Zondag = rustdag

We slapen als marmotten tot een uur of vier, we kunnen er de klok bijna op gelijk zetten: wakker worden van honger en dorst. Dit keer geen benzinepomp in de buurt waar we een vers wit brood, boter en aardbeienjam kunnen kopen. Wel een restje cola maar dat is geen succes. Na de sanitaire stop slapen we nog een paar uur. Om half negen zitten we aan het ontbijt. Voor Erik een bord vol Gallo Pinto (grijze rijst met zwarte bonen), roerei en rundvlees. Daar heb ik niet echt zin in, wel in het verse fruit, papaya, ananas en meloen. Toast en yoghurt smaken ook prima.

Op de hotelkamer is het internetsignaal te zwak en daarom internetten we vanuit de lounge. We plaatsen het reisverslag van gisteren, helaas nog even zonder foto’s. Dan gaan we terug naar de kamer, stoppen de kluis vol fototoestellen, computer en ipad, pakken wat dingen in de rugzak en dan zijn we klaar voor het eerste contact met buiten. Aan de overkant ligt een klein park, Parque Espana. Dikke bamboebossen, schitterende bloemen en schetterende vogels. Alles wordt belicht (zelfs nu) door groene bouwlampen. We zoeken tevergeefs de eerste cache maar komen hierdoor wel bij een gebouw waar in de tuin een stukje Berlijnse muur staat. Fototoestel en video worden weer gebruikt!

Je moet continu opletten waar je je voeten neerzet want er zitten grote gaten in de weg en op de stoep. Je hebt bijna een polsstok nodig om over de goten te springen. Als we door een hek een oud haveloos gebouw staan te bewonderen moet Erik niezen. Een mevrouw naast hem zegt ‘bless you’ en Erik reageert met ‘thank you’. Niks bijzonders maar ze reageert met ‘oh, you speak english’. Dan de onvermijdelijke vraag waar we vandaan komen en omdat lang niet iedereen ooit van Nederland heeft gehoord zijn wij verbaasd als zij zegt ‘oh, Holland, dat is toevallig’. Ze heeft tot 2009 in Nederland gewoond en spreekt de taal goed. Helemaal bijzonder wordt ons gesprek als ze zegt dat ze in Apeldoorn heeft gewoond! Bijzonder toch?!

Nadat zij op zoek gaat naar het Museo d’Oro (goudmuseum) gaan wij op zoek naar een winkel voor een fles water. We hebben inmiddels Colons gepind, de munteenheid van Costa Rica. Het is hier heel gebruikelijk om met USdollars te betalen maar wij gaan voor de nationale munt. Wel leuk om weer te moeten omrekenen. We moeten de koers nog even checken want we twijfelen tussen € 1,16 en € 1,60 voor 1000 colons. Terug in het hotel gaan de aankopen in de koelkast en vallen bij ons de ogen dicht.

Om drie uur willen we weer een rondje lopen maar dan blijkt het te regenen. Dit is het regenseizoen en dan schijnen de ochtenden stralend te beginnen terwijl het later op de dag gaat regenen. We hebben de regenjassen dus niet voor niets ingepakt. We lopen in de richting van het Teatro Nacional want hier weten we, van de vorige keer, zit een MacDonald aan het plein. Die hebben we in Miami gemist en hoort voor ons bij het begin van de vakantie. We vinden het plein en de Mac, alleen komt er niets van eten: ze zijn aan het verbouwen. Het is druk op straat, ondanks de regen. Ook de straatverkoop van nu vooral paraplu’s gaat gewoon door. Ons richtinggevoel werkt nog niet optimaal, zo heerlijk als je ook daarvoor weer de schuld aan de jetlag kunt geven. Na wat straatjes komen we uit bij één van de belangrijkste pleinen. In een soort muziektent staan veel mensen te luisteren en mee te zingen met een muzikant. Er is hier veel om je over te verbazen, soms is het een foto waard zoals van de taxi met fraaie spoilers.

In plaats van de Mac eten we bij de Burgerking, daarna gaan we terug richting hotel. We hebben grote moeite om wakker te blijven. Toch eerst maar even foto’s inladen en verhaal schrijven. Morgen moeten we vroeg op, we worden om 6.10u. opgehaald bij het hotel. Volgens de informatie rijden we met een internationaal gezelschap naar Tortuguero (eerst met een bus, laatste deel met een boot). We hebben er al zin in, geen idee of we daar internet hebben. Is dat er niet dan gaat het een paar dagen duren voor we een volgend verslag zullen plaatsen.

Buenos noches.