Lofoten on foot

We worden vroeg wakker van geluiden in en naast het Bolletje. Het lijkt alsof onze buren gaan vertrekken. Als we horen dat de poten worden ingedraaid juichen we heel bescheiden. We willen vandaag naar het zuidelijkste punt van de Lofoten en het komt goed uit dat we vroeg uit de veren zijn (of beter: Erik uit de Texelse wol en ik uit de veren). Eerst verplaatsen we de caravan naar de plek van het Bolletje, daar ligt meer grind en is de grond vlakker. Het is nu eens niet dat het gras bij de buren dus groener is! Als de caravan weer op de poten staat, pakken we rugzakken en ACSI spullen in en rijden we over de E10 naar het zuiden. We willen eerst naar de onderste camping in Moskenes, daarna rondkijken in Å en misschien een stukje lopen.

Het loopt even anders. Het begint met de eerste cache die we vinden in Knutstad bij een kerkje. In de voorbereiding heb ik op een klein stukje papier wat namen van plaatsen geschreven die mogelijk een bezoek waard zijn. Doordat de voorbereidingen niet optimaal waren hebben we niets meer gedaan met dat stukje papier. Als er langs de E10 een afslag komt naar Eggum met het Lofoten symbool ernaast geplaatst dan herkennen we de naam van het briefje. Het is een kilometer of 10 vanaf de E10 en nog een paar kilometer verder ligt één van de kunstwerken die, schijnbaar willekeurig, hier in het landschap zijn geplaatst. De holle spiegel vlakbij Klepstad is er een voorbeeld van. We rijden over een eenbaansweg met af en toe uitwijkplekken naar Eggum. Voor het laatste stukje weg moeten we betalen: Nkr. 20 per auto, dat is iets meer dan € 2,00. Als je wilt overnachten in je tent of camper dan kost het Nkr. 100. Als de ‘weg’ ophoudt parkeren we en dan lopen we naar Hode, dat is Noors voor Hoofd en dat is dan weer de titel van het kunstwerk van een Zwitser. Een eind voor ons loopt een hele groep met gids en we treuzelen totdat zij weer omdraaien. Dan hebben we het hoofd even voor ons alleen. Het is een bijzonder ding, de linker en rechter kant van het gezicht zijn totaal verschillend. Als je er recht voor staat lijkt het nergens naar en als je erachter staat is het een hoofd op de kop. Knap gedaan en wel wat foto’s waard.

Met flink wat wind lopen we terug naar de auto. Het is nog een beetje grijs maar de zon komt eraan. In Eggum verbazen we ons over een fabriek waar enorme bakken met gedroogde vissenkoppen naar binnen gaan. Die koppen hebben eerst buiten aan stokken gehangen om te drogen. Op internet zoeken we later uit wat hier de bedoeling van is. Eigenlijk zijn de koppen het restproduct van de stokvis: de kabeljauw die buiten in de lucht opgehangen wordt nadat de ingewanden en de kop eraf zijn gehaald. Blijkbaar moet de kop er op een bepaalde manier af want anders kun je de kabeljauw niet drogen. Uit de kop moet dan weer eerst de tong worden verwijderd (volgens internet vaak een klusje voor de kinderen) en dan hangen ze de koppen te drogen. Enigszins geruststellend is het om te lezen dat de koppen naderhand worden vermalen en dat ze meestal als veevoeder worden gebruikt. Meestal!!!?

Na de educatieve lessen in Eggum rijden we terug naar de E10 in de richting van Leknes. We naderen koffietijd en in Leknes weten we een groot winkelcentrum te vinden waar een vestiging van Kringla is (goede bakker met goede koffie). Links bij een meer zien we een soort uitkijk hut en volgens de app van geocaching is daar een cache verborgen. Een reden om van de weg af te slaan en de auto te parkeren. We lopen over een smal paadje naar de hut, gaan naar boven en zien een groep bijzondere eenden (nou ja, voor ons bijzonder). Er hangen wat plaatjes maar we herkennen de eenden in het water niet. We dalen weer af en lopen richting auto. Zouden we toch bijna vergeten om de cache te zoeken…. Dus weer omgedraaid en aan het zoeken. Van de Noorse hint begrijpen we niets en als we het bijna willen opgeven, ziet Erik in een boom een zwart buisje hangen. Gevonden! Daarna terug naar de auto en op naar Leknes.

We parkeren onder de winkels en gaan naar de Kringla. Het gebak ziet er heel verleidelijk uit maar ondertussen is het bijna twee uur en dus gaan we voor een lunch. Erik kiest een soort pannenkoeken met bruine kaas en ik een heel gezond broodje met gerookte zalm en ei. (inderdaad Marlous: ‘jouw kaas, brunost). We zitten achter het glas in de zon en net voor onze ogen dichtvallen, staan we op. Het is kwart voor drie en we zijn ongeveer halverwege Moskenes. We besluiten onze plannen om te gooien en naar nog twee plaatsen van het briefje te rijden die hier in de buurt liggen: Haukland en Uttakleiv. Wat er te zien of te doen is weten we niet maar de namen staan zeker weten op dat briefje.

Het wordt een toeristische route, eerst naar Haukland. Dit plaatsje van ongeveer 3 huizen en een stuk of vijftien caravans zou je eerder verwachten in een reisgids van een Grieks eiland. Het strand is spierwit en vlak, het water is deels turkoois en deels blauw. Het enige verschil met een Grieks strand is dat de mensen hier niet in het water lopen maar op het strand blijven. En ze hebben warme kleren en jassen aan. De zon schijnt maar de wind die van de pool komt zorgt ervoor dat het niet warmer is dan 11 graden. Maar dat zie je op de foto’s natuurlijk niet. Bij Haukland kun je door een tunnel en dan ben je in Uttakleiv maar er is ook een wandelroute en die gaat om de berg heen. Volgens de informatieborden is het een zeer eenvoudige wandeling van 4.5 kilometer. En volgens de informatieborden is dat te doen in een half uur tot een uur. Nou lijkt ons een half uur een beetje erg kort want dan zou je 9 kilometer per uur moeten lopen en dat is gewoon rennen. Oh ja en het is 4.5 kilometer enkele reis want terug moet je hetzelfde pad nemen. We hangen onze rugzakken om en gaan op pad. Er zijn wat andere wandelaars en verder vooral schapen. Op zich is de wandeling niet moeilijk, het is gewoon de oude weg volgen, maar door de afstand en het klimmen en dalen zouden wij er in Nederland vast geen stempel ‘eenvoudig’ op drukken. We lopen in bijna een uur naar Uttakleiv, vinden daar nog even een geocache en draaien dan weer terug. Terug duurt ook bijna een uur. Als we terug zijn bij de auto rijden we door de tunnel naar Uttakleiv. Daar blijkt de weg op te houden en we moeten omdraaien en weer door de tunnel terug. De tunnel is in 1998 aangelegd omdat Uttakleiv door lawines regelmatig niet te bereiken was.

Als we terug zijn in de bewoonde wereld, dus op de E10, besluiten we eerst terug te rijden naar Leknes om daar wat te eten. Het is dankzij een maximum snelheid van meestal 60 km/u zeker nog een uur rijden naar de caravan en dan hebben we vast geen zin meer om nog eten te koken. We gaan voor de makkelijke oplossing. Daardoor zitten we om 21.00u in de caravan aan de koffie en hebben we even ‘de piep lèèg’. Dat geeft niets want we hebben vakantie :-).

14.9 kilometer gelopen in totaal. Morgen nog een poging om naar Moskenes te rijden.