På høyden

op grote hoogte, is de titel die goed past bij onze 'wandeldag'. We worden om half negen (inderdaad, weer wekker gezet) verwacht bij tankstation Statoil in Sogndal. Er wordt al snel op het raam geklopt, onze gids stelt zich voor. Sigbjørn werkt als gids bij Norgesguidene en hij gaat vandaag met ons op pad. We rijden achter hem aan over wegnr. 55 in de richting van Gaupne. Na ongeveer tien minuten slaan we af en rijden verder over een 'binnenweg', een smallere weg waar grind gestrooid is over de ijsplaat. Zonder problemen komen we aan bij een parkeerplek. We hangen de rugzakken om en krijgen onze sneeuwschoenen uitgereikt. Verder nog voor noodgevallen een zender zodat we bij lawines of iets dergelijks door Sigbjørn terug te vinden zijn. Hij begeleidt als gids ook groepen die meer willen weten over lawines en dergelijke en dus gaan we met het gevoel dat ons niets kan gebeuren op pad. Voor vertrek informeert hij nog naar lichamelijke ongemakken zoals hartproblemen, hoge bloeddruk enzo. En dan mogen we op pad.

De eerste uitdaging hebben we al naar een paar meter. We moeten van de weg de berm in of eigenlijk de berm op en die is ongeveer één meter hoog. De uitdaging wordt overwonnen en we lopen verder. Het is de kunst om de frames niet te kruisen of om op je eigen frame te gaan staan. Bij het begin van de tocht lukt het prima, later als we wat moe in de benen worden merken we dat de coördinatie niet meer 100% is. We lopen achter de gids aan en we stoppen geregeld om van het uitzicht te genieten of om op adem te komen. Hij heeft een mooi doel voor vandaag gesteld: hij wil graag met ons de top van Molden op. Dat willen wij ook wel maar dat betekent dat we ongeveer 800 meter moeten klimmen door diepe sneeuw. We doen het stap voor stap. Onze buren blijven een beetje achter, de buurvrouw heeft vanmorgen verteld dat ze 13 weken zwanger is en weinig conditie heeft. Er wordt gewoon wat vaker een pauze ingelast en dan hebben wij tijd om het fototoestel uit de jaszak te peuteren.

Omdat we niet goed wisten wat we aan temperatuur hadden te verwachten, hebben we veel lagen over elkaar aangetrokken. Berg op is het zweten en doen we de jassen open, zelfs de handschoenen gaan uit. Als we op het eerste uitzichtspunt zijn aangekomen doen we alles weer aan. Er staat een stevige wind. Het grootste deel van de dag is het droog, af en toe voelen we wat regen maar daar hebben wij minder last van dan onze fototoestellen. Er komen druppels op de lens die we er tijdens het lopen niet af kunnen halen. Op een aantal foto's lijken ufo's te staan. Dat zijn het dus niet. Wel zien we sporen van konijnen en vossen. Goed dat de gids ons daar op wijst want anders hadden we ze niet gezien.

Er zijn twee opties voor de route: de ene is kijken hoe ver we willen lopen en dan terug over hetzelfde pad. De andere vinden wij aantrekkelijker: doorlopen naar de zomerboerderij net onder de top en dan aan de andere kant terug. Met veel praten van de gids krijgt hij onze buurvrouw zo ver dat ze doorloopt tot aan de zomerboerderij. Wij blij!! We houden er lunchpauze, Sigbjørn heeft een bank uit de sneeuw geschept. Geen houten bank die hij heeft vrij geschept maar een bank van sneeuw dus. Het duurt niet lang voor we daar alle vijf in stilte genieten van het uitzicht op de Lustrafjord. Een moment om stil van te worden, de zon komt af en toe tussen de wolken door, we zien een regenbui over de fjord trekken en wij zitten heerlijk uit de wind aan de warme thee uit onze thermosfles.

De weg terug gaat grotendeels berg af. Of beter gezegd, we maken een pad dat berg af gaat, er is geen weg of wandelpad. Het is ene grote witte vlakte waar alleen sporen van konijnen en vossen te zien zijn. Dat is heel indrukwekkend. Een aantal keren is het bult af zo steil dat we moeten gaan zitten en zo de bult af glijden. De gids gaat steeds als eerste, door de losse sneeuw. En dan wij er één voor één achter aan. Dat is lachen, we lijken met enorme snelheden de bult af te glijden maar dat valt erg tegen. Onderaan de bult dan weer opstaan en de benen uit de knoop halen is nog het meest lastige. De gids baant een pad voor ons tussen de bomen door, dat is nog een aardige klus. Hij noemt het het technische onderdeel, we slagen ook daarvoor. Als we het bos heelhuids uit zijn worden we beloond met een schitterende open vlakte met mooi tegenlicht. Ik haal het fototoestel uit de jaszak en begin te filmen. De gids en Erik lopen voor me en ik wandel er al filmend achteraan. Als ik dan ook nog een foto wil maken, verlies ik mijn evenwicht en ga ik zeer gracieus tegen de vlakte. Ik lig plat voorover in de sneeuw maar krijg het voor elkaar om het fototoestel uit de sneeuw te houden. Dat is genoeg om de slappe lach te krijgen en het duurt even voor ik weer op de schoenen sta.

De laatste uitdaging is het om met de sneeuwschoenen aan over een hek te klimmen. Het lukt ons maar daar heb ik geen beeldmateriaal van ;-) . We komen uit op de binnenweg en trekken daar de sneeuwschoenen uit. Het is nog tien minuten lopen naar de auto's. We zijn tegen 15.00u. terug bij de auto wat betekent dat we zes uur op pad zijn geweest. De geschatte afstand is 10 kilometer! We zijn trots op ons zelf.

Mange takk Sigbjørn.