Naar Tampere

Om tien uur hebben we de caravan aangekoppeld en zijn we klaar voor vertrek uit Nokia. We stellen de navigatie in op het adres van de camping bij Tampere: 23 kilometer zullen we moeten rijden. Makkie, het is ook nog bijna helemaal snelweg al is dat in Finland minder snel, max. 100 als je geluk hebt. Er zit drie kwartier tussen het poten indraaien en poten uitdraaien. We hebben een ruime plek op een groot grasveld en staan vol in de zon. Jawel, vanochtend is de zon om 4 uur gaan schijnen en als de voorspelling uitkomt blijft hij dat twee dagen doen. Alleen tussen 23.00 en 04.00u is de zon onder en is het een beetje donker. Wat een paar graden temperatuurverschil uitmaken, het is vanochtend al snel 18 graden, heel wat aangenamer dan de 11 graden van gisteren. Bij de receptie staat iemand die nieuw is (gemeentecamping en vakantiekrachten) en ze begrijpt niet veel van wat we zeggen. Eerst wil ze dat we over een uur terugkomen, dus gaan wij bij de caravan in de zon aan de koffie. Als we terug gaan heeft ze eigenlijk geen tijd. We geven door dat wij een tocht door de omgeving gaan maken en later vandaag terug komen voor de papieren. Dat is prima zegt ze, waarbij ze ook nog even vertelt dat zij tot 16.00u werkt. Boodschap begrepen, we komen na 16.00u terug.

We pakken een tas in met onze lunch, de vis die we gisteren hebben gekocht en ik maak een grote bak sla/tomaat/avocado/coleslaw. Dan gaan we naar een camping op zo’n 50km. die in het klein en fijn boek van ACSI is opgenomen. De camping ligt in Valkeakoski, dat lijkt een leuke stad. De juffrouw bij de receptie zegt dat ze denkt dat de eigenaar niet meer in het boek wil en dat de camping opgeheven zal worden. De eigenaar gaat met pensioen en verder weet ze van niks. Ze wil ook niets ondertekenen. Prima, geven we door dat ACSI later dit jaar moet informeren of de camping volgend jaar nog zal bestaan. We stellen de navigatie in op de volgende, weer ongeveer 50km rijden. Zodra we een leuke parkeerplek zien stoppen we voor de lunch. In de zon en uit de wind (eigenlijk dus in de auto met het dak open) eten we de vis en de bak sla. Dat is genieten! Als alles keurig op is, rijden we weer verder. De volgende camping ligt een behoorlijk stuk van de doorgaande route af maar het is wel een hele mooie. De mevrouw van de receptie vertelt vol trots over een nieuw toiletgebouw en natuurlijk gaan we daar even naar kijken. We krijgen koffie/thee en ook al begrijpen we elkaar niet helemaal, we komen een heel eind en het is gezellig. De sticker wordt geplakt en we gaan weer op pad. Onderweg vinden we nog een paar caches en dan zijn we na weer ongeveer 50km bij de laatste controle voor vandaag. Om daar te komen is het een geluk dat de caravan er niet achter hangt. De hele binnenstad van Vammala is opgebroken, het asfalt is eraf geschraapt maar daarbij zijn wat gaten en zo ontstaan. Heel rustig rijden we erdoor, net als alle andere automobilisten.

De camping is niet groot en de eigenaren vertellen dat ze eigenlijk bijna nooit andere toeristen dan Finnen krijgen. Je vraagt je bijna af waarom dan opgenomen in dit boek voor Europa, maar ja, het is gratis reclame voor de campings, dus………… We doen ons rondje, het formulier wordt ondertekend en dan kunnen we voor de laatste keer vandaag de navigatie instellen. Terug naar de camping is het 53km. We hebben dus een soort van vierkantje gereden. We doen nog een rondje om de kerk (te voet) in Vammala waar een indrukwekkende erebegraafplaats ligt. Naar verhouding, voor zo’n dun bevolkt gebied, veel vooral jonge slachtoffers. Naast de begraafplaats vinden we nog een cache in een boom. Zie de foto voor voorbeeld waar wij naar zoeken.

Om 18.30u zijn we terug bij de caravan die nu helemaal in de schaduw ligt. Dat zorgt voor een groot temperatuurverschil, wij trekken het vest aan, de overburen zitten in korte broek en hemd voor hun caravan. De overbuurman zelfs zonder hemd. (geen foto van). We melden ons voor de derde keer bij de receptie en nu is er iemand anders. We hadden het formulier achter gelaten zodat ze het ter voorbereiding konden doorlezen en nu is het formulier spoorloos. Ze stuurt de juffrouw van vanmorgen een sms maar daar komt geen reactie op. Uiteindelijk wordt het toch terug gevonden. De sticker voor ‘geduld tonen’ hebben wij wel verdiend! Ook dit is een vakantiekracht en op mijn vraag of het klopt dat de camping gaat sluiten (hebben we bij een andere camping gehoord) verschiet ze van kleur. Daar mag ze niks over zeggen. Dan kan ik maar beter de algemeen directeur bellen. Prima, gaan we dat doorgeven aan ACSI. We zijn blij dat we nu in ieder geval nog hier kunnen staan. De camping ligt zeer gunstig ten opzichte van de stad. Die willen we morgen gaan bekijken. Dan geven we ons zelf een echte rustdag.

Groeten!!