In the jungle - part two

Dan nu het verhaal vanaf het hele vroege begin. Om kwart voor vijf wordt er op de deur gebonsd, onze gidsen verzorgen de wake-up call want we hebben geen telefoon in onze kamer. We horen ze (de ramen hebben geen glas!) over het hele terrein. Het was een nogal lawaaiige nacht, uit de bomen vallen regelmatig vruchten op het (blikken)golfplaten dak van de hutten. Zodra het donker wordt komt de jungle tot leven, cicaden gaan zonder pauze tekeer, vogels laten zich horen en apen schreeuwen overal over heen. Wie ooit gegeten heeft bij een Rainforest Café weet precies wat we bedoelen (Mel en Tim?!). Als we morgen op tijd wakker zijn zullen we proberen het concert op film vast te leggen. Maar terug naar kwart voor vijf, een snelle douche om wakker te worden, dan naar het restaurant waar we verzamelen bij een kop koffie of een kop thee met wat crackers. Ontbijten kunnen we zodra we terug zijn.

Het is schitterend op het water, op de achtergrond rommelt een stevig onweer maar het is droog. Gelukkig maar want de boot heeft geen dak, dat zou te lastig zijn met het onder overhangende takken doorvaren aldus gids Gerardo. Kapitein German schijnt bijzonder goede ogen te hebben en daar hopen we van te profiteren. Eerst gaat het gas er weer volop en varen we naar de ingang van het nationale park Tortuguero. Gerardo gaat betalen en daarna mogen we verder. Als snel stuurt German (die helemaal niet lijkt op een duitser want hij is gitzwart) de ‘berm’ in en dankzij een groen aanwijslichtje zien we allemaal de “Jesus Christ Lizard”. Deze heet zo omdat hij in een sprintje een meter of vier over het water kan lopen. Erik en ik zitten achterin de boot en de gids staat voorop zonder microfoon, daardoor krijgen we niet alle uitleg mee maar deze herinneren we ons van de vorige keer in Costa Rica. Wij zitten bijna op de motor maar hebben daardoor wel de beste plekken, vinden wij.

Van de brede lagune gaat het verder over smalle waterwegen. Het is heel indrukwekkend, enorme palmen in allerlei soorten, klimplanten, varens maar ook hele hoge bomen. We ‘keren op de weg’ om goed zicht te hebben op een blauwe reiger (blue heron) die weg vliegt en precies aan de goede kant voor Erik en mij op een boomtak gaat zitten. Het lijkt erop als hij zit te poseren. German heeft inderdaad goede ogen, hij fileparkeert de boot zo dat we een kaaiman(netje) kunnen zien liggen. Het is heel donker en we zijn bang dat de foto’s niet veel zullen laten zien of vreselijk bewogen zijn maar later blijkt dat reuze mee te vallen. Als we weer op weg terug zijn ontdekken we een hele groep “Spider Monkeys”, geweldig om die te zien slingeren van boom naar boom. Ze zitten erg hoog maar we hebben geluk dat een moeder met kind onze kant op slingert. We kunnen zien dat moeder een soort brug vormt tussen twee takken zodat het kind over de rug van de moeder veilig kan oversteken. Helemaal geweldig vind ik het als moeder ook nog even richting lens kijkt!

Na ruim twee uur zijn we terug bij de Lodge en kunnen we zo doorlopen naar het ontbijt. Rijst, gebakken eieren, gebraden vlees, het ligt allemaal al te wachten. We worden goed verzorgd. Voldaan zijn we om half negen terug bij de hut, dat is een voordeel van zo vroeg starten. Bij de hutten horen we apen vreselijk tekeer gaan. Echte brulapen, ze zitten op het dak van een hut vlak naast de onze. We zitten echt midden in een film!
Na de lunch, weer met rijst, vlees en groente, lopen we een rondje over het terrein. Om drie uur worden we verwacht bij de steiger voor de laatste tour uit het programma. We steken over naar Tortuguero Village en gaan daar naar het strand. Voor vanavond hebben we de excursie geboekt om de schildpadden eieren te zien leggen. Nu lopen we met onze gids over het strand en krijgen we allerlei wetenswaardigheden over de schildpadden te horen. Op het zand zien we nog de sporen van de schildpadden die gisteravond hier zijn geweest om eieren te leggen. Per keer worden er door de groene soepschildpad ruim 100 eieren gelegd. In een periode van ongeveer vier maanden doet ze dat 5 tot 7 keer. Dat zijn tussen de 500 en 770 eieren waarvan nog niet 1 promille het overleefd. Ze worden bedreigd op het land en voor de enkeling die de zee haalt worden ze daar nog eens bedreigd door vissen en vogels. Volgens de gids overleven tussen de 1 en 3 schildpadden per 1000 eieren. Maar, als het goed gaat, kunnen ze vervolgens wel 200 jaar oud worden.

We lopen een eindje over het strand en krijgen te horen dat we hier absoluut niet moeten gaan zwemmen. De stroming schijnt zeer verraderlijk te zijn, er is twee weken geleden nog een toerist verdronken. Tip van de gids om te weten of het veilig is om zee in te gaan: als er veel aangespoeld hout enz. ligt dan is er een verraderlijke stroming en moet je de zee niet in gaan. Wij houden het dus maar op pootje baden, ook heel erg lekker. Het mag dan het regenseizoen zijn, het is vandaag erg warm en er is nog geen drup gevallen. Zodra we zelf nog even mogen rondkijken gaan Erik en ik op geocache jacht. Twee kilometer verderop langs het strand moet er eentje liggen. We hebben drie kwartier en we besluiten een kwartier maximaal te lopen in de richting van de cache. Als we er dan nog niet zijn dan draaien we om omdat we anders te laat zijn voor de boot terug naar de lodge. We hebben er flink de pas in door het mulle zand want we willen toch wel erg graag hier een cache vinden. We zwoegen en vinden de cache in een boom, jippie, de eerste is binnen. We lopen een ander pad terug en hebben er flink de pas in. Redelijk rood aangelopen, nou ja alleen ik, komen we terug bij de plek waar we moeten verzamelen. De koude cola van de souvenirwinkel smaakt prima.
Om vijf uur stappen we de boot weer op en varen terug naar de lodge. Vanavond staat ons dan de laatste excursie van deze volle dag te wachten. Om 19.40u. worden we weer bij de steiger verwacht, dit keer met donkere kleren en zonder fototoestel, gsm of video. Maar eerst nog het diner, voor Erik de derde keer warm eten van vandaag.

En dan is het 19.40u. en vertrekken we voor de tocht naar de schildpadden. De gidsen staan in contact met ‘spotters’ op het strand en we worden naar zone 1 gebracht. Onze gids is Fernando en zodra we aan voet aan land zetten is hij de enige met een zaklamp die af en toe aan mag. De schildpadden schijnen van het rode licht van de zaklamp het minste stress te krijgen. Onze kaarten worden gecontroleerd en dan gaan we in een rij van tien personen in pikkedonker op pad. Dit is eigenlijk de ideale teambuilding: blind vertrouwen op de voorganger. Je hebt geen enkel idee waar je je voeten neerzet. Het werkt het best als je niet nadenkt maar gewoon doet. Vuurvliegjes schieten voor ons langs, heel bijzonder deze knipperende lichtjes. Doordat hier geen ‘omgevingslicht’ is, is de sterrenhemel schitterend: we hebben nog nooit zoveel sterren gezien. Het is zo vol dat we er eentje zien vallen….a shooting star!

We worden op het strand gebracht en daar moeten we wachten tot de spotters aangeven dat er een schildpad aan land is gekomen. Die gaat dan op zoek naar een plek om het nest uit te graven en zodra het graafwerk klaar is en ze begint met het leggen van de eieren mogen we komen kijken. De schildpad schijnt dan in trance te zijn en ons niet op te merken. Dat wachten duurt best lang want de schildpad die ons ‘is toegewezen’, probeert twee keer over een nest te graven maar houdt er ook beide keren weer mee op. Ze zitten vlakbij de vegetatie en hebben daardoor vaak last van de wortels van de palmen en andere planten. Na de tweede keer houdt de schildpad het voor gezien en vertrekt ze richting zee. Dan mogen wij in actie komen en we naderen de schildpad. Met het rode licht wordt de achterkant aangewezen en zien we voor het eerst hoe groot ze is. Het schild is zeker een meter lang. Ze loopt traag richting zee, moet steeds na een paar ‘stappen’ op adem komen en wij lopen er in een breed lint achteraan. Hoe ademloos en stil 10 volwassenen en twee kinderen kunnen zijn! Het is een kippenvelmoment als ze de waterkant bereikt en in zee verdwijnt.
Er is nog een tweede schildpad bezig om een nest uit te graven en als we geluk hebben begint ze nog met het leggen van de eieren voor we terug moeten. Per groep mogen we twee uur op het strand zijn. We zitten met zijn allen in het donker aan de zee, in de verte weerlicht het, we horen alleen de golven. Dan mogen we komen kijken: de schildpad is begonnen met het leggen van ongeveer 100 eieren ter grootte van een pingpongbal. Eerst heeft ze een vlak, diep nest gegraven en daarbinnen heeft ze een kokervorm uitgegraven en daarin legt ze de eieren. We staan er met onze neus bovenop, eensgezind maakt de groep onbekenden plaats voor elkaar, wordt er zachtjes gefluisterd en gevraagd of de ander goed zicht heeft. Er wordt niet voorgedrongen, iedereen kan er in stille bewondering van genieten. Twee minuten voor we van het strand af moeten heeft ze haar laatste ei gelegd en begint ze met het dicht gooien van de koker. Met de twee achterpoten schuift ze het zand erop, drukt het aan en schuift weer verder tot er voldoende zand op ligt. Daarna start ze met de camouflage van het nest maar daarvoor kunnen we niet blijven. Het is vijf over tien en we moeten terug. Op de kade is het nog even wachten op de boot die ons moet halen, uiteindelijk zijn we om 22.45u. terug in onze kamer. We zijn er stil van, wat een ervaring!