En stor dag

Dat is Noors voor 'een geweldige dag' en dat was het van begin tot eind. We hebben met Arne van de receptie afgesproken dat we om 9.00u bij de veerboot naar Gudvangen staan. En dus zijn we er om tien voor negen. Onze buren van 28A zijn er nog eerder en ze zijn met een mevrouw met hond aan de praat. Die mevrouw vertelt hun dat de veerboot niet vaart. Dat is ook de informatie van internet maar volgens Arne komt alles goed. We horen hem aankomen, met dank aan de 'Amerikaanse bak met V8' (Toyota Hiluxe). Als de boot er op de afgesproken tijd (9.15u.) niet is begint ook hij zich enigszins ongerust te maken. Hij rijdt een eindje verder het dorp in naar een plek waar hij verder de fjord in kan kijken. Ondertussen komt de Noorse Post aangescheurd en die heeft een doosje vol post dat ook mee moet. Een kwartiertje later dan verwacht legt onze veerboot aan. Arne geeft aan dat wij degenen zijn die mee moeten naar Gudvangen en hij rekent af. Dat is handig, wij hoeven alleen nog in de achteruit de boot op de rijden.

De kapitein vraagt of we voor het eerst in Noorwegen zijn en als we zeggen dat we al vaker zijn geweest maar dat dit de eerste keer in de winter is, vraagt hij wat we hier dan zoeken. Hij heeft duidelijk zin in een praatje en aangezien wij met onze buren de enige toeristische opvarenden zijn, zijn wij 'het haasje'. Er is vijf man bemanning op vier toeristen. De boot vaart eerst over de Sognefjord tot aan Fronningen, slaat dan af naar links en bij de volgende splitsing houden we rechts aan. Dankzij de gisteren gedownloade app kunnen we de route volgen en krijgen we steeds een melding als er weer iets bezienswaardigs langs de kust te zien is. Een schitterend systeem.

Het is een prachtige route, de bergen in zwart wit zijn indrukwekkend, het water is gelukkig bijna zo glad als een spiegel. Bij de splitsing naar de Naeroyfjord is het 1400 meter diep. Even verder moet de boot rechts vlak langs de kust, De kapitein vertelt dat het daar maar 12 meter diep is. Dat is tegelijkertijd ook bij het smalste deel van de fjord: van de ene naar de andere kant is het 250 meter. Na ruim twee uur leggen we aan in Gudvangen. De tijd is om gevlogen, wat een geluk dat het droog is. De donkere wolken voegen zelfs nog wat toe aan het indrukwekkende landschap.

We gaan van boord en rijden naar Flam. Daar kopen we treinkaartjes voor later vandaag. We hebben door de vertraging bij vertrek in Kaupanger te weinig tijd om de trein van 11.50u. te halen. De volgende vertrekt om 14.40 uur en geadviseerd wordt om er tien minuten eerder te zijn. We hebben bijna twee uur en daarom rijden we nog een stukje door naar Aurland. Op de site van Visit Norway hebben we een bijzonder uitzichtspunt gezien, hoog boven het dorp Aurland. Volgens de mevrouw die ons de treinkaartjes heeft verkocht, zou de weg naar het uitzichtspunt Stegastein niet afgesloten zijn. En dat is inderdaad niet het geval, de weg is 10km. open en Stegastein ligt op 7.5km aan de Aurlandsfjellet (toeristische route/oude weg over de bergen naar Laerdal voor de bouw van de tunnel). Het is een smalle weg, net breed genoeg voor één auto maar er zijn voldoende passeerhavens. Die zijn niet nodig, we komen geen andere auto's tegen. Er zitten veel haarspeldbochten in de weg en het is lastig zien of er wat aankomt aangezien we tussen hoge muren van sneeuw doorrijden. het eerste deel gaat prima, daar is eerder al veel gereden. Als we de laatste bebouwing achter ons laten, wordt de weg slechter. De temperatuur zakt ook en doordat er geen anderen hebben gereden is de weg niet schoon. Het wordt ijzig en daarom rijden we niet door tot aan de Stegastein, we draaien om na vijf kilometer.

Jammer, maar we nemen geen risico. We zitten hoog genoeg boven Aurland om een schitterend uitzicht te hebben op de fjord en de bergen van de Aurlandsfjord. In Aurland eten we onze lunch en daarna rijden we terug naar Flam. De trein, Flamsbana, is wereldberoemd. Over een korte afstand overbrugt het spoor ruim 800 meter hoogteverschil en zitten er 20 tunnels in het parcours. We hebben een retourtje gekocht. De trein gaat van Flam naar Myrdal. Daar kun je overstappen op de trein naar Bergen of de trein naar Oslo. De conducteur zorgt voor enige paniek bij een deel van de andere toeristen. Hij vertelt dat de trein naar Oslo 'niet gaat'. Het spoor is niet begaanbaar. De groep Japanners moet nu van Myrdal terug naar Flam en dan zal er een bus zijn die ze naar Oslo brengt. Een Japanse die zichzelf al gestrand zag in Myrdal valt bijna de conducteur om de hals als hij vertelt van de bus. De Noorse man weet niet wat hem overkomt.

Onderweg wordt bij een aantal stationnetjes gestopt en één keer is er zelfs een fotostop. Na iets meer dan drie kwartier zijn we in Myrdal. Ons eerste plan, als we de eerdere trein hadden gehaald, was om drie uur in Myrdal rond te lopen en dan terug te gaan naar Flam. Als we Myrdal in het dikke pak sneeuw, met wat mist en veel wind 'zien' zijn we er niet rouwig om dat we de eerste trein hebben gemist. Het is koud hierboven, het enige café zit dicht en verder is er niets te doen. Na een stop van 20 minuten, gaan we met dezelfde trein weer terug naar Flam.

We rijden de route met de tunnels verder terug naar Kaupanger. Van onze buren van 28A hebben we gehoord dat ze zaterdag 'bij het blauwe licht in de langste tunnel van de wereld' zijn gestopt en hebben staan zingen. De akoestiek is geweldig, zeggen ze. ik heb vanuit de rijdende auto foto's gemaakt en wat mij betreft hoef ik niet te stoppen om te zingen maar om wat foto's te maken wil ik wel even aan de kant. Er zijn drie plekken op het traject van bijna 25km. waar het breder is en waar het licht blauw is. Bij de eerste stoppen we en maak ik wat foto's van de auto. Ziet er heel raar uit. Bij de tweede blauwe plek stoppen we weer en maken we een selfie. Als we weer willen instappen begint Erik spontaan te zingen en inderdaad het galmt behoorlijk ;-) . Ik film................

Als we in de auto terugkijken of het is gelukt lopen ons de tranen over de wangen. Dit is wat je noemt een moment om nooit te vergeten.

En stor dag.