Naar Rauma

Na een koude nacht blijft het lang donker in de caravan. Het regent en we horen de wind hoog door de bomen. Als ik de tijd op de telefoon check blijkt het al half tien te zijn. Erik sprint naar de kachel (toch een meter of 4) en gelukkig wordt het daarna snel wat warmer. We ontbijten en gaan dan nog even naar de receptie om het verhaal van gisteren te plaatsen. Tenminste, even was de bedoeling. We worden gespot door de pachter en die vindt het leuk om weer een praatje aan te knopen. Het wordt heel gezellig en ondertussen plaats ik het verhaal en zoek ik er wat foto’s bij. Dan is het even droog en komt zelfs de zon tevoorschijn. We nemen snel afscheid en maken de caravan klaar voor vertrek. Net als we zover zijn dat we kunnen aankoppelen zie ik een heel donkere wolk boven ons hangen. We zijn alle twee nog net op tijd om de regenjas aan te trekken. Terwijl we aankoppelen krijgen we een bui hagel op de kop. Tsja, we lachen er maar om. Het had erger gekund…

We rijden richting Somero en de temperatuur buiten daalt tot 3 graden boven nul. Er zit veel variatie in het weer, het ene moment zon, dan hagel, dan regen dan gewoon droog dan weer wat anders. De constante factor is de wind, die is behoorlijk stevig en dat rijdt niet lekker. De volgende camping waar we een tussenstop maken is alleen te bereiken via allerlei binnendoorweggetjes. We besluiten de route om te gooien en de grotere weg richting Turku te volgen (nr. 10). Dat is tenminste een brede 2-baans en met veel wind is het lekker om wat afstand te hebben op tegenliggers, zeker als het van die grote vrachtwagens zijn die nog extra ‘zuigen’. We maken nog een tank en lunchstop en passeren Turku zonder problemen. Nu rijden we verder langs de kust naar het noorden over de nr. 8. Die begint breed maar wordt als snel een glooiende 2-baans. We rijden naar de camping in Pyharanta. Daar is niemand aanwezig, er hangt een touw voor de trap naar de receptie en als we die trotseren zien we zelfs geen bordje bij de receptie wanneer er iemand zal zijn. Ook op de camping beweegt niks (behalve de bomen want ook hier waait het stevig). We maken een rondje, gooien een brief in de brievenbus om te laten weten dat we zijn geweest en zetten de volgende camping in de navigatie. Jammer, lijkt een leuke plek maar als we niet weten of er iemand komt heeft het weinig zin om er te gaan staan wachten.

De volgende camping ligt bij Rauma, op een schiereiland dat Poroholma heet. We rijden dwars door de best grote stad en onderweg zien we een bruin bord (toeristisch waardevol) met een symbool dat bekend voorkomt maar ons schiet niet te binnen waar het van is. We rijden de camping op en daar staat dat we eerst een plek kunnen zoeken en ons daarna kunnen aanmelden. We vinden een mooie plek met schitterend uitzicht over zee maar toch een beetje beschut. Van alles wat dus. Erik gaat naar de receptie en ik zet thee. Dan blijkt dat de eigenaar er niet is, we moeten maar even zelf bellen om een afspraak te maken……….tja, Erik krijgt een nummer mee en als hij dat belt blijkt het niet de juiste persoon te zijn. We hadden de compagnon moeten hebben. Okee, we gaan op zoek naar het andere nummer en dan belt Erik met ene Tommie. Die is niet in de buurt maar kan er over een uur zijn. We wachten, helemaal niet erg want het uitzicht is geen moment saai en Erik ziet koffie, dus. Dan is het tijd om te gaan en omdat ik net met het eten bezig ben, gaat Erik even alleen. We hebben het rondje camping al gemaakt dus het is nog even het formulier checken. Erik wacht drie kwartier en Tommie komt niet. Dan gaan wij eten, pech gehad, lossen we het wel anders op. Na het eten willen we een eindje gaan wandelen maar als ik de reisgidsen check op tips, zie ik dat het symbool dat we niet herkenden, het UNESCO werelderfgoed symbool is. Het oude centrum van Rauma is de grootste houten binnenstad van Scandinavië. Het stadje is gesticht in 1442 en is altijd verbonden geweest met de zeevaart en scheepsbouw. Ook nu nog heeft het een belangrijke haven.

Dus gaan we niet lopen maar nemen we de auto naar de binnenstad. We vinden een parkeerplek niet al te ver van het historische centrum en als we die kant oplopen moeten we drie keer aan de kant voor brandweerwagens met loeiende sirenes. De straten zijn smal en de binnenstad is van hout, dus er wordt met veel materieel uitgerukt. En met heel veel lawaai. We gaan natuurlijk even kijken maar brand zien we niet. We lopen in de zon over de glimmende straatkeien. Het is nog steeds berekoud maar gelukkig is het wel droog. Als we op het marktplein staan gaat de telefoon, het is de eigenaar van de camping. Hij heeft nu tijd. Erik vertelt dat wij nu druk zijn en vraagt of we later langs kunnen komen. Na veel gedoe heen en weer gaat hij uiteindelijk akkoord met 21.00u. Dan hebben wij tenminste een uurtje om de stad te bekijken.

Keurig op tijd zijn we terug bij de caravan. Het gesprek is er eentje om lang te herinneren. Hij is eigenlijk architect, heeft ook nachtclubs en Zweedse kampeerders willen dat je de rode loper voor ze uitlegt. Inderdaad een veelheid aan onderwerpen. Hij doet graag zijn verhaal en daar geven we hem alle ruimte voor. Hij vindt Nederlanders en Duitsers erg aardig en hij nodigt ons uit om vooral lang te blijven staan. We mogen ook gerust in de sauna, hij regelt het wel voor ons.

In de caravan gaat de kachel aan, zitten we met een kop thee in het licht van de ondergaande zon. Morgen nog een dag met veel wind maar daarna schijnt het beter weer te worden. We houden jullie op de hoogte!!