precies waar wij naar toe moeten. Ons busje gaat op weg en na anderhalf uur hobbelen (of een gratis massage volgens de gids) komen we weer op asfalt en zijn we rond half één bij een restaurant dat inderdaad Caribean Dish heet. Binnen is het een drukte van belang. We blijken nog een lunch aangeboden te krijgen en daarna zullen we de autosleutels krijgen. Gids en chauffeur nemen afscheid nadat we bonnetjes voor de lunch hebben gekregen en zij hebben geregeld dat wij niet in de rij hoeven maar apart en met voorrang onze lunch krijgen opgeschept. Flessen koud water worden ook nog uitgedeeld en dan zijn we ‘vrij’.

Vanaf nu moeten we weer zelf onze dingen regelen. Er zijn twee jongens van Thrifty, de verhuurmaatschappij voor onze Daihatsu Be Go. Ééntje spreekt alleen Spaans dus we wachten op de andere die ook Engels spreekt. Als we aan de beurt zijn, valt hij maar meteen met de deur in huis na ons een hand te hebben gegeven: “I will be honest with you, I don’t have a car for you”. Nou dat is toch best eerlijk, nietwaar?? Hij probeert telefonisch te achterhalen waar de fout is gemaakt maar dat interesseert ons eigenlijk niet zo. We hebben meer belang bij een goede oplossing. Blijkt dat er een aantal auto’s is afgeleverd (klopt want al onze Spaanse reisgenoten hebben inmiddels autosleutels in handen) maar onze reservering is niet goed doorgekomen. Gelukkig is onze voucher goed maar de auto staat in San José, blijkbaar heeft er iemand in het systeem gezet dat we de auto daar zouden ophalen. Marcelino heeft een oplossing bedacht in overleg met het hoofdkantoor. We gaan met hem mee naar Guapiles, iemand vertrekt in San José met onze auto en komt ook naar Guapiles. Wij vullen in Guapiles de papieren in en dan zou de huurauto ongeveer ook in Guapiles moeten aankomen. Voor ons is het ruim een half uur rijden, afhankelijk van het verkeer is het een uur tot anderhalf uur van San José naar Guapiles. De Spanjaarden horen van ons probleem en bieden aan ons mee te nemen naar Puerto Viejo, maar Marcelino vindt dat geen goed plan en bedankt daar vriendelijk voor. Met zijn vijven, drie verhuurjongens en wij tweeën, stappen we in een Toyota en mogen wij kennismaken met de rijstijl van Marcelino. Gelukkig houdt hij zich aan het inhaalverbod………. Op weg begint het te regenen en te onweren en dat blijkt hier allebei best hevig te kunnen zijn. Daardoor doen we er een uur over om bij het verhuurkantoortje van Thrifty in Guapiles te komen. We laden onder een afdakje de auto uit en willen net de koffers naar binnen zetten als aan de overkant van de weg de onweer inslaat. We staan even stijf van schrik. Zo’n knal is voor ons nieuw, onvoorstelbaar, we zijn er even stil van. Binnen vult Erik met Marcelino de papieren in en dan is alleen nog het wachten op de auto. En dat wachten duurt vreselijk lang. Marcelino belt voor ons met het hotel waar we nu hadden willen zitten aan een koud glas cola. Hij heeft goed bericht, de receptie is tot elf uur vanavond open. Dat is fijn want in plaats van de 120 kilometer moeten we nu het extra stuk van Guapiles terug naar Siquirres, waar het restaurant ligt, er nog bij rijden. Het onweer wordt nauwelijks minder en daardoor wordt het nog vroeger donker. Het is tegen vijven, ruim drie uur na de eerste melding, dat de huurauto het terrein op wordt gereden. Erik doet nog een snelle inspectieronde, de koffers gaan erin en de GPS wordt voor ons ingesteld.

Vermoedelijke aankomsttijd is kwart over zeven, maar dat gaan we niet halen. We doen er bijna twee uur langer over. Door het noodweer is de weg terug tot aan Siquirres een lange file. De bermen liggen vol omgewaaide bomen, elektriciteitskabels liggen langs de kant, takken liggen nog op de weg en het is donker. Dat is niet voor iedere automobilist of vrachtwagenchauffeur reden om de lichten van de auto aan te doen. Voetgangers, fietsers en brommertjes hebben ongeveer 20 cm. asfalt tot hun beschikking en dat is niet altijd voldoende. Dan lopen ze op de weg en niemand draagt iets reflecterends. Het is dus heel goed opletten. We hadden ons voorgenomen niet in donker te rijden maar we hebben nu geen andere keus. We balen behoorlijk maar ook dat verandert niets. Dan maar met wat flauwe grappen de stemming erin houden: “jeetje wat is die rivier breed (we zien niks, alleen dat we over een brug rijden)”, “zou die stier onderweg zijn naar het restaurant van ons hotel (nog drie uur te rijden maar zo handig om achter iemand aan te rijden want dan zie je tenminste hoe de weg loopt) ?”en nog wat van hetzelfde gehalte. Gelukkig is het na een paar uur droog en wordt het verkeer op de weg minder. Dankzij een fles cola en een zakje dropjes houden we de moed erin en de ogen open. Dank ook aan de GPS want van de verkeersborden moet je het hier niet hebben.

Bij Limón naderen we de kust en dan is het nog anderhalf uur langs de zee afzakken naar Playa Cocles waar ons hotel Cariblue ligt. Jammer dat we helemaal niets van de omgeving zien onderweg, daar balen we eigenlijk nog het meest van. Net voor negen uur moeten we volgens de GPS een smalle zandweg in, net breed genoeg voor onze huurauto die we inmiddels hebben omgedoopt van Daihatsu Be Go naar Daihatsu Be Gone. Het is een leuke witte maar het zou prettig zijn geweest als de ‘comfort stand’ van onze Touareg erin had gezeten. Heb je heel wat minder last van de gaten in het asfalt.

Op de toegangsweg moeten we stoppen voor een hek, de bewaker heeft een lijst met namen van mensen die verder mogen. Daar staan wij niet tussen! We laten onze voucher zien en hij vindt het goed dat we doorrijden. Gelukkig hebben ze bij de receptie wel op ons gerekend, we krijgen bungalow 14 voor de komende vier nachten. Nadat we de koffers uit de auto hebben geladen en de welkomstcocktail (ananassap) achterover hebben geslagen doen we binnen vijf minuten het licht uit. We zijn er maar we hebben het even helemaal gehad.