Plan B

Vandaag is onze laatste dag op de Lofoten en we gaan er zolang mogelijk van genieten. We beginnen met een eindje hardlopen, dit keer haal ik een halve minuut van mijn tijd af op de vijf kilometer. Daarna douchen en dan tijd voor koffie. We kunnen naast de caravan zitten, het is namelijk sinds negen uur vanochtend droog. Het is niet warm maar uit de wind en met een winddicht vest aan zijn wij wat alle Noren zijn: geen watjes!

We eten buiten ons brood, pakken wat spullen in voor op de boot (eten en chocola…) en rond half twee zijn we klaar om te vertrekken. De boot vertrekt uit Svolvaer en het blijkt 11 minuten rijden naar de kade te zijn. Er zijn twee banen gereserveerd voor mensen die hebben gereserveerd en daarna rijen drie tot en met tien voor ‘op de bonnefooi’. Rij één en twee zijn leeg en rij drie is gevuld met campers. Wij sluiten als derde aan in rij vier en dan begint het wachten. De boot komt tegen kwart voor drie binnen om weer te vertrekken met slechts één auto aan boord. Ze maken nu de overtocht naar Skrova, een eiland voor de kust van Svolvaer en komen daarna terug voor ons. Er komt een ploeg van twee vrouwen en een man langs iedere auto of camper om geld te innen. Het lijkt alsof ze het voor het eerst doen, het duurt ontzettend lang voor wij aan de beurt zijn. Het tarief is gebaseerd op de totale lengte, dus, reken maar uit. Dan is nog opvallend dat de eerste volwassene, de bestuurder, duurder is dan een tweede volwassene, ik dus. Tegen vier uur komt de boot aanleggen en wordt eerst de inhoud aan wal gezet. Het ziet er rommelig en licht chaotisch uit. Mensen lopen overal tussendoor en letten niet op auto’s. Er komt een muziekkorps van schoolkinderen uit en eentje heeft zijn trom niet ingepakt zoals de anderen maar zit in zijn eentje een eind weg te spelen. Anderen staan te wachten tot ze worden opgehaald door ouders (denk ik).

En dan is eindelijk de boot leeg en kan het laden beginnen. Voor ons in de rij staan twee gewone auto’s zonder aanhanger en die mogen het eerst. Daarna mag rij drie beginnen en Erik schuift alvast op naar positie één in rij vier. Het gaat echt vreselijk langzaam en doordat we nu goed zicht hebben op de binnenkant van het schip zien we dat het een krappe boel is. Als rij drie leeg is sluit Erik aan en dan krijgen we een stopteken en de persoon die ons dat geeft kijkt twee keer naar ons. Of waarschijnlijk niet naar ons maar naar de lengte van de combinatie. Hij probeert nog een keer streng te kijken en zijn blik zegt: staan blijven! Dan komt iemand met een wit overhemd en een lading strepen op de schouder met de ‘vulploeg’ praten. Ze gaan met de rug naar ons toe staan en de kriebel die ik al in mijn buik had voor de overtocht wordt erger. Ik zeg tegen Erik dat het nooit gaat passen. Ah, jawel, Erik zegt dat één camper even terug moet en naar de andere rij (in de boot) en dat wij er dan wel achter kunnen en dan kan waarschijnlijk ook nog wel de klep dicht………….dat was een grapje en de kriebels worden erger……….

De meneer met het witte overhemd en de strepen loopt weg en de slagboom gaat dicht. Twee jonge meiden worden naar ons toe gestuurd en zeggen dat we kunnen kiezen: volgende boot of geld terug. Ze zitten namelijk vol, nou ja niet helemaal maar ze moeten nog een keer een tussenstop maken op Skrova en daar moeten nog wat auto’s worden bijgeladen. Ondertussen vaart de boot weg!! De volgende gaat vanavond om 21.30uur en dat betekent dat we ruim twee uur later pas aan de overkant zijn. Dat gaat het niet worden. Dan maar plan B: geld terug en via een andere route beginnen aan de reis terug. We snappen best dat die meiden er ook niets aan kunnen doen maar het is toch te gek voor woorden dat je bij drie volle rijen geld int voor een overtocht en maar plek hebt voor één rij? Geen idee wat die andere hebben gedaan. Als wij omkeren kijkt iedereen verbaasd. Zij weten nog niet hoe lang ze moeten wachten op de volgende boot en ze weten ook niet of ze dan wel meekunnen. Nee, hier valt nog wel wat te verbeteren. Al was het maar in de communicatie.

We rijden naar het noorden, daar kunnen we kiezen voor een overtocht met een ferry of nog iets noordelijker via een brug terug naar het vasteland. Van de keuze hangt af op welk punt je terugkomt op de E6. We rekenen even snel via Google Maps en kiezen dan voor de ferry. Terwijl Erik rijdt zoek ik naar de vertrektijden van de boot die van Lødingen naar Bognes gaat. Dat is een overtocht van een uur en die gaat ongeveer ieder uur dus dat is prettig. We rijden met vrij veel wind en lage bewolking over het ‘hoofdeiland’ van de Lofoten en komen gelijk met de boot aan in Lødingen. Er staan niet veel auto’s te wachten en maar twee vrachtwagens waardoor er ruimte genoeg is op de boot. Vorig jaar hebben we deze overtocht ook genomen en toen stonden we met de neus vooraan, naast een vrachtwagen en op een helling (met de neus naar beneden). Nu staat de auto vrij vlak maar de caravan staat op de helling (bult op). Bij vertrek wordt dat dus een halve hellingproef.

We installeren ons in binnen, waar we al snel de Lofoten uit zicht zien verdwijnen. We eten de Noorse variant op de Bratwurst: een grillpølse en het uur vliegt voorbij. Het is ongeveer 19.30u als we van boord rijden. De camping waar we naar toe hadden willen rijden ligt nu te ver weg. We gaan proberen Fauske te halen. Gelukkig blijft het licht en vinden ze het hier niet vreemd als je na 22.00u een camping op rijdt. Bij Ullsvåg sluit de weg aan die we hadden gereden als we de andere overtocht hadden gehad. We berekenen dat we dan ongeveer een uur eerder waren geweest, dat valt nog mee. Als we de plaats uitrijden steekt er een eland de weg over, kijk die hadden we dan zeer waarschijnlijk gemist als we een uur eerder waren geweest.

Het is bijna 22.30u als we in Fauske de camping oprijden die we kennen van onze reis van vorig jaar. Tenminste, we dachten dat we de camping kenden. Ik had al bedacht waar we het beste konden gaan staan maar we kennen het niet terug, alleen het gebouw met de receptie is vrijwel onveranderd. Verder is het een soort bouwput met enorme modderpoelen. Op het voormalige grasveld staan een aantal containers opgestapeld en naast elkaar en daarop hangt een bord: Motell. We zien een paar caravans maar die staan in drassig gras. We hebben geen zin om verder te rijden. We parkeren de boel op een plek waar we hopen dat niemand er last van zal hebben en waar we uit een houten gebouwtje stroom kunnen halen.

Het regent, dus slapen zal wel lukken. Verhaal plaatsen lukt ook nog wel maar de foto’s komen later.