Niet vanzelf

Helemaal vanzelf ging het vandaag niet, al was de start veelbelovend. Een prima ontbijtbuffet bij Hotel Selfoss, Erik had geluk, er waren witte bonen in tomatensaus. Nadat het rond tien uur licht werd bleef de wereld in nevel gehuld. Dikke mist begeleidde ons richting ons alternatieve huis. Bij de informatie die Adalsteinn ons had gemaild zat een routebeschrijving. En ook de coördinaten voor de navigatie waren toegevoegd.

De navigatie hebben we gevolgd en die leiden naar niets, of vrijwel niets. In ieder geval niet naar het goede huis. We hadden het weer goed voor elkaar, onze Miepmiep kent onze voorkeur voor binnendoorweggetjes. Zelfs in IJsland stuurt ze ons van de 'grote' weg af de binnenlanden in. Nou is de term grote weg heel betrekkelijk want dat was een anderhalve baan breed, met een laag ijs erop. Toch zien mensen dan kans je te passeren! Men houdt hier niet van geneuzel, beetje vaart erin, niet piepen. Stoere mensen met stoere auto's over het algemeen.

Maar goed, eerst nog een stop gemaakt bij Kerid, een krater(tje). Daar waren we niet de enigen die de stevige wind trotseerden. Er loopt een wandelpad langs de kraterrand en in de zomer (wat heet hier zomer...) heeft het water in de krater een mooie azuurblauwe kleur, steekt dan mooi af bij de roestkleurige rotsen. Nu is het water bevroren, zijn de wanden van de krater bedekt met sneeuw en is het wandelpad voorzien van een laagje hobbelig ijs. Zet er een bankje neer en je kunt er de hele dag kijken naar de capriolen van de toeristen.

Na de frisse neus te hebben gehaald zijn we verder gereden. Tot waar Miepmiep ons linksaf stuurde ging het best vlot. Het klaarde een beetje op en we zagen hier en daar wat (stoom) pluimen. Voor ons een teken dat we in de buurt van Geysir kwamen. De binnendoorweg was één grote ijsplaat, gelukkig vrij recht toe recht aan. Wel met hier en daar een bultje maar tegenliggers waren er toch niet. Bij de eindbestemming, volgens Miepmiep, was niets, niets anders dan een kale witte vlakte. We zijn doorgereden tot we op een grotere (;-) weg uitkwamen. Wegnummer 37 gaat van Laugarvatn naar Geysir. En dat bleek de weg te zijn die we volgens de beschrijving van Adalsteinn hadden moeten nemen. Onze binnendoorweg had ook een nummer: 355. We hadden 366 moeten hebben.

Omdat het even mooi helder was hebben we besloten eerst naar Geysir te rijden. Een halte uit de zogenaamde Gouden Cirkel (Gulfoss-waterval, Geysir- spuitende geisers en Thingvellir-twee continentale platen plus oudste plek parlement). We hebben de auto geparkeerd, fototoestellen omgehangen en zijn de weg overgestoken naar de grote geiser.

Dit gebied is erg actief, buiten het wandelpad moet je niet komen. Je loopt risico in een gat te stappen waarin het water rond de 100 graden is. De aardkorst is hier nogal dunnetjes. Zodra we de weg over zijn gestoken begint het te regenen. We glibberen naar Strokkur, de momenteel actieve geiser, die iedere acht minuten een lading stoom de lucht in spuit. De hoogte varieert nogal, kan zo 60 meter zijn. Heel mooi om te zien hoe het water zich eerst terugtrekt in het gat, daarna vormt er een enorme bel en die knapt en dan spuit het water omhoog. Altijd belangrijk in de gaten te houden hoe de wind staat, anders krijg je ongevraagd een douche.

Na twee 'spuitsessies' te hebben bekeken zijn we terug gegaan naar de auto. Nu met de beschrijving van Adalsteinn in de hand op zoek naar het huis. Wegnummer 366 vlot gevonden, ook weer een weg met een ijsplaat. We zien een zijweg waar die zou moeten zijn maar die is niet berijdbaar. We rijden door naar de eerstvolgende boerderij en Erik gaat vragen of zij weten waar ons huis "Birta i Leyni' is. Drie keer vragen levert drie keer een ander antwoord op. Ondertussen komt de regen met bakken uit de lucht en dat maakt het rijden op de sneeuw en het ijs er niet makkelijker op. We nemen uiteindelijk toch maar de zijweg die eigenlijk niet berijdbaar lijkt. De eerste 50 meter is het vooral het gas erop houden en driften we vooruit. We houden de vaart erin en komen op een vlakker stuk weg. Aan deze weg liggen veel vakantiebungalows, één ervan zal voor ons zijn. Adalsteinn heeft laten weten dat het de laatste aan de weg is. We hebben hem dan al drie keer aan de lijn gehad en we praten inmiddels duits met elkaar. Hij blijft volhouden dat we binnenkort in de "hotpot" kunnen zitten. Wij zouden al blij zijn als we het huis zouden zien!

Nadat we 200 van de 1300 meter hebben gereden gaat de weg niet verder. Er ligt zoveel sneeuw dat Erik die het lopend probeert ongeveer een meter weg zakt. Geen doen dus en we draaien om. Weer terug naar weg 366. Nog maar een keer gebeld en als wij er eigenlijk wel klaar mee zijn, belt Adalsteinn om te zeggen dat er een boer onderweg is die de weg gaat vrij maken. Hij doet wel erg zijn best en dus wachten we op de boer. Die komt na een minuut of tien met een flinke tractor aangereden. Hij heeft er een behoorlijke klus aan om de 1300 meter vrij te maken. Het duurt iets meer dan een uur voordat we de schoongemaakte inrit bij het huis kunnen oprijden. De boer zwaait, wij zwaaien en iedereen is blij.

Voor de sleutel hebben we een code gekregen van een slot. Dat blijkt de volgende hindernis te zijn: de code klopt niet. Weer bellen met Adalsteinn, hij belt even later terug met een andere code. Erik gaat het weer proberen en ja, hoera, de deur gaat open. Nu nog even een pad naar de voordeur sneeuwvrij scheppen en dan kunnen we de auto uitladen. Het is half vijf en het wordt al weer donker.

Het huis is geweldig, morgen maar eens goed kijken naar de ligging maar we denken dat we vlak aan een rivier zitten. We installeren ons, pakken de koffers uit, pakken de koelkast in en dan ontdekt Erik dat er sprake is van een echte meevaller: we hebben internet!!

Laat dat Noorderlicht nu maar komen, we zijn er klaar voor.