de Bromo

Bromo

Met lange broek, goede schoenen, shirt, trui, vest en regenjas zijn we om 01.00u klaar voor vertrek richting Bromo vulkaan, klaar voor het avontuur. Er staan drie kleinere busjes voor ons klaar en onze lokale gids heet Selamat. Eerst rijden we anderhalf uur in donker door drukke straatjes, op dit tijdstip nog vol scooters, vrachtauto’s en mensen. We komen in Malang langs een markt die op 22.00u open is gegaan en tot 6.00u. Iedere dag een plek waar handelaars hun dagvoorraad kopen. Met hun moblele winkeltjes proberen ze de vooral groente van de boeren te verkopen. Het is een soort groothandelsmarkt.

Als we de drukte achter ons laten gaan we de bergen in. Met deze busjes rijden we tot een hoogte van zo’n 2000 meter. Dan sturen de chauffeurs ons een parkeerterreintje op waar een aantal Toyota jeeps klaar staan om ons verder te vervoeren. Het is een oud en primitief karretje, die van ons heeft 250.000 km op de teller. Voorin zijn twee stoelen en via de twee deuren aan de achterkant kom je bij twee dwarsgeplaatste banken. De auto’s zijn van voor het tijdperk van enige schokdemping, de banken knetterhard. We hebben het voordeel dat we maar met ons drieën in nummer vijf hoeven. Als de chauffeur ziet dat Erik klem zit met zijn hoofd tegen het dak mag hij voorin zitten. Als iedereen zit gaan we in colonne naar een uitzichtspunt nog 800 meter hoger. De weg is smal en klimt enorm. Na een poosje rijden mogen we er weer uit. Er springen direct allerlei verkopers op ons af met mutsen, sjaals, poncho’s, koelkastmagneten en nog veel meer prut. Het is nog een stukje verder lopen tot we bij het eindpunt zijn, een in terrassen aangelegd uitzichtspunt. We vinden allemaal een plekje aan de reling en dan is het wachten op de zonsopkomst. Gelukkig is het helder en droog en is het niet eens lang wachten. Tenminste het uur is zo voorbij. De sfeer is heel bijzonder, we staan met een enorme hoeveelheid mensen te wachten op iets spectaculairs.

Rond vier uur begint de lucht voor ons te verkleuren, eerst een heel klein beetje een ‘ scheur’ in de donkere lucht, dan komt er iets oranje bij, nog een beetje geel, wat licht en donker blauw, tot er een heel palet aan schitterende kleuren zicht geeft op de omgeving. Voor ons een vulkaan met laag daaronder een wolkendeken, rechts zien we de Bromo die staat te roken en nog verder naar rechts en achter de Bromo meerdere vulkanen met aan hun voeten wolkendekens. Het is niet in woorden te vatten zo mooi, kijk maar naar de foto’s want dit is niet uit te leggen.

We staan ruim een uur foto’s en film te maken. De sfeer is heel gemoedelijk, mensen maken plaats om een ander een plekje aan de reling te geven. We genieten gezamenlijk, onvergetelijk! Dan roept gids Selamat zijn groep weer bij elkaar en lopen we terug richting auto’s. Er is een soort eettentje waar we de ontbijtboxen van het hotel krijgen en van gids Aris nog een kop cappuccino (uit een zakje maar best lekker, niet helemaal de kwaliteit van Starbucks…). We zitten aan tafel met Bep en Anneke, in de groep worden ze ‘ de twee meisjes’ genoemd. Bep is 77 jaar en Anneke zal ook ongeveer zo oud zijn. Ze hebben een superconditie en doen overal aan mee. Na het ontbijt gaan we nog even naar het toilet want we hebben nog de wandeling naar de kraterrand van de Bromo voor de boeg. Helaas hier geen ‘ gewoon’ toilet maar zo’n hurkgeval. Kwestie van broek omslaan tot zo hoog mogelijk en dan goed mikken (sorry voor deze details maar moest even). De eigenaar van de toiletten vraag vooraf 5000 rupiah, dat is eigenlijk heel veel want langs de weg kost het meestal maar 2000 rupiah. Een van de groep gaat daarom ook met hem in discussie en probeert de prijs naar beneden te krijgen. Dat lukt niet, de man profiteert ten volle van zijn monopolie positie.

We nemen weer plaats in nummer 5 en scheuren dan de berg af, nu het licht is zien we dat we over een hele smalle bergkam hebben gereden. Aan weerszijden hellingen met bomen en lager daaronder de bewolking. Als we verder afdalen rijden we door de wolkenlaag heen en dan houdt het asfalt op. We gaan verder op zand, of eigenlijk is het as van de vulkaan waar we over rijden. Het is een gerammel en gebonk met en in de auto maar we komen heelhuids aan bij het punt waar we niet verder mogen. Daar staan mannen met paarden klaar om toeristen over het ‘ zand’ dichterbij de vulkaan te brengen. Het grootste deel van de groep gaat lopen. Een paar blijven er achter, die zien de beklimming niet zitten. Bep en Anneke gaan gewoon mee. De lucht is ijl en het is zwaar lopen op het zand maar we redden het allemaal. Eerst bijna twee kilometer lopen en klimmen tot 2300 meter hoogte, dan een trap op van 244 treden tot aan de kraterrand. Het is nog geen 6.30u als we in de zon lopen te zweten. Ook deze tocht is niet te beschrijven, het lijkt surrealistisch. Op de hellingen stijgen wolken op, het vocht verdampt en dat is schitterend om te zien. We lopen in een kleurloos landschap, het is grijs en wit. Ieder loopt op zijn of haar eigen tempo. We stoppen voor foto’s, maken foto’s voor elkaar en lopen dan weer verder. Na een week lijken we elkaar al veel langer te kennen, grappen vliegen heen en weer, er wordt veel gelachen en gedeeld.

Erik en ik hebben per toeval een paar weken voor vertrek een documentaire gezien bij de BBC over hindoes die voor een offerfeest massaal deze beklimming aangingen, jong en oud bult op naar de rand van de krater. Boven werden er offers in de krater gegooid, soms een witte kool of een bosje bloemen, soms ook een levende kip. Het is heel bijzonder (sorry, alweer dat woord) om hier nu zelf te lopen. We mogen van de gids niet langer dan tien minuten aan de kraterrand blijven. Dat is aan de ene kant om geen verkeersopstopping te krijgen van toeristen op het smalle randje en aan de andere kant om niet teveel met de neus in de wolken van de actieve vulkaan te staan. Drie weken gelden was de beklimming niet mogelijk in verband met teveel activiteit. We hebben nu geluk, er is veel gerommel beneden maar meer dan dikke witte wolken zien we niet.

De afdaling is een fluitje van een cent en de complimenten vliegen heen en weer. We zijn trots op onszelf. Als de groep weer compleet is, stappen we voor een laatste keer in de Toyota. De chauffeur moet regelmatig in low gear om de bult op te komen, de weg is ontzettend stijl. Terug bij de parkeerplaats stappen we over in de busjes en dan rijden we terug naar het hotel. We doen heel wat langer over de terugreis want er is nu meer verkeer op de weg. En onze chauffeur moet nog tanken. De andere twee busjes rijden door. Als we bij het tankstation wegrijden, stopt de chauffeur nog een keer. Er lijkt iets niet in orde met de rechtervoorband. Er komt nog iemand naar kijken, ze halen de schouders op en we mengen ons in de drukte. Na een minuut of tien rijden gaan we weer aan de kant, dit keer bij een ‘ bandenzaak’ waar lucht wordt bijgepompt. Zo langzamerhand willen we wel terug naar het hotel en we zijn dan ook niet echt vrolijk als hij nog een keer de weg overschiet naar weer een andere ‘ Kwik fit’ . Zijn strategie is nu om de band zo vol mogelijk te krijgen en dan vol gas het laatste stuk rijden. Als hij ons heeft afgezet, gaat de band worden verwisseld……….. We komen heelhuids aan, we zijn om half twaalf terug op de kamer. Bijna twaalf uur onderweg geweest en het gebrek aan slaap is nu te voelen.
Maar, we worden om half een in het restaurant verwacht voor de lunch. Het is ondertussen knetterhard gaan regenen en het onweert ook af en toe flink. We trekken de regenjassen aan en zetten de paraplu op om enigszins droog aan tafel te kunnen aanschuiven. Als iedereen er is gaat het lunchbuffet open. Aris komt nog even vertellen wat de plannen voor morgen zijn: zes uur wekker, half acht vertrek. We gaan naar de laatste overnachtingsplek op Java in Kalibaru. Dat is het eenvoudigste hotel van deze reis, blijkbaar zonder badkamer op de kamer en de toiletten zijn ‘ buiten’ en ‘ geen pot’ .

Dat wordt vast een volgend avontuur. Nu nog even proberen een selectie te maken uit de hoeveelheid foto’s en dan proberen in de lobby om het verhaal en de foto’s te plaatsen. De komende dagen is er waarschijnlijk geen mogelijkheid om online te gaan. Dan moeten jullie geduld hebben tot we op Bali zijn .

Groeten ☺.

ps. nog even geduld, foto's plaatsen lukt niet.