Midden-Atlas

De wekker gaat om half acht en na een snel ontbijt stappen we met een de vorige avond al ingepakte tas in onze Hyundai. We rijden naar Senhaja waar we om half tien met Marlous, AI en Uwaïs hebben afgesproken. We rijden niet naar het huis van de ouders van AI want dat zou betekenen dat we eerst iedereen uitgebreid moeten groeten, worden uitgenodigd om wat te eten en dan zijn we zo een uur verder. Dat is heel gezellig maar we hebben voor vandaag een vol programma met waarschijnlijk veel kilometers. Daarom dus afgesproken bij de ingang van het dorp waar wij de auto laten staan en we allemaal verder gaan met de Mercedes.

Dit is voor ons een nieuwe route en we verbazen ons over hoe snel het landschap na Senhaja verandert. Het wordt kaler en droger. AI wijst ons op stenen muren die bekleed zijn met geel plastic. Dat is een constructie om uien te bewaren, om ze boven de grond op te slaan. Eerst wordt een muur gestapeld, daarop komen de rode uien, dan een dik pak stro en tot slot het gele plastic. We zien heel veel gele muurtjes. Dan wijst Marlous ons op nog meer plastic. Dit keer zijn het 'huizen', een paar stokken in de grond met daarover heen plastic gespannen. Hier geen electra of stromend water. Water wordt bij een bron gehaald en daar wassen de vrouwen ook kleding of doen ze de afwas.

De weg stijgt langzaam en al snel zitten we in het Nationale Park van Ifrane. Dit gebied staat bekend om enorm veel vondsten van fossielen en langs de kant van de weg staan veel kraampjes waar stenen te koop worden aangeboden. We zitten ondertussen op ongeveer 1600 meter hoogte en bij een uitzichtpunt stoppen we om, inderdaad, van het uitzicht te genieten.

Erik en ik vinden ons zelf 'best goed' als het gaat om het vinden van kleine weggetjes (met wisselend succes overigens ;-) ), maar AI kan er ook wat van. We gaan van de normale weg af (wat is normaal, ongeveer 1 auto breed asfalt en brede bermen met kuilen en gaten en veel grind en zand) en nemen een zeg maar toeristische route langs een meer. Er staat op dit moment nauwelijks water in maar langs de oevers staan bomen die prachtig geel verkleurd zijn. Ook al is het vandaag weer dik boven de 35 graden, het is duidelijk herfst in Marokko. Als we een raar schavend geluid horen gaat AI kijken wat er aan de hand is. We vrezen even voor een mechanisch probleem maar gelukkig is het slechts een flinke tak die onder de auto aan het meeliften is.

De volgende stop is in Ifrane, volgens de reisgids niet authentiek Marokkaans. Ifrane wordt het Gstaad van Marokko genoemd en inderdaad doet de huizenbouw eerder Duits of Zwitsers aan. Hier in de buurt kan geskied worden (vandaag dus niet) en Ifrane is één van de wintersportplaatsen van betekenis in Marokko. We gaan bij een restaurant thee drinken (Erik espresso) en er wordt eten gekocht voor bij de lunch. Op het pleintje is het grijs van de rook van de kippen die boven een houtskool vuur rondjes draaien en ook de tajines worden boven houtskool warm gehouden.

We hebben nog een stuk voor de boeg en we rijden verder naar het zuiden. Het hoofddoel voor vandaag is Oum Errabia, dat ligt in de Midden-Atlas. Er is een hele kleine kans dat we apen zien, die leven hier in het wild maar helaas zien we er geen buiten de auto (inkoppertje!!). Vlakbij de waterval parkeren we de auto en dan beginnen we aan de klim. Langs het pad staan kraampjes, broodovens en houtskoolvuurtjes. We lopen door tot over een brug van palen en dalen dan af naar de rivier. Langs het water, of eigenlijk net een meter er boven, zijn allemaal kamertjes ingericht en daar kun je eten. Of je kunt er je meegebrachte eten op eten. De ruimtes worden van elkaar gescheiden door opgehangen kleden. Op de grond liggen kleden en een paar kussens en er staat een laag rond tafeltje. Zoals gebruikelijk is het ook hier de bedoeling dat de schoenen worden uitgetrokken. Daarom lopen trouwens ook de meeste Marokkanen op slippers. Erik en ik niet, we hebben bergschoenen aan met veters met dubbele knopen. Kost gewoon wat meer tijd.....

We installeren ons op de mooiste plek waar we ooit hebben geluncht en dan wordt eerst thee gebracht. Ik ben al helemaal gewend aan en fan van de Marokkaanse thee, met veel munt en suiker. AI gaat in overleg met de eigenaresse/kokkin van deze ruimte en even later komt er voor ons een tajine met groenten en er onder zit vlees verstopt. Navraag leert dat het geit is, we hadden het beter niet kunnen vragen.... Maar niks aan de hand, we hebben ook nog de lunch die we eerder hebben gekocht: kip van het spit, rijst, frites, olijven en twee flessen drinken. Het past allemaal net op het tafeltje en we laten het ons goed smaken. Marlous en AI hebben zelfs fruit voor het toetje meegenomen!

Met iets meer moeite hijsen we ons overeind en trekken we de schoenen weer aan. AI gaat afrekenen en dan beginnen we aan het laatste stukje van de klim. Als we er bijna zijn moeten we nog een kloof(je) over en daar ligt een bruggetje overheen. En daar staat iemand bij. Op een stuk karton staat dat het 3DH kost om erover heen te mogen. Dat is 30 cent per persoon, Uwaïs is gratis. Nou zijn wij wel erg verwend met watervallen maar dit is hier een hele beroemde en die wil je dan toch gezien hebben. We hangen er nog een tijdje rond tot ook wij foto's hebben gemaakt voor het familie-album zonder dat er andere niet familieleden bij op de foto's staan. We gaan over het bruggetje terug en lopen daarna langs de kraampjes terug naar de auto.

Alle kraampjes hebben trouwens stromend water. Ik voeg een foto toe als bewijs.Net na vertrek hebben we nog een tegenvaller. Als ik in de auto probeer om mijn raam dicht te doen, hoor ik twee keer een harde klik en dan is er geen beweging meer in te krijgen. Het raam is helemaal naar beneden gezakt en de mannen krijgen het niet gerepareerd. En dus doe ik een sjaal om mijn hoofd en trek ik een winddicht vest aan voor de hele lange weg terug naast het open raam.

Als we wegrijden hebben we namelijk twee keuzes: de eerste is dezelfde weg terug en de tweede is via een andere weg terug. Trouwe lezers weten dat wij graag een andere weg nemen en dus is dat de optie die we kiezen. We hebben alleen geen idee dat het dan ook een enorme omweg wordt. De kaart van Marokko hebben we niet zo goed in ons hoofd zitten. Met een grote bocht komen we uit in Khenifra waar de huizen opvallend in aardetinten zijn gesausd. Ze kleuren mooi bij de omgeving.

Vanaf Khenifra is het nog ruim 200 km terug naar Senhaja en het wordt al snel donker. Als de andere drie ramen in de Mercedes dicht blijven heb ik nauwelijks last van de zijwind..... Om 22.00u. zijn we terug bij onze auto die we aan de rand van Senhaja hebben geparkeerd. We worden uitgenodigd om in Senhaja te blijven slapen maar wij draaien onze hand er niet meer voor om om het laatste stukje terug te rijden naar het hotel.

Het was een lange mooie dag waar we een indruk hebben gekregen van de natuur in dit deel van Marokko. Het wordt nog een hele klus om daar een fotoselectie van te maken!