Rondje Umgebung

Het heeft vannacht flink geregend maar als we zitten te ontbijten is het alweer droog. We gaan vandaag niet met de caravan op pad en daarom drinken we eerst ‘thuis’ koffie. Het is wel koud en de stoelen hoeven niet op ons terras. Met de rugzakken, wandelschoenen, regenjassen en wat ACSI papieren gaan we op pad. We rijden eerst een stukje naar het noorden richting Jyvaskylä, slaan dan af naar rechts over een heel wat minder drukke en minder brede weg. We rijden nu op de 610 naar Joutsa, hier ligt de eerste camping die we willen controleren. Het is naar ons idee het ideale elandenweer, miezerig, 11 graden en rustig op de weg. Helaas laten de elanden zich alleen op de waarschuwingsborden zien. Verder geen wild te bekennen.

Wanneer we een bord zien waarop een Nationaal Park wordt aangeduid moeten we snel beslissen: rijden we door naar de camping of gaan we ondanks de regen toch naar het Nationale Park om een wandeling te maken. Dit park, Leivonmäki heeft pas in 2003 de status Nationaal Park gekregen en die heeft het gekregen omdat hier moerassen en oerbos te vinden zijn. Niet zo moeilijke keuze, we gaan voor de wandeling. Het is een omweg van 12km. enkele reis naar het parkeerterrein waar ook een informatiebord staat met een plaatje van de mogelijke wandelingen. Dat is fijn zo’n plaatje, dat zegt ons heel wat meer dan honderd woorden Fins. We kiezen voor de Joutsniemi van 2.5km. Volgens de app van geocaching liggen er aan deze route ook twee caches. En 5 km. lopen betekent ongeveer anderhalf uur aan de wandel en dat past in ons plan van vandaag. Op de parkeerplaats staan veel auto’s maar tijdens het wandelen zien we maar drie mensen. Voor de rest is het, als we de vogelgeluiden niet meetellen, volledig stil. Als wij stil staan, horen we echt helemaal niks. Heel bijzonder, maar d’er zijn een paar vogels bij die zich graag laten horen. Het pad slingert tussen de dennen door, over boomwortels, over grote en wat minder grote keien, tot we bij de eerste rustplek komen. Hier is een schuilhut gebouwd waar een vuur kan worden gestookt en er is ook een hut die vol ligt met hout. Voor het vuurtje stoken dus. Er hangt en ligt ook gereedschap, een zaag, een bijl maar bijvoorbeeld ook een koekenpan, kranten en bestek. Allemaal klaar om te gebruiken door wie het nodig heeft. Hier ligt ook de eerste cache, die gelukkig door Erik wordt gevonden.

We lopen verder, de wandeling is nog ongeveer een kilometer lang. Dit tweede deel begint met een flinke klim. Het pad loopt over de rug van een ‘bult’, beetje vreemd beschreven, sorry maar het is weer zo’n heuvelruggetje uit de ijstijd en wij lopen dan zeg maar over de ruggengraat. Aan weerszijden gaat het steil naar beneden. Dan wordt met een bord Joutsniemi aangegeven, we hebben ons doel bereikt. Nu nog even zoeken naar de tweede cache die ik per toeval zie liggen, meters van het punt waar die volgens de coördinaten zou moeten liggen. Ook hier een schuilhut, een houthok en dit keer ook een toilet, zo’n natuurding met een bak met zaagsel ‘voor er bovenop’. Bij gebruik moet de deur open blijven want er is geen licht binnen……….

De weg terug gaat aanzienlijk sneller, het is namelijk weer gaan regenen. Net nadat wij tegen elkaar zeiden dat we toch wel erg veel geluk hadden dat het zo lekker droog was gebleven. Tsja, dat moet je ook niet roepen voor je droog in de auto zit. Gelukkig hebben we hoezen over de rugzakken en voor de rest (wij) droogt het wel weer op. Veel extra kilometers hebben we dit keer niet gemaakt, de teller blijft staan op 5.8km. en daar hebben we 1 uur en 3 kwartier over gedaan.

We rijden naar de camping bij Joutsa, die ligt heel afgelegen en het pad er naar toe is smal en onverhard. Toch staan er aardig wat caravans op het terrein. Helaas is er niemand bij de receptie en zien we ook niemand in de buurt. De navigatie stellen we in op de volgende, een camping Koskenniemi waar gelukkig wel iemand bij de receptie is. De receptie zit trouwens in een Gasthaus, maar de mevrouw die ons te woord staat spreekt geen Duits. We nemen aan de balie de papieren door, checken de camping en na de ondertekening stappen we weer in de auto. Hier vlakbij (25km) zit nog een camping uit onze regio en we kijken op de landkaart wat te doen: nu nog langs rijden of terug naar de caravan en dan morgen of overmorgen hier voorbij rijden. We besluiten er nu nog langs te gaan. Zo komen we op camping Sysmä waar het er levendig aan toe gaat. De receptie is gevestigd in een oude Finse (statige) villa en binnen zitten een aantal motorrijders (van een Harley Davidson club). Ze ontmoeten elkaar hier dit weekend, hebben huisjes gehuurd en blijkbaar hebben ze elkaar lang niet gezien. Het gaat er heel hartelijk aan toe. Ook de eigenaresse is zeer hartelijk, haar zus blijft bij de receptie en zij gaat met ons aan een tafel zitten. We krijgen koffie en thee en we moeten ook vooral wat kiezen uit de vitrines. Ze is heel blij met ons bezoek en zit te denken over een advertentie in één van de ACSI gidsen. We leggen uit wat de mogelijkheden zijn en ze gaat het met haar man bespreken. Deze camping is een familieaangelegenheid en dat maakt toch wel veel verschil in de benadering. De meeste campings in Zweden zijn van de gemeente waar ze liggen en veel van de mensen die we hebben gesproken vertellen dat ze steeds weer moeten afwachten of hun contract wordt verlengd. In Sysmä is het een ander verhaal. We laten de mediafolder achter en ook ons emailadres. Als ze een advertentie gaat afnemen zou ze de eerste zijn in heel Finland voor de Nederlandstalige gids en daarmee gaan ze zeker opvallen.

Daarna is het nog bijna 100km terug naar de caravan. We zijn pas om 19.30u ‘binnen’. Snel eten maken, de administratie bij werken, de route voor morgen bekijken, verhaal schrijven en foto’s uploaden. Oh en het is droog sinds we hier zijn en buiten wordt het steeds mooier.

Trusten!!