Heeeeel vermoeiend

Om 10.15 'knuppen' we de caravan achter de auto en een kwartiertje later staan we op de volgende camping. Toch maar niet met de mover geprobeerd.... Onze volgende stop is bij Magalaupe camping. Die ligt naast een bezienswaardigheid die Magalaupe heet. Hier 'perst de rivier Driva zich door een zeer smalle kloof' (citaat uit de ACSI gids). Die kloof is inderdaad op sommige stukken heel smal, maar 1.5 meter. Het is heel indrukwekkend maar ook riskant. Je moet continu goed opletten waar je je voeten neerzet en je moet zeker niet voor het maken van een foto ofzo de held uit willen hangen. Bij het begin van het pad staat niet voor niets aangegeven dat je het op eigen risico bekijkt.

Van de eigenaresse van de camping heeft Erik twee geplastificeerde A4-tjes gekregen met op de ene een landkaart van deze omgeving en op de andere genummerde foto's. Het is een soort fotowandeltocht en nadat we eerst rustig in het zonnetje koffie hebben gedronken gaan we met de auto naar het beginpunt. We moeten tolgeld betalen en dan kunnen we na drie kilometer de auto parkeren. Daar begint de route die er bijzonder uitziet maar waar we alleen niet van weten hoe lang die is. We zetten de Engelse mevrouw op de telefoon weer aan en gaan op pad. Ik weet niet of ik heb uitgelegd dat we steeds een Engelse mevrouw in de rugzak van Erik hebben zitten. Ze is van een programma dat Runkeeper heet en als je haar 'activeert' en ook de GPS op de telefoon, dan zegt ze iedere 5 minuten dat er 5 minuten om zijn (eigenlijk zegt ze hoe lang je al loopt) en ze geeft door hoeveel je hebt afgelegd en wat je gemiddelde snelheid is. Voordeel achteraf vinden wij vooral dat we weten hoeveel we hebben gelopen maar ook dat we een routekaartje kunnen zien.

Iets voor ons lopen vier Nederlanders in ongeveer hetzelfde tempo als wij. Ze lopen ons voorbij als we zitten te lunchen en wij gaan hen voorbij als zij pauzeren. Een van hen, een mevrouw met een kaart, vraagt ons of wij misschien op haar kaart kunnen aangeven waar we nu op de route zitten. Ze heeft een plattegrond bij zich van het gebied van de watervallen. Daar liepen wij zaterdag. Ik vertel haar dat deze wandeling niet op die kaart staat. Dat we hemelsbreed ongeveer 40 kim. naar het zuidoosten lopen. Ze kijkt heel verbaasd, ze waren op pad gegaan om de waterval Amotan te zien en nu vertellen wij dat ze in het Amotsdalen lopen en dat dat niet hetzelfde is. Ze wil weten of wij een idee hebben hoe lang deze wandelroute is en daar kunnen we geen zinnig woord over zeggen. We weten alleen dat we al een uur wandeltijd erop hebben zitten maar niet hoever het nog is. Zij besluiten om te draaien en wij lopen verder.

Als we net buiten beeld zijn bij de Nederlanders schrikt Erik van iets dat voor zijn voeten wegschiet. Supersnel gaan we er met de fototoestellen achteraan. Het is een slang!! Geen idee wat voor 'type' maar tis best een joekel. Het eerste wild van vandaag, alle schapen die op ons pad lopen tellen we niet mee. Het pad lijkt eindeloos, klimmen en dalen, met de voeten door de modder, over rotsen, door beken, het is een en al variatie. Op de kaart van Erik kunnen we redelijk volgen waar we zijn. Er staat ook informatie op over de omgeving, over oude zomerboerderijen, plekken waar hooi werd verzameld en die dan in de winter over de bevroren rivier terug werd gesleed naar de bewoonde wereld.

Na zeven kilometer komen we bij een brug en dat is het keerpunt in de route. We steken de brug en dus de rivier over en lopen aan de andere kant weer terug richting. Dat is een andere omgeving, geen schapen, meer bos en nog meer keien. Het ene moment lopen we op rivierniveau, dan weer hoog erboven. Na een kilometer of tien zijn we er eigenlijk wel klaar mee. Bij het begin van de route probeerden we de schoenen nog droog te houden, stapten voorzichtig over stenen naar drogere gedeeltes, nu nemen we de kortste route, door de blub, door het water, het maakt ons niet meer uit. De schoenen houden de voeten toch wel droog en de broeken zijn toch al vies. We zijn blij als er weer een brug komt om de rivier weer, terug, over te steken. We denken nu vlakbij de auto uit te komen maar dat blijkt niet zo te zijn. Er zitten nog wat kilometers tussen. Uiteindelijk hebben we in 5 uur en een kwartier 13.6 kilometer gelopen. We zijn best blij de auto weer te zien, de rugzakken gaan op de achterbank en we rijden terug naar de camping. Om 19.00u. zijn we 'binnen'.

De eigenaar is terug van zijn vistocht op het fjord en wil graag met ons afspreken om 20.00u voor het inspectierapport. Dat wordt nog opschieten dus. We frissen ons snel op, daarna eten, een kop koffie en dan is het tijd om de baas op te zoeken. Hij heeft niet veel tijd want het hele restaurant annex bar annex receptie zit vol met mensen die op hem wachten voor de briefing. Hij gaat morgen met deze groep op muskusos safari en voor hij kan beginnen met de briefing moet nog even het rapport worden doorgenomen. Wij gaan niet mee op safari want we hoorden dat daarvoor een wandeling van 15 kilometer moet worden gemaakt. We hebben daar morgen denken we nog niet zo veel zin in.

Om 21.30u. lopen we nog een keer vanaf de caravan naar de bezienswaardigheid Magalaupe, de kloof bij de rivier Driva. Daar ligt een cache en dat wisten we vanmorgen nog niet, we hadden hier eigenlijk niks verwacht maar nu we weten dat er een is, willen we die natuurlijk ook vinden. Deze is een fluitje van een cent. We verbazen ons nog een keer over het natuurgeweld bij de rotsen en blijven ook dit keer op veilige afstand.

Daarna is het tijd voor de vaste klussen: verslagje schrijven over het gesprek, foto's inladen, verhaal erbij, even internet bekijken en dan vooral het nieuws in Nederland en Apeldoorn checken. We lezen over heftig onweer en checken bij Marlous en Melissa of ze geen schade hebben. Hier hebben we boven verwachting een droge dag gehad met redelijk wat zon. Dat was wel zo prettig bij de wandeling maar nu hebben we toch wel wat zware voeten......