Effe anders

Dear Mr. Adalsteinn Hjartarson, we couldn't find the house today.

Dat is het begin van een mail die we net hebben verstuurd naar de eigenaar van 'onze' bungalow in the middle of nowhere. Een hele korte samenvatting van een paar spannende uren: we hebben het huis niet gevonden.

Een ietsje uitgebreidere versie: vanmorgen na het uitchecken eerst naar de weg langs zee gereden, de auto geparkeerd in de parkeergarage van de schouwburg Harpa en hele warme jassen aangetrokken. Buiten was het heeeeel koud, dubbele capuchons op, fototoestellen beschermd tegen regen en wind in de tassen en dan ook nog striemende hagel in het gezicht. Hoera we hebben vakantie. Een stuk langs zee gelopen naar een schitterend kunstwerk, een soort skelet van een vikingschip. Heel mooi, erg fotogeniek, mooie dreigende luchten en vingers zo koud dat de knop indrukken bijna niet meer lukt. Straks inladen en kijken of het wat is geworden.

Daarna terug langs zee maar nu met de wind in de rug, dat is toch heel wat prettiger. De schouwburg, Harpa, is heel bijzonder, van een afstandje lijkt het op honingraat met glas. Binnen veel donkergrijs beton, strakke lijnen, en heel veel glas. Een schitterend ontwerp.

De auto weer de parkeergarage uit gereden, navigatie ingesteld en op weg naar de rondweg (weg nr. 1). De verhuurder heeft twee routes naar ons gemaild, een vanaf het noorden en een vanaf het zuiden. De laatste kan in de winter twijfelachtig zijn, lastig als er veel sneeuw ligt. Ik stel voor dat we de weg via het noorden nemen. Daar zit ook een flink stuk eigen belang bij, dan komen we namelijk langs de fabriek van Alafoss en daar maken ze wol. Er vlakbij zit ook een supermarkt en daar doen we eerst boodschappen, we leggen een voorraadje aan voor het geval we ingesneeuwd raken. Zeggen we dan nog heel stoer....

Bij Alafoss weet ik precies wat ik hebben wil, alleen is het toch weer moeilijk om een kleur te kiezen. Binnen vijf minuten staan we weer buiten, als we langer blijven rondneuzen weet ik zeker dat ik me niet kan inhouden. Nu kan ik de komende dagen, als ik me soms ga vervelen, een trui breien.

We glibberen weer weg bij de winkel, rijden nog een paar kilometer naar het noorden en buigen dan af naar het oosten. We rijden een stukje op weg 36, geasfalteerd en twee rijbanen. Tenminste in de zomermaanden is dat het geval. Het landschap is onbeschrijfelijk en ik vraag Erik om even te stoppen. Ik wil een foto maken van de wereld voor de auto, van de stilte, de leegte, noem het allemaal maar op. Ik pak het fototoestel van de achterbank, stel alvast wat dingen in en dan wil ik de auto uit. En dat gaat dus niet! Ik krijg gewoon het portier niet open. De wind komt van de zijkant en die is sterker dan ik. Onvoorstelbaar, wat een kracht. Dan maar een foto door de voorruit. Omdat het zo bijzonder is haal ik ook de video uit de tas en dan rijden we weer verder. Blij dat we een grote auto hebben met dit weer!

Dan staat er een hele rij auto's langs de kant of eigenlijk op de weg. Zouden ze wild zien?? Wij zien helemaal niks en rijden er vrolijk langs. De weg wordt er niet beter op en ik vraag Erik of het eigenlijk niet onverantwoord is om door te rijden. Erik vindt dat ook en we draaien om, na een paar keer steken want de weg is niet erg breed. Je ziet nauwelijks waar de weg ophoudt. We rijden terug en dan komt de hele rij auto's ons tegemoet. Blijkbaar hebben ze afgesproken om in konvooi te gaan rijden. Dat is wel een slimme, dus we draaien nog een keertje en rijden er dan achteraan. Voor ons rijdt een Suzuki zonder 4wd en die heeft het niet makkelijk. Het ene moment rijden we op ijs, het andere door diepe geulen met sneeuw, dan weer over asfalt. En steeds met die storm van de zijkant. Zonder al die auto's voor ons hadden we dit niet gedaan, waren we omgedraaid en in Reykjavik naar een hotel gegaan.

We vragen ons wel af waar zij naar op weg zijn, we hopen dat ze lang genoeg voor ons uit blijven rijden. Allemaal op eentje na slaan ze dezelfde afslag in die ook wij moeten hebben. Vanaf dat moment wordt het nog spannender, er is een stuk weg vrijgemaakt, net zo breed als een auto. We rijden tussen sneeuwmuren door, volgen onze voorgangers. Na acht kilometer op deze weg moet er een zijweg naar links komen met een bordje "Illagil". Nou niet dus, geen bordje en al helemaal geen zijweg. We mogen blij zijn dat er geen tegenliggers komen, we zouden elkaar niet kunnen passeren. Zo rijden we maar door, langs het Thingvallavatn (meer) dat voor een deel bevroren is, waar ijsschotsen tegen de kant liggen en waar de weg soms griezelig vlak langs gaat.

Alle auto's voor ons blijken naar hetzelfde hotel te gaan, Erik gaat vragen of ze nog een kamer vrij hebben maar ze zitten vol. Zo moeten wij dus verder, dit keer in ons eentje. De weg gaat over in een gravelroad. Dat is op zich niet lastiger want of er nou asfalt of steen onder zit, met zo'n laag ijs erover merk je toch geen verschil. Heel rustig rijden we verder, op weg naar de bewoonde wereld. We nemen een zandweg richting Selfoss, een flink dorp aan de grote weg. Na een uurtje komen we daar aan en direkt zien we Hotel Selfoss. Erik checkt ons in, we halen de spullen uit de auto, ploffen in de luie stoelen en smeren een snee brood. Het is vier uur en we hebben de lunch nog tegoed. Kamperen op een hotelkamer noemen we dit: we hebben een broodmes en snijplank standaard in de koffer. Melk hadden we gekocht, beleg ook, dus we 'tanken bij'.

Voordeel is nu dat we internet hebben en allereerst sturen we de verhuurder een mailtje. Dat begint dus met bovenstaande tekst. De mail is nauwelijks verstuurd of de telefoon gaat hier in de hotelkamer. Adalsteinn aan de lijn. Hij vindt het vreselijk, had nog geprobeerd ons te bereiken maar onze mobiele telefoon had geen bereik. Hij heeft al een alternatief voor ons gevonden. We krijgen een mail met adresgegevens voor een ander huis, eentje in de omgeving van Geysir, niet meer zo heel erg in 'the middle of nowhere' maar het schijnt zelfs groter te zijn. We gaan het zien, morgenvroeg op pad. Vandaag verder maar bijkomen, we zijn een hele bijzondere ervaring rijker!