naar de Lofoten

Vandaag vliegen we van Amsterdam naar Evenes (Harstad/Narvik) voor een vakantie van 11 dagen op de Lofoten. We vertrekken iets voor half zes 's ochtends naar P3 bij Schiphol. Vooraf hebben we hiervoor een parkeerticket gekocht. Het is rustig onderweg en het is droog. De zware ochtendspits die wordt voorspeld is nog niet begonnen. Het kost wat tijd en moeite om een parkeerplek te vinden, we laden de Fiësta uit en lopen naar de shuttlebus bij de ingang van het parkeerterrein. Om zeven uur zijn we in vertrekhal 1 waar we een plekje zoeken om te gaan zitten. We moeten tot half negen wachten voor de balie open gaat en we de koffers kunnen afgeven. Boardingpassen hebben we thuis geprint, nu worden de koffers gewogen en gaat er een label aan. Ze gaan direct door naar de eindbestemming, we hoeven ze bij de tussenlanding in Oslo niet op te halen. Dat is prettig.

Als de koffers aan hun eigen reis beginnen, gaan wij naar de security check. Het is hier 'doe het zelf', boardingpass scannen en het poortje gaat open. Paspoorten worden niet gecheckt. Als we zelf aan de beurt zijn moeten niet alleen de jassen, vesten, schoenen uit maar moeten ook de laptop, ipads en fototoestellen uit de tassen. We gaan één voor één door de bodyscan, krijgen alletwee nog een visitatie en dan moeten we ons ook nog melden bij de bakken met de tassen en toestellen. We moeten de tassen open doen, er worden monsters genomen om 'stoffen te detecteren' (drugs ofzo) en dan krijgen we toestemming om alles weer in te pakken en aan te trekken. Keurig op tijd zijn we bij gate C16 waar het toestel voor die van ons vertraging heeft. Via de app krijgen we bericht dat we moeten verhuizen naar gate C14, dat is een paar meter naar rechts. Ons toestel is keurig op tijd, ook hier weer zelf de boardingpassen scannen, zo wordt veel personeel overbodig. We zitten in rij 18, het is maar een klein toestel dat ons naar Oslo zal brengen. Leuk dat de 'voertaal' Noors is, we begrijpen af en toe een woord van het lange verhaal van de eerste piloot. Gelukkig geeft hij ook een samenvatting in het Engels. Door sneeuwval in Oslo mogen we niet vertrekken, we moeten wachten zodat ze zeker weten dat we anderhalf uur na vertrek uit Amsterdam veilig aan de grond kunnen in Gardemoen/Oslo. We wachten een half uur en dan laten we de regen achter ons.

We vliegen een groot deel boven zee en de bewolking is mooi open. Dichterbij Oslo verandert het diep onder ons, we zien witte bossen en heuvels. De landing gaat goed en we worden eruit gelaten bij een heel rustige pier van het vliegveld. Voor onze tweede vlucht moeten we naar een ander deel maar eerst gaan we hier wat eten. We hebben mooi zicht op de sneeuwschuivers die in colonne de landingsbanen sneeuwvrij houden. Als we bij de gate aankomen voor de vlucht naar Evenes zitten we in het drukkere deel van het vliegveld. Helaas is de vlucht vertraagd en als we uiteindelijke een drie kwartier later dan gepland in het toestel zitten moeten eerst nog de vleugels ijsvrij worden gemaakt. De piloot belooft wat meer gas te geven om iets van de tijd in te halen. Dat is prettig want we moeten na aankomst de huurauto ophalen en dan nog 165km. rijden naar ons huisje in Svolvaer op de Lofoten.

Het vliegveld is klein, met één band voor de koffers en terwijl ik wacht tot die binnen komen gaat Erik alvast naar de balie van Europcar. Het gaat allemaal lekker snel en na nog een sanitaire stop gaan we de vrieskou in. Door de ijzige wind voelt het veel kouder dan de -2 die op het dashboard van onze Skoda Fabia Combi wordt aangegeven. We plakken onze navigatie tegen de voorruit en gaan op pad. De wegen zijn vrij schoon en als er wel sneeuw of ijs ligt dan is het prettig dat we op spikes rijden. Wat lastig is de hoeveelheid grote vrachtwagens die niet allemaal al hun kerstverlichting uitdoen als wij 'in beeld' komen. Erik concentreert zich op de weg en ik kijk naar buiten. We hebben het goed verdeeld.

De route hebben we eerder gereden en we schieten lekker op. Het grootste deel van de route gaat vlak langs het water. Ondanks dat het al lang donker is zijn de witte bergen toch goed zichtbaar. De volle maan schittert zilverachtig op zee en al snel zien we ook groene flarden in de lucht. Yes, het Noorderlicht!! Wat bijzonder en wat een geluk. We stoppen op buiten de auto foto's te maken en dan slaat onze stemming om in heel erg balen. Als ik de Canon uit de cameratas haal blijkt hij niet te werken, het ligt niet aan de batterij, in de zoeker zie ik rare strepen. Hier worden we zoals dat heet 'niet blij van'. Met de telefoon proberen we nog wat foto's te maken van het Noorderlicht en dan rijden we verder. Straks in ons huisje maar kijken wat er aan de hand is, het voelt niet goed. En een tweede spiegelreflex hebben we niet meegenomen.

Om 21.30u stoppen we bij de receptie van Svinoya Rorbuer in Svolvaer. In het ernaast gelegen restaurant Borsen krijgt Erik de sleutel van ons huis, nummer 68 is voor de komende zes dagen voor ons. We hebben een plattegrond want het blijkt een hele verzameling van allerlei soorten en maten huisjes te zijn op een eilandje voor de kust van Svolvaer (met een brug verbonden). We vinden 68 maar kunnen niet vlakbij parkeren. Dan maar met de koffers glibberen over ijs en sneeuw naar de voordeur. Het is alsof we in een openlucht museum huisje staan. Erik moet bukken bij iedere deurpost. Het is koud en we houden de jassen nog even aan. Terwijl Erik nog wat bagage uit de auto haalt, zet ik water op voor een kop thee. Ik heb ook cup a soup in een koffer en daar hebben we wel zin in. Als Erik de waterkoker wil vullen komt er geen druppel meer uit. Ook uit de kraan in de badkamer komt niks. Gelukkig hebben we nog een flesje water in de rugzak en zo zitten we al snel aan een warme kop soep. Erik loopt terug naar de receptie om het probleem te melden want geen water betekent ook, geen warme douche en de wc niet kunnen doorspoelen. Ze beloven dat er snel een monteur komt en we zetten de tv maar even aan. Alleen Noorse uitzendingen, praatprogramma's die we niet kunnen volgen. Als er om 22.45u nog niemand is geweest gaat Erik terug en dan blijft hij best lang weg. Als hij terug komt heeft hij een andere sleutel bij zich, we mogen verhuizen naar een huisje waar het water het wel doet. Goed dat we de koffers nog niet hadden uitgepakt.

Huisje 43 is van een ander soort, vrij nieuw, heeft 3 slaapkamers, twee badkamers, een sauna, een vide met televisie en een uitzicht om nooit genoeg van te krijgen. En hier hoeft Erik niet te bukken. Wat een super plek! En er komt inderdaad water uit de kraan.

We zijn benieuwd hoe de omgeving eruit ziet morgen als het licht is! Dat zou rond 9 uur kunnen zijn.