Buenas dias

goedemorgen vanuit de Sleep Inn in San José. Voor ons is het acht uur vroeger, we zijn net klaar met ontbijten. Eerst een korte samenvatting van een lange reisdag:

27 augustus 2011 Apeldoorn
Tim brengt ons om half zeven naar het station. We staan keurig op tijd op perron 1 te wachten op de intercity naar Schiphol. Op perron 4 staan mensen met koffers die, gezien hun kleding, overduidelijk ook op vakantie gaan. Blijkt dat er een perronwijziging is, gelukkig is station Apeldoorn niet zo groot en is het een kwestie van trappen af en trappen op voor ook wij op perron 4 staan. Een paar minuten voor de trein binnenrolt wordt de wijziging omgeroepen en moeten er nog wat mensen zich haasten om op de tijd de trein te halen.

We reizen vandaag eerste klas dankzij een aanbieding van de NS. Mooie actie dit keer! Om tien over acht rollen we de tunnel onder Schiphol in. Nu naar boven, vertrekhal 3, rij 21 opzoeken en al snel zijn we aan de beurt. We hebben thuis, gisteren, ingecheckt maar niet alle boardingkaarten kunnen printen omdat er steeds een foutmelding kwam bij Erik's Esta (toegang tot de VS). We krijgen de ontbrekende kaart op Schiphol, de koffers gaan in één keer door naar San José en wij gaan door de security check. Tot zover een makkie. Op Heathrow schijnen we niet van terminal te hoeven veranderen dus dat scheelt rennen.

Eerste stop zijn de toiletten en direkt daarna de Starbucks. De eerste halve liter cappuccino gaat er goed in. Op naar gate D16. Als we in de rij staan verbazen we ons over de andere reizigers. Ze hebben het steeds over Turkije... Blijkt de gate te zijn veranderd, wel op het bord aangepast maar nog niet omgeroepen. En als je in de rij staat ben je het zicht op het bord kwijt...Goed, de rij weer uit en naar D12. Inchecken gaat vlot, we lopen begeleidt door een wolkbreuk het toestel in. Bij het opstijgen is het weer droog, gelukkig. We 'hangen' al snel boven Londen maar maken daar een paar extra rondjes voor we mogen landen.

Op Heathrow zoeken we naar 'flight connections'. Het is een hele volle hal met overal lange rijen. Er zijn een aantal vluchten naar de VS geannuleerd: op Boston, Philadelphia en New York wordt niet gevlogen i.v.m. Hurricane Irene. Miami ligt buiten het getroffen gebied en onze vlucht gaat door. De anderhalf uur overstaptijd is maar net voldoende. In het toestel moeten we nog een tijdje wachten voor we de startbaan op gaan. De temperatuur in het toestel is te hoog en moet eerst omlaag. Dan blijkt één van de deuren niet goed te sluiten en dat moet ook eerst verholpen worden (wel zo prettig). En dan gaan we met bijna een uur vertraging de lucht in. We zitten op rij 28, hebben twee stoelen voor een nooduitgang en voor onze benen een zee van ruimte want er staan geen stoelen voor ons.

De vlucht duurt negen uur, dat is best lang. Toch gaat het bijna ongemerkt voorbij. Kwestie van film kijken, beetje lezen, beetje slapen, eten en drinken en zo komt de skyline van Miami in beeld. Het is net het intro van CSI: aanvliegen vanaf zee en de eerste rij hotels op het strand. Echt schitterend! Van onze overstaptijd is nog maar twee uur over en het wordt rennen. Eerst een lange rij voor de douane. Er zit nauwelijks beweging in en dat is niet fijn als je haast hebt. Dan lijkt mijn naam te worden omgeroepen dus Erik blijft staan en ik ga de rij uit op zoek naar een 'officer of british airways'. Ik had het goed gehoord, ze heeft voor mij de ontbrekende boardingkaart voor het derde deel van onze reis en we krijgen er een knalroze envelop omheen die we goed in zicht moeten houden want dat geeft aan dat we haast hebben. Handig denken we, maar als er een familie voor je staat met zes kinderen die door de us border security moeten dan moet je toch nog lang wachten. Uiteindelijk zijn we aan de beurt, gaan we op de foto, maken ze de vingerafdrukken en kunnen we rennen naar de volgende gate.

Trappen af, gebouw door, zoeken naar de juiste hal, roltrappen op, skytrain in, en dat met al die vlieguren in de benen.... We hebben nog tien minuten over als we bij de gate voor de vlucht naar San José aankomen. Nog net tijd om voor Erik een stoel te wisselen zodat we naast elkaar zitten. Geen tijd voor de Mac, geen tijd voor een fles water en geen tijd voor mijn souvenirshirt van Miami. We houden onze dollars nog even in de portemonnee. In het toestel maken we nog net het opstijgen mee en dan zakken de ogen dicht. Nou ja, zo ongeveer tot de helft, het is een beetje hangen en zoeken naar een houding waarin we kunnen slapen. Dit stukje duurt maar 2,5 uur, dus bijna (nogal hobbelig) voor we er erg in hebben staan we alweer aan de grond.

San José by night, de fleece kan in de tas, papieren voor de douane zijn ingevuld. We zoeken de spullen bij elkaar en dan is mijn leesbril spoorloos. En vind die dan maar eens zonder bril... We zoeken de banken af, Erik kijkt onder de stoelen, maar we vinden geen leesbril. Nu maar hopen dat die toch ergens vanzelf in mijn tas is beland. We gaan het toestel uit en op weg naar 'immigrations', de rij valt gelukkig mee. We krijgen weer stempels in ons paspoort en dan zoeken we de uitgang. Er staat een meneer met een bordje die op ons wacht. Martín brengt ons over de heel bijzondere snelwegen en dwars door de binnenstad van heel druk San José naar ons hotel. We schudden in het busje heen en weer, asfalt is lang niet zo glad als in Nederland, gaten zijn heel normaal. Heelhuids worden we afgezet, we checken in en gaan naar kamer 211 in de Sleep Inn. De sleutelkaarten werken niet dus Erik gaat weer terug naar de receptie. Nieuwe kaarten en dan kunnen we de kamer in. Hoera, we zitten aan de straatkant en buiten is het nog lang niet stil. Eerst gaat mijn tas op de kop, helaas komt de bril niet tevoorschijn. Morgen even de reserve uit de koffer halen. We testen nog de douche en dan kunnen we gaan slapen. We zijn precies 24 uur op weg geweest.

Nederlandse tijd 06.30u en we versturen nog twee sms-jes zonder bril, dan gaan we slapen. Voor ons is het half elf Costa Rican Time als we het licht uitdoen.