Naar Karasjok

Allereerst een verzoek aan de Henny die twee reacties op blogs heeft geplaatst: zou je ons je achternaam willenlaten weten zodat wij weten 'welke Henny' je bent? Dank alvast.


Het sneeuwt als we op de camping bij Tana Bru de poten indraaien. En door de wind is het ook nog eens afgrijselijk koud. Met veel overtuiging noemden we voor vertrek dat we dassen en handschoenen hadden ingepakt maar eigenlijk hadden we niet verwacht ze zo vaak te dragen. Nadat we de caravan van de plek hebben gereden en de sleutel van het electrapaaltje hebben ingeleverd bij de receptie gaan we eerst binnen kijken bij de zilversmid die een winkel naast de camping heeft. Al vaker deze reis hebben we een symbool gezien dat naar ons idee een zon voorstelt maar zeker weten doen we dat niet. In de winkel verkopen ze veel sieraden met 'deze zon' en daarom vragen we de verkoopster om uitleg. Het gaat inderdaad om de zon zoals die door de Sami wordt gezien. Ze vertelt over de Sami sjamaan en zijn trommel waar in het midden de zon is getekend met daarom heen alles wat leeft. Zo is de zon de bron van alle leven. Zie de foto voor de afbeelding.

Na het bezoek en met een mooie aankoop als herinnering wordt de auto gestart, de navigatie ingesteld op Karasjok en gaan we op weg. Karasjok ligt 185 kilometer verderop, over de route van vandaag is daarmee eigenlijk alles gezegd. We rijden van begin tot eind langs een rivier en dat is de grens met Finland. De rivier Tana of Deatnu op zijn Samisch is nu een obstakel om de grens over te steken maar in de winter vriest deze helemaal dicht en worden er paden of isveien (ijswegen) gemaakt voor oversteken met de auto of een sneeuwscooter. Het is grappig nu borden te zien waarop staat dat de ijsweg gesloten is.

Tussen Tana Bru en Karasjok zien we maar één nederzetting aan de Noorse kant, een complex van twee huizen en wat hutten dat als Fjellstue gebruikt wordt. We worden ook niet afgeleid door overstekend wild en dat is vandaag heel handig want Erik heeft zijn ogen nodig om de kuilen, scheuren en gaten te ontdekken en te ontwijken en tegelijkertijd natuurlijk ook tegenliggers te zien aankomen. Dit is de E6 maar de route van vandaag is aak niet breed genoeg voor een middenstreep.

We zijn om twee uur op de camping in Karasjok waar we zeer welkom worden geheten door de eigenaresse. We maken een afspraak voor drie uur, mogen zelf een plek zoeken maar in verband met de veiligheid moeten we wel met de trekhaak naar de weg parkeren en midden voor een paaltje met een rode top. Daar houden we wel van, is direct duidelijk hoe we moeten inparkeren. Erik doet weer zijn geliefde bochtje achteruit met de combinatie en komt keurig uit midden voor het paaltje. We staan ook waterpas, dat is handig bij het koken. We zetten koffie en bereiden het gesprek met de eigenaresse voor. Daarna moeten we nog naar een camping in Skoganvarre, dat ligt 50 kilometer naar het noorden.

Het gesprek gaat over ACSI maar over nog veel meer. Het wordt helemaal gezellig als haar man van zijn werk thuiskomt en aanschuift en na een half uurtje even opstaat om de kinderen van 'school' te halen en die komen er dan ook gezellig bij. De oudste is vier en zijn jongere broertje twee maar qua uiterlijk dezelfde koppies. De oudste wordt 3-talig opgevoed (Samisch, Noors en Engels) en de jongste nu 2-talig (Samisch en Noors). De jongste, zegt moeders, praat nog niet maar als wij weg gaan zwaait hij en zegt "Bye, Bye". Tot grote verbazing van zijn moeder.

We pakken de boel in, zetten de andere camping in de navigatie en gaan op weg. Het is een prachtige route en het is even zelfs droog en een beetje zonnig zodat we heel ver weg kunnen kijken. Enorme bossen met weer echte bomen zover we kunnen kijken (en dat is vandaag, hier, heel ver). Bij de andere camping brand licht in de receptie maar de deur is op slot. We zoeken het telefoonnummer op en net als we willen bellen komt er een auto aan gereden met de eigenaresse. Ze is Finse en verblijft gedurende de opening van de camping op de camping. Af en toe rijdt ze even naar huis in Finland om de post op te halen. Dat is dan 250 km. Het is een zeer vlotte dame met veel humor en 'daadkracht'. Ze wil graag een ACSI reclamebord en een nieuwe vlag want door de stevige wind houdt de vlag het iedere keer maar één seizoen vol. Onze vlaggen zijn 'uitverkocht' maar een bord hebben we nog wel voor haar. Die wil ze graag en ze vraagt of die even opgehangen kan worden. Tuurlijk zegt Erik, die denkt dat ze een grap maakt maar ze staat op en is binnen twee tellen terug met een boormachine...….. Erik vraagt haar aan te wijzen waar ze het bord wil hebben en dan gaat hij aan de slag. Dat leg ik natuurlijk vast op beeld: in actie voor acsi. Ook hier zitten we een hele tijd, ook doordat haar puppy, een 16 weken oude Dalmatiër, veel aandacht vraagt.

En dan rijden we weer terug richting Karasjok, onderweg wat reflecterend op de controles in Noorwegen die er nu opzitten. Na vandaag hebben we er nog wat te gaan in ons zogeheten extra gebied in Zweden. We hebben veel meer dan vooraf ingeschat genoten van dit gebied. Meestal komen de beschouwende opmerkingen pas in het laatste of één na laatste blog maar voor ons gevoel sluiten we hier vandaag al iets af. We zijn het er eigenlijk direct samen over eens dat we dit gebied wel zouden willen behouden voor nog een jaar. Dat is een beetje tegen onze stijl maar e zijn hier nog lang niet uitgekeken.

In Karasjok gaan we wat boodschappen doen bij de Coop en dan gaan we op zoek naar een restaurant. In Foursquare zien we een 'Grill' maar die blijkt helaas dicht te zitten. Nummer twee op de lijst is een pizzeria/cafetaria en het lijkt erop dat dat het enige is dat open is. We laten ons niet afschrikken door het gebouw dat in aanbouw is en waar het ruikt naar verse cement. De pizzeria zit op de eerste etage en de man achter de balie is zzp'er. Daarom moet je bestellen bij de balie, zelf bestek en borden meenemen, zelf je drinken uit de koelkast halen en glazen pakken en vooraf afrekenen. Dan doet hij een paar stappen naar achteren en gaat voor ons aan de slag. En dat doet hij bijzonder goed. De aankleding is echt flut, de stoelen zitten goed maar als je tegen de rugleuning leunt loop je het risico achterover te kiepen, leidingen zijn niet weggewerkt en alles is met verlengsnoeren aan elkaar en door gekoppeld. Maar het belangrijkste is het eten en dat is uitstekend.

Als we terugkomen in de caravan blijken we voor vertrek de kachel niet uitgezet te hebben. Dat is jammer van het verbruikte gas maar het is nu tenminste boven vriespunt binnen. Gisteravond hebben we na terugkomst allebei met een plaid om de schouders tegen de kachel aan gehangen tot het weer een beetje aangenaam was binnen. (Volgend jaar misschien toch wat later in het seizoen gaan??)

Nu blaast ons elektrische kacheltje er vrolijk op los. Kijken we vanuit een aangename caravan naar de buiten neer dwarrelende sneeuw en maken we plannen voor morgen. In Karasjok zijn een aantal toeristische trekpleisters, allemaal Sami gerelateerd en daarvoor pakken we morgen hier een extra dag.

ustitlaččat