Ondergronds

Na een hele nacht regen en donkere wolken boven zee, gaan we vandaag op excursie ondergronds. Dat is tenminste droog, hadden we bedacht. We rijden vanaf de camping in Qualicum Bay naar Horne Lake Caves, dat is een half uurtje rijden. Dat dachten we tenminste, na 5 kilometer gaat de asfaltweg over in een zand/klei/kuilen weg en daardoor doen we er langer over. Het is een enorm gehobbel en Erik probeert zoveel mogelijk kuilen te omzeilen. Het is alsof we over een ouderwets wasbord (met van de ribbels) rijden, beren zullen we zo niet zien, we maken een helskabaal in maar vast ook buiten de camper. We rijden door groene tunnels, de begroeiing is dicht en de bomen zorgen voor een overkapping van de weg. Als we op 5km. voor het eindpunt ook nog een ‘schaafmachine’ (zie foto) tegen komen is het helemaal feest. Dit is geen weg om haast te hebben.

Het Horne Lake Caves Visitor’s Centre is gelukkig open en om een bezoek te brengen aan een grot kunnen we kiezen uit een aantal opties. Allemaal verschillend in tijdsduur en ‘soort beleving’. We kiezen voor een tocht met gids van twee uur waar we een van de grootste grotten in zullen gaan. Dit lijkt ook de minst ingewikkelde tocht want hier hoeven we niet op de buik ergens onder door te kruipen of via touwladders af te dalen. Als we een helm op moeten met een hoofdlamp erop, krijg ik toch wat twijfels bij wat men hier verstaat onder simpel…. Onze groep bestaat uit zes personen en een gids, die heet Ryan en hij heeft er zin in. Wij ook en we gaan voortvarend op pad. Eerst moeten we zo’n 45 minuten bult op lopen om bij de ingang van de grot te komen. De andere vier zijn heel wat jaren jonger en het tempo ligt direct best hoog. Gelukkig zijn er onderweg een aantal stops waar Ryan vertelt over het soort gebergte, het ontstaan van de grotten, over fossielen en dergelijke. Reuze interessant en best goed te volgen. Na 3 kwartier gaat het dan gebeuren, we oefenen in het aan en uit zetten van de hoofdlamp, we trekken allemaal onze handschoenen aan (waterdicht en gekocht bij het visitor’s centre want onze eigen handschoenen die we mee hebben zijn hiervoor niet geschikt!??). Ryan loopt een steile trap af en opent een hek, dan worden we uitgenodigd om één voor één af te dalen. Onderaan de trap staan we in een smalle lage ruimte met heel veel keien. Er is geen pad te bekennen en verlichting is er ook niet in de grot. Ze willen het ‘zuiver’ houden en daarom zijn er zo min mogelijk ingrepen in de natuur gedaan. Zegt Ryan. Nadat we allemaal het hek zijn gepasseerd gaat het achter ons op slot. Ryan heeft ons via zijn telefoon ingemeld bij het Visitor’s Centre, hier mag niemand zonder gids rondlopen.

Hij gaat ons voor over de keien en legt uit dat we twee handen moeten gebruiken bij het afdalen omdat het nogal laag is. Zitten op de kont kan natuurlijk ook maar het is niet bepaald een glijbaan. We krijgen het advies de zwarte keien te vermijden want die zijn gladder dan de rest…. Na een wat onwennig en onzeker begin krijgen we snel de smaak te pakken en klauteren we als kleuters over de keien. We krijgen uitleg over de afzetting van mineralen en het uitdrukkelijke verzoek om er niet met de handen aan te zitten want dan stopt de groei en die is toch al niet erg vlot. Zo’n stalagtiet doet er 100 jaar over om 1 centimeter langer te worden. Zou toch erg jammer zijn als we er per ongeluk een stukje afstoten. Het is fijn en erg praktisch om een helm op te hebben en ook die lamp die erop zit is hier goud waard. Als we op het verste punt zijn tot waar je redelijk normaal kunt komen, vraagt de gids of we er een bezwaar tegen hebben om absolute duisternis mee te maken. Dat kan alleen als iedereen mee wil werken en dat willen we gelukkig allemaal. We moeten een plek zoeken waar we comfortabel ( :-) ) tegenaan kunnen hangen of kunnen zitten en daarna gaan alle hoofdlampen uit. De gids doet het als laatste en checkt of iedereen zich er nog prettig bij voelt. Blijkbaar zijn er twee plaatsen op aarde waar je absolute duisternis kunt ervaren en dat is of heel diep in de zee of in een grot. We zitten minutenlang in het donker terwijl we horen hoe lang het duurt voor je gaat hallucineren van het gebrek aan licht, maar ook wat het verder doet met je hersenen. Ryan vertelt hoe in 1969 een vrouw in absolute duisternis in een ondergronds meer is gaan zwemmen om de grot verder te onderzoeken. Blijkbaar hadden ze toen nog geen waterdichte lampen. Na een tijdje doen we de lampen weer aan en dan beginnen we aan de weg terug. Nu is het dus letterlijk klimmen tegen de klippen op. Het is lekker weer buiten te staan en de kleuren van het bos lijken nog intenser. We gaan terug over een ander pad en krijgen nog een restje geologie les. De andere vier personen hebben een andere optie bijgeboekt en zo splitsen we ons op. Zij gaan met de gids verder en wij lopen terug naar het Visitor’s Centre waar we de helmen inleveren. Wat een ervaring!!!

We rijden terug over de lange zandweg richting Qualicum Beach en gaan op zoek naar een McDonalds of een andere ‘goede cappuccino maker’. Die blijken er niet te zijn. Later lezen we dat men in Qualicum Beach alle vestigingen van ketens weigeren, hier alleen gewone winkels. Langs de kust rijden we verder naar Parksville, dat heeft wel een groot winkelcentrum. Er zit onder andere een vestiging van Canadian Tire, een soort Kwantum, waar vaak een filiaal van de McDonalds in zit. Dat is hier niet het geval maar direct bij binnenkomst staat er wel een bord waarop wordt aangegeven dat er wifi is in de winkel. We gaan weer naar buiten en verplaatsen de camper wat op het parkeerterrein zodat we vanuit de camper ook wifi hebben. Vandaag willen we hier in de buurt op een camping en we zoeken op internet naar wat adressen. We eten een large pizza bij de PizzaHut die ze wat ons betreft ook wel een x-large hadden mogen noemen.

Als alle kruimels op zijn (Chicken Ceasar, erg lekker) gaan we op zoek naar de eerste camping. Daar is de receptie onbemand en de camping oogt verlaten. We rijden er een rondje maar het ziet er niet uitnodigend uit. Op naar de volgende, die ligt een paar kilometer verder, niet aan zee dit keer maar aan een rivier. Grappig is dat de camping aan de Riverbend ligt en dat is de rivier die begint bij de grotten waar we vanmorgen waren. Deze camping is open, we krijgen een plek met ‘riverview’ (zit een hek tussen en de rivier ligt meters lager) maar we hebben een full hookup, zelfs wifi op de plek.

Vanmorgen vond de gids ons al ‘Super Cool’, dat vinden wij nu van de camping. Zo ‘cool’ zelfs dat we de kachel even moeten aan doen. Maar het is droog en de verwachtingen zijn goed. Eens kijken morgen hoe oktober start.

Bye folks from us.