Os en omstreken

Het is zondag en we vinden het niet zo gepast om vandaag twee campiings met een controle te verblijden. Dat stellen we uit tot morgen. Vandaag wordt geocachingdag en we gaan lekker 'toeren' over zandwegen. We rijden langs de rivier de Glåmma in zuidelijke richting. Om de thuisblijvers wat plezier te gunnen: het is 8 graden en het miezert. We rijden dus met het dak dicht.

De RV30, RV staat voor Riksveien, is eigenlijk gedevalueerd in een FV en dat is merkbaar. Het asfalt is niet best meer en we dansen af en toe over de weg. Gelukkig zonder caravan. De campingeigenaar vertelde dat dit is gekomen door de overstromingen in andere delen van Noorwegen. Daardoor moest het vrachtverkeer naar het noorden andere routes kiezen en dat heeft veel schade veroorzaakt aan deze 'binnenwegen'. Zodra we ergens afslaan moeten we verder over zandwegen en dat zorgt ervoor dat de auto bijna niet meer zwart is. En wie ons kent: wassen doen we voorlopig niet!

Naast een aantal simpele caches is er ook een zogenaamde multi bij. Dat is er eentje waarvoor een grotere inspanning nodig is. Het is een route door een bos, een zogenaamde Natursti, een natuurpad. Of een wandelpad door een bos met allerlei informatieborden langs de route. Voor de geocacher is er nog een aantal opdrachten toegevoegd. Aan een zestal informatieborden is op de achterkant een stuk tekst bevestigd en daar moeten we de benodigde antwoorden uit halen om zo te komen tot de twee juiste coördinaten. Doordat de tekst grotendeels in het Noors is hebben we niet goed kunnen ontdekken hoe lang de route is. Voor alle zekerheid nemen we de rugzak mee met een thermosfles thee en ook met twee regenjassen. Ondertussen is het namelijk droog geworden dus wij gaan 'slechts' gekleed in trui plus vest (plus spijkerbroek natuurlijk en wandelschoenen) op pad. We hadden beter laarzen aan kunnen trekken want grote delen staan blank. Maar dat wisten we aan het begin niet.

Al bij het eerste infobord blijken we de antwoorden goed te kunnen vinden en opgelucht lopen we van bord naar bord. Dat gaat zo door tot we alle antwoorden hebben en de juiste coördinaten hebben berekend. Fluitje van een eurocent denken we, zeker als we al van verre op een opvallende en vreemde plek een rode brievenbus zien hangen. Dan slaat de tunnelvisie toe. We rennen er bijna op af, klep open en erin zit een notitieschrift. Daar zetten we onze naam in. En als we het schrift terug stoppen vinden we het toch een beetje raar: geen geocaching sticker o.i.d.. We checken de coördinaten nog eens en zien dan dat we er een tiental meter naast zitten. We moeten nog flink aan het zoeken voor we uiteindelijk, onder een kromme boom een plastic bakje vinden met geocachingsticker erop. Yes, deze is toch binnen.

We denken dat we nu wel bijna bij de auto terug zijn maar dat valt nog tegen. We hebben, achteraf gezien, nog niet eens de helft erop zitten. De route is prima aangegeven met rode markeringen en we slingeren over smalle paadjes ondertussen goed kijkend naar wild. Op een zeer nat stuk proberen we onze schoenen enigszins boven water te houden door op de erg gladde boomstammetjes te stappen. Dat lukt redelijk tot er vlakbij een vogel van ons schrikt en deze met veel kabaal wegvliegt. Daar schrikken wij dan weer zo van dat we allebei naast het hout in het water staan. Mooie test voor onze goretex schoenen. Na een uur en drie kwartier staan we weer bij de auto, we hebben er dan 4 kilometer op zitten. Mooi voorbeeld van twee vliegen in één klap: een cache gescoord en een mooie wandeling gemaakt.

We bekijken nog Tolga, een mooi dorp/stadje aan de Glåmma waar hele delen zo in een openluchtmuseum hadden gekund. We rijden twee keer door Vingelen en maken bewust een zwart/wit foto van de kerk. Dat is weer eens wat anders. We negeren een wegafzetting omdat we niet weten waarom de weg is afgezet. Daar komen we alsnog achter: de weg is weg en we draaien toch maar om. En alweer komt tegen 18.00u. toch nog de zon te voorschijn en hebben we een prachtige avond. Alleen een beetje jammer dat het echt te koud is om buiten te zitten. En dan hebben we nog een binnenpretje als bij de gemeenschappelijke keuken het rookalarm afgaat. Dat gebeurt ons namelijk iedere keer de eerste dag als we met een camper op pad gaan. Dit keer staan twee Nederlanders pannenkoeken te bakken (en dat waren wij niet) en ze bakten ze net even te bruin ;-)

Vi har ett fin tur!