Gullesfjord

Vandaag rijden we weer ongeveer 200km naar de volgende camping. Eerst een stuk over weg 84, een twee-cijferig nummer dus dan mag de weg wat beter zijn. En weer worden we verrast..... dit keer in negatieve zin. Veel hobbels, gaten, 'schuin' aflopend asfalt (heb ik altijd het gevoel om te kiepen) en geen middenstreep omdat de weg daarvoor te smal is. Gelukkig is het niet erg druk en rijden we kilometers midden op de weg. Het is koud maar vrijwel droog en soms zien we een stukje blauwe lucht of een verdwaalde zonnestraal. Na 28 kilometer over nr 84 draaien we de E6 weer op. Waar we vorige week nog lang stil stonden omdat ze aan het egaliseren waren, ligt nu diepzwart asfalt. Dat is een meevaller.

We rijden richting Narvik maar gaan voor de stad vanuit onze kant gezien, rechtsaf richting Lofoten en Vesteralen. Vanaf de E6 steken we over naar de E10. Die loopt door tot het onderste puntje van de Lofoten bij A. Dat is trouwens de hele plaatsnaam: A. Zover rijden we vandaag niet. We stoppen op de camping in Gullesfjord en maken een afspraak met de man van de balie voor vanavond 20.00u. Dat geeft ons voldoende tijd voor eerst een kop koffie en dan een rondje over dit eiland.

Zonder caravan rijden we om drie uur een rondje linksom. Dat houdt in dat we na een half uur niet verder kunnen en moeten wachten op een veerboot. Helaas is de boot nog geen tien meter uit de kust maar terugkomen doet hij niet. Dus wachten we tot hij aan de overkant heeft uitgeladen en ingeladen en weer aanlegt aan de steiger voor ons. Geen idee hoe ze het voor elkaar krijgen maar ook deze overtocht duurt een half uur. We rijden door naar Harstad, daar stonden we vorig jaar op de camping. Nu maken we er alleen een rondje en stemmen af met de eigenaar. Dan gaan we verder, op zoek naar een grote supermarkt.

Er zijn mensen die weten dat ik vaak een grote winkel kan ruiken...... Dit keer ligt er een grote Kiwi langs de route. Kiwi is een Noorse supermarktketen 'by the way', die waar ik al die groene boodschappentasjes van heb. We laden ons mandje in met lekkere dingen en dan ziet Erik schappen met wol. Oh, heel verleidelijk..... ze verkopen bollen van Nord Lys, in allerlei tinten. Twee kopen kan geen kwaad, toch, kan er altijd een das van breien. Ik zoek er twee uit die passen bij mijn hele dikke wintertrui (die ik vandaag aan heb want het is erg koud) en dan gaan we in de rij bij de kassa staan. Net als we aan de beurt zijn begint het licht in de winkel te knipperen en dan gaat oorverdovend het alarm af. En dat houdt maar niet op. We krijgen instructies om alles achter te laten en de winkel te verlaten. Zo staan we met niks buiten, samen met andere klanten die ook met lege handen wachten op wat komen gaat. Eigenlijk wil ik toch wel erg graag de wol kopen maar we mogen de winkel niet meer in. De stroom is uitgevallen, niet alleen in de winkel maar in de wijde omtrek. We leggen uit aan één van de mevrouwen in groene jassen (bedrijfskleding) dat we het erg vervelend vinden maar niet wachten tot we een ons wegen. Ze belooft onze spullen terug te leggen in de schappen en wij lopen terug naar de auto.

Op zoek naar een volgende grote winkel. Dat is niet zo'n probleem, het is alleen de verkeerde winkelketen en daardoor kunnen we wel de pecanbroodjes en chocola kopen maar geen wol. Duidelijk zal zijn dat ik vanaf nu geen Kiwi meer links laat liggen. Ik zal toch echt wel die twee bollen wol kopen voor we terug naar Nederland rijden!

Als we terug zijn bij de caravan vraag de meneer van de balie of we misschien morgenvroeg om elf uur kunnen komen. Dan is de eigenaar er ook en die wil graag kennismaken. Ach, wij zijn zo flexibel. Tuurlijk kan dat. Gaan wij nu maar aan de gebakken kip. De pecanbroodjes zijn onderweg al gesneuveld, dat was een soort van voorgerecht.