En uforglemmelig opplevelse

of te wel 'een onvergetelijk avontuur'. Vandaag stond de derde en laatste excursie uit ons pakket op het programma. Daarvoor moesten we ons om tien uur melden bij hotel Jostedal, in Jostedal ongeveer 30 km. ten noorden van Gaupne. Tot aan Gaupne was de weg mooi schoon, met dank aan de temperaturen boven nul van de laatste dagen. Vandaag weer ongeveer 4 graden boven nul bij vertrek, dit keer met regen. Bij Gaupne slaan we af, de weg wordt slechter en smaller met veel ijs op de rijweg. De snelheid gaat omlaag, we doen voorzichtig. Er is vooral grind gestrooid en dat geeft nog wat grip op de ijsplaten. Keurig op tijd komen we aan in een gehucht dat Jostedal heet maar waar we geen hotel zien. We hebben foto's van het hotel gezien op internet en het lijkt een soort Berghotel, nogal verlaten tegen een helling. We rijden Jostedal uit, dat is heel snel gebeurd, en zoeken verder. De navigatie is vandaag niet behulpzaam. We zien een informatiecentrum van Breheimen. Daar zien we de auto van onze buren (die 15min. voor ons zijn vertrokken) niet en ook geen auto van een gids. Dan nog maar een stukje verder.....de weg wordt er niet beter op, het wordt smaller met nog hogere sneeuwwanden en minder grind. We stoppen en zoeken het telefoonnummer van de gids. We bellen en proberen te beschrijven waar we staan. Als ik een auto beschrijf van het huis waar we voor staan, weet hij dat we te ver zijn doorgereden. We moeten omdraaien en terug naar het informatiecentrum. Draaien lukt na enig heen en weer steken en gelukkig heeft de auto voldoende grip om boven aan de helling te komen. Niet echt ontspannen autorijden maar alles gaat goed.

Bij het infocentrum staat iemand te zwaaien en dat blijkt onze gids Bjørnar te zijn. Ook onze buren staan er en dus is het gezelschap compleet. We zeggen sorry want we zijn nu wel tien minuten te laat. We rijden achter de gids aan naar een parkeerplaats, opnieuw een grote ijsplaat. We moeten heel voorzichtig uitstappen en nadat we de rugzakken hebben omgehangen schuifelen we naar de inmiddels klaar liggende sneeuwschoenen. Onze buurvrouw kijkt niet vrolijk. Dinsdag zei ze naar afloop dat ze nooit weer die dingen aan zou trekken. Ze doet het nu wel maar veel zin heeft ze niet. De gids heeft cross country ski's aan, daarmee kan hij een pad maken. Door de temperaturen boven nul en de regen van de laatste dagen is de sneeuw van 'zware kwaliteit'. Dat betekent voor ons veel wegzakken en dat kost aardig wat energie. Als we even op weg zijn blijkt onze buurvrouw niet verder te willen. De gids legt uit hoe ver het lopen is (eerst een vlak stuk en daarna klimmen naar de gletsjer) en de buren besluiten niet mee te gaan. Ze lopen terug naar de auto en leggen de sneeuwschoenen en stokken onder de auto van de gids.

Wij mochten zelf een stukje doorlopen en als de gids ons weer inhaalt, geeft hij aan dat we verder gaan met ons drieën. We lopen ruim een uur voor we een pauze hebben. De gids vindt het parcours zwaar en geeft aan dat we na de pauze verder gaan over het meer.....daar zouden we minder wegzakken ( ;-) ) en het is veiliger omdat we onbereikbaar zijn voor de lawines. Zo lopen we in het midden over een meer van ruim twee kilometer lengte, rechts en links hoge bergwanden en af en toe horen we gerommel. Dan komt er weer wat naar beneden. Het is eerst onheilspellend maar als we zien dat het meer lawaai is dan een grote hoeveelheid sneeuw, zijn we er snel aan gewend. Heel langzaam komt de blauwe gletsjer dichterbij en inderdaad moeten we het laatste stuk, als we weer van het meer af zijn, nog wat klimmen.

Aangekomen bij de gletsjer doet de gids zijn ski's af en gaat hij uitzoeken of er een plek is waar we veilig in een grot kunnen komen. Hij is hier twee weken geleden geweest en is verrast door de veranderingen. Hij legt veel uit over het groeien en krimpen van het ijs, over de scheuren en over de sneeuw die erop is gevallen. Dat is aan de ene kant gunstig omdat de gletsjer daarvan kan groeien maar aan de andere kant is ook slechter te beoordelen wat wel en wat niet veilig is. Wij geven aan dat we niet persé de gletsjer in moeten, het is al genieten zo aan de rand van het blauwe ijs. De eerder door hem gebruikte toegang is niet langer betrouwbaar en hij wil graag nog een andere ingang bekijken. We gaan voor de gletsjer langs naar links, klimmen nog een stukje en dan is er een plek waar we kunnen afdalen. Dat betekent rugzak af, sneeuwschoenen af, stokken achterlaten en dan een grot in. Bjørnar gaat eerst, dan mag Erik zich naar beneden laten glijden en daarna mag ik. Het is een soort verticale glijbaan van een meter of vier. Naar beneden gaat prima maar ik vraag me wel af hoe we hier ooit weer uitkomen. Tijd om lang na te denken krijg ik niet, Bjørnar is uit het zicht verdwenen en moedigt ons aan om achter hem aan te komen. Boven de grond is een opening tot aan het ijs die net hoog genoeg is om ons tussendoor te wurmen. Daar hou ik eigenlijk niet zo van, ben niet claustrofobisch maar ik wil wel graag zeker weten dat ik niet klem kom te zitten. Als ik plat op de grond ga liggen zie ik dat het maar een klein stukje is waar ik onderdoor moet en dat ik daarna weer meer ruimte krijg. Ik waag het erop, weet eigenlijk op dat moment ook niet of er een alternatief was....

Goed, ik kruip er tussen door en ben blij als ik al snel weer rechtop kan staan. Dan komt Erik er tussendoor gekropen en is ons gezelschap weer compleet. Bjørnar legt uit waarom sommige stukken doorzichtig zijn en andere blauw. We zien kristallen in het ijs, zien luchtkussentjes gevangen in het ijs en het is echt te gaaf voor woorden. We hadden dit niet verwacht, wel gehoopt maar aangezien je bij dit soort dingen niet zelf alles in de hand hebt moet je maar afwachten wat er wel kan en wat niet. We blijven foto's maken, Bjørnar vindt mijn fototoestel helemaal geweldig en wil graag wat foto's maken. Geen probleem, grappig om in zo'n grot een gezamenlijke hobby te ontdekken en het daarover te hebben.

Dan moeten we er weer uit en dat blijkt via een andere route te gaan dan erin. Hij heeft een pad omhoog gezien en test het zelf uit. Daarna mag ik en dat is sneller geschreven dan gedaan. Ik moet mezelf een anderhalve meter omhoog hijsen aan een door Bjørnar uitgestoken hand. Het gaat beter als Erik heel galant, mij een 'knietje' aanbiedt. Ik glij op de buik over de rand en sta buiten. Als Erik er probeert uit te klimmen zakt hij weg en schiet zo'n twee meter naar beneden. Niet echt een prettige ervaring maar het levert alleen een natte broek op. Nou ja, nat aan de buitenkant, er zit zo'n waterdichte binnenvoering in! De oplossing was dat Bjørnar weer terug ging en vervolgens Erik een knietje gaf en daarna Erik net zo soepel als ik over de rand nog een paar meter door gleed over de sneeuw. Onze gids kwam er vervolgens zelf, op eigen kracht, uit. Wel zo handig voor ons al hadden we de weg terug wel gevonden....

Terug was wederom zwaar maar dit keer door de afstand. Op de heenweg hadden we een redelijk pad plat gelopen en daar hadden we nu profijt van. Helaas was door de vrijwel continu vallende regen de sneeuw nog papperig geworden en zakten we af en toe met de sneeuwschoenen weg tot aan de knieën. Om kwart over vier waren we terug bij de auto. Het was heerlijk om de natte jassen uit te kunnen trekken en de rugzakken af te doen. Anderhalf uur later waren we terug bij onze hut, moe maar zeer voldaan. Een onvergetelijke ervaring rijker!