Gloføken heen en terug

Vandaag een rustdag op de camping, dat wil zeggen: de auto krijgt een dagje rust. Wij gaan om 11 uur op pad, allebei voorzien van een gevulde rugzak met drinken, eten, jassen en fototoestellen. Ons doel is de 'beklimming' van Gloføken, een bergtop van iets meer dan 1300 meter. We horen jullie al denken "tis de moeite", "dat is geen berg maar een heuveltje". Dat klopt wel en niet. We hebben gelezen dat we de hoogtemeters hier niet kunnen vergelijken met dezelfde meters in Centraal Europa. We moeten er 1000 meter bij op tellen, dan heb je een vergelijkbaar klimaat. Dat geldt dan voor de temperatuur, het omslaan van het weer, de flora en fauna maar ook voor de zwaarte van bijvoorbeeld een wandeling. En dat merken we ook, ik ben al na een half uur buiten adem en we moeten het tempo nog verder verlagen.

Nou is het ook niet bepaald een geëffend pad, we lopen over en langs keien, moeten door zompige veengronden, zelfs een stukje door de sneeuw en door smeltwater stroompjes. De route naar de top van de Gloføken is goed aangegeven met de voor Noorwegen typerende rode 'T' . Vanaf de camping is het ruim 5,5 kilometer lopen en daarvan is zeker 5,4 kilometer berg op. Na een paar kilometer stoppen we om wat te eten en te drinken. We hebben warme thee (de Engelsen hebben gelijk: een kop thee is overal goed voor.) en we eten knäckebrod met dip (bakje Philadelphia). Daarna hangen we de boel weer om, ik laat mijn trui een tijdje uit want ik heb het warm genoeg van de inspanning. Later merken we dat we een thermosfles zijn vergeten mee te nemen. We moeten straks dezelfde weg terug dus met een beetje geluk staat die er dan nog.

Op 150 meter van de top maken we een nieuwe geocache. Er was er hier nog niet een en misschien maakt dit de wandeling wat aantrekkelijker voor anderen. We laten een brooddoosje met een logboekje achter en na terugkomst op de camping, zullen we deze aanmelden bij geocaching.com.

Na drie uur klimmen zijn we boven. Bijzonder hoe dan alle vermoeidheid weer van je af kan vallen. We schrijven onze namen in een logboek van een Noorse wandelvereniging en beginnen dan weer aan de afdaling. Dat gaat niet veel sneller want je moet goed uitkijken waar je je voeten neerzet. Eigenlijk lopen we de hele afstand met het gezicht naar de grond. Daarom stoppen we ook vaak om om ons heen te kijken. Al van verre zien we de thermosfles op ons wachten. De thee is ondertussen wel koud geworden ;-) . De thermos gaat weer in de rugzak en wij lopen het laatste deel. Wat hebben we een geluk gehad met het weer, veel zon en weinig wind en geen regen. We zijn nauwelijks binnen in de caravan of het begint te druppen. Het ziet er zelfs nog even naar uit dat we een stevig noodweer krijgen maar gelukkig trekt dat voorbij.

Letterlijk een 'topdag'!