Naar Burträsk

Ons plan is vanochtend eerst een rondje in Skellefteå city te doen voor we verder tijden naar het zuiden. Erik gaat voor alle zekerheid bij de receptie vragen of we later dan 12.00u mogen uitchecken en dat blijkt niet te mogen. Of we moeten een volledige dag bijbetalen. Dan geen rondje door de stad maar caravan aankoppelen en navigatie instellen op de volgende camping. Die ligt in Bureå, een kilometer of 20 ten zuiden van Skellefteå pal aan de E4. We worden even op het verkeerde been gezet door campingborden die ons eerst laten afslaan en dan met een enorme boog weer terugsturen tot bijna aan de E4. Volgens de eigenaar is dat omdat de afslag vanuit het noorden ter hoogte van de camping wat riskant is. En zegt hij "de gemeente plaatst de borden", daar heeft hij geen invloed op.

Het wordt een heel bijzonder gesprek met een man die geen tijd heeft maar ons vervolgens een uur rondleidt over het terrein. Het gaat voor een klein stukje over de camping en voor een heeeeel groot stuk over zijn hobby: spelen met LEGO (en verzamelen en tentoonstellen). Hij heeft er het mooiste gebouw op het terrein voor gereserveerd en daar mogen we binnen kijken. Op een hele grote tafel lijkt een paar kuub lego te zijn gestort. Hij vertelt dat hier mensen (vooral volwassenen) met lego komen spelen. En inderdaad als we teruglopen naar de auto komt er een groepje hoogbejaarde Zweden aan met rollator of wandelstok die glunderend de schuur in gaan. Wij verlaten de camping in een soort verbazing.

We rijden een paar kilometer terug richting Skellefteå en slaan dan af naar links voor een aanvraag van een Nederlands stel dat vorig jaar juli een camping in Burträsk heeft gekocht. We hebben vooraf laten weten dat we onderweg zijn en bij aankomst hebben ze alle tijd voor ons. Leuk weer om zo enthousiaste Nederlanders te zien die het roer om hebben gegooid. Wat hier opvalt is dat ze al een stevige band met de gemeente en inwoners hebben opgebouwd o.a. door lid te worden van een soort activiteitenvereniging. Naast de camping ligt een openlucht museum en daar zitten ze in het bestuur zodat ze mee kunnen en mogen denken over festiviteiten en dergelijke. Als alle papieren zijn doorgenomen krijgen we nog een zeer uitgebreide rondleiding over het terrein. De camping ligt werkelijk schitterend aan een meer, heeft zelfs een zandstrand en aan de overkant zie je bossen en heuvels. Dit is een plek om van stress af te komen.

Tegen half zes gaan we een eindje lopen, het 'dorp' ligt tegen de camping aan. Er zijn volgens de Foursquare app twee plekken waar we kunnen eten. Eentje is een 'Grillen' en de andere is het 'Vardshus'. De eerste ziet er ongezellig uit en we lopen door naar het typisch Zweeds ogende Vardshus. Volgens internet serveren ze hier alleen dagmenu's en vandaag zouden dat Italiaanse gehaktballen met aardappelpartjes zijn. We gaan naar binnen waar achter de bar een Marokkaans ogende man staat die ons het menu laat zien. Er is van alles te kiezen en Erik gaat voor de Mexicaanse kip. Ik bestel de Aziatische vis maar die blijkt niet in voorraad. DE man vraagt of ik graag vis wil en als ik ja zeg, loopt hij even naar de kok. Hij komt terug en zegt dat ik vis kan eten als we het niet erg vinden om 15 minuten te wachten. Dat vinden we niet erg maar als we zitten bedenk ik me dat ik geen idee heb wat voor vis ik ga krijgen, of het filet is of een hele vis en wat er verder nog bij geserveerd gaat worden. Gewoon een kwartiertje afwachten dus. De kok komt het zelf brengen en ik krijg een bord witte rijst met daarop drie stukken visfilet een een crèmekleurige saus met iets groens erin. Ik gok dat het tillapia is. de vis dus. Sorry, ik kan het niet smakelijker beschrijven. Ik zal een foto toevoegen. Het smaakt niet verkeerd maar de saus vind ik erg machtig. Ook Erik's eten is niet geweldig, het is kip met een pakje gepureerde tomaten, tenminste zo ziet het eruit. Terwijl we zaten te wachten lazen we dat de man achter de bar vorig jaar dit hotel/restaurant heeft overgenomen. Voor het eerst deze vakantie is het eten een beetje een tegenvaller.

En als we buiten komen merken we dat het is gaan miezeren. De Nederlandse eigenaren vertelden dat het sinds begin mei niet meer had geregend. Tsja, geluk moet je hebben. We lopen terug naar de camping en hebben ondertussen nog drie caches gevonden. Dat is dan wel een prettig toetje.

Med vänliga hälsingar,

ons uitzicht vanavond: