Fèz

Het is vannacht gaan waaien en als we de gordijnen open doen is het bewolkt. Er komt van rechts een enorme donkere lucht aan. Voor we het fototoestel hebben kunnen pakken begint het keihard te regenen en te stormen. De kussen op de ligbedden bij het zwembad waaien weg en plastic stoelen waaien de tuin in. Terwijl ik voor de balkondeuren sta te kijken, krijg ik natte voeten. Dat is best bijzonder want we zitten op één hoog. De regen komt onder de deuren door en loopt de kamer in. Handig dat het een betonnen vloer is. We gooien er een handdoek op en na een kwartiertje wordt het weer droog. Het blijft bewolkt en dat is wel prettig voor vandaag maar het is ook alweer drukkend warm.

Vandaag staat Fèz op het programma, we rijden er in één auto naar toe. Dat is een belevenis op zich, het verkeer wordt steeds drukker naarmate we het centrum naderen. AI weet de weg en hij wijst ons op de grote hoeveelheid rode taxi’s langs de kant van de weg of op parkeerterreintjes. Die worden allemaal gewassen met water dat hier ‘uit de muur komt’. We komen langs het koninklijke paleis, langs een groot winkelcentrum en dan rijden we door een grote poort in de buitenste stadsmuur. De auto wordt geparkeerd, we hebben de fototoestellen in de aanslag en Uwaïs hangt comfortabel in de ‘buikdrager’. We zijn er klaar voor, we gaan Fèz beleven. We gaan de Medina binnen via de Bab Boujeloud. De drukte schijnt mee te vallen. Het offerfeest was een paar dagen geleden en veel mensen zijn nog op bezoek bij familie. Daardoor zijn er minder mensen in de Medina. Wij vinden het nu al best druk…..

Het is alsof we in een sprookje zijn beland. We komen ogen tekort, wel handig dat we wat langer zijn dan de gemiddelde Marokkaan (ja zelfs ik). Fijn ook om een gids te hebben, zo krijgen we uitleg bij een mevrouw die in een winkel arganolie uit noten zit te persen. Ze slaat ze eerst kapot met een stuk steen en dan gaan ze in een stenen pers die ze met de hand moet draaien. Dat levert steeds een paar druppels olie op. Geen wonder dat die olie niet goedkoop is. We komen door een steegje waar mannen in stukken marmer teksten beitelen. Het schijnen grafstenen te zijn. We komen door een aantal poorten, de steegjes worden steeds smaller en het wordt steeds warmer. De kleuren, geuren en geluiden zijn overweldigend in deze wirwar van steegjes. In de reisgidsen wordt aangeraden om ‘gewoon te verdwalen’, om het te laten gebeuren. Er hangen bordjes die de weg wijzen naar één van de grote toegangspoorten, op die manier kom je er altijd weer uit.

Er zijn veel winkeltjes met schoenen of sloffen, veel kleding en kleden en veel keramiek. We zien muilezels beladen met gasflessen (eco ezel of hybride ezel?), we moeten aan de kant voor stinkende scootertjes of jongens met afvalkarren. We zien schitterende lampen, veel koperwerk en stalletjes met levende of geslachte kippen. We zien katjes die wachten tot er iets eetbaars op de grond valt en die we zo mee zouden willen nemen. We lopen langs prachtig versierde deuren van Riads of Moskeeën. Als de oproep voor gebed klinkt gaan we naar het Karaouinecomplex, een combinatie van een moskee en een universiteit. Het complex werd in 859 gesticht en behoort tot de oudste Islamitische universiteiten. Het bouwwerk is gigantisch (16.000 m2) en het heeft veertien toegangspoorten. Wij mogen hier niet mee naar binnen al is het gebruikelijk dat in een moskee niemand wordt geweigerd. Hier is bij deze moskee voor gekozen omdat het anders overvol zou raken met toeristen waardoor er geen ruimte meer is om te bidden.

We dwalen uren tot we toe zijn aan koud drinken en zin hebben in eten. AI kiest een restaurant en we lopen veel trappen op tot we uitkomen op het dakterras. We hebben een heerlijk plekje met een beetje wind en uitzicht over de Medina. Het eten is heerlijk, het drinken lekker koud. Meer hebben we even niet te wensen. Oh ja, Uwaïs wil ook nog een schone luier ;-). Het is nog steeds drukkend warm en af en toe vallen er wat spetters regen en rommelt de onweer. Als er alleen nog botjes van de gegrilde kip op de borden liggen, dalen we weer af en mengen we ons weer in de drukte op straat. We kopen noga met noten en noga met sesam en vinden het dan wel genoeg voor vandaag. We gaan een andere keer de leerlooierijen bezoeken en op zoek naar wol (inderdaad, wol. Ik heb breipennen in de koffer zitten).

We gaan terug naar de auto en vervolgens rijden we naar het grote winkelcentrum waar naast een gigasupermarkt ook kleinere winkels zijn en een soort foodcourt (Pizzahut, Burgerking en Arabische fastfood waar ik de naam niet van kan schrijven). We halen ijs met vruchten bij Iceberry en zoeken een lekker plekje op het terras.

Later ga ik in de Carrefour (supermarkt) op zoek naar twee mokken voor op de hotelkamer, daar staan namelijk alleen glazen en ik zou het vervelend vinden als die niet bestand zijn tegen hete thee of koffie. Leuke mokken hebben ze niet, ik zoek eigenlijk iets met Arabische opschriften. Ze hebben wel heel veel soorten theeglazen en ik kies een doosje met ‘Marokkaanse kleuren’. Ook leuk voor thuis. Er zitten zes glazen in en als ik een doos pak valt er eentje uit. En voordat ik hem kan grijpen ligt het paarse glas al in scherven op de grond. Er komt direct een medewerker van de supermarkt aan die zegt ‘no problem, pas de problème. Hij schuift het glas aan de kant, ‘case closed’. Ik kies een nieuw doosje en zet het heel voorzichtig in de winkelwagen. Daarna kopen we wat fruit en water en gaan we in de rij staan bij de kassa. Leuk om weer ander geld in de portemonnee te hebben, past toch beter bij vakantie, het versterkt het gevoel in het buitenland te zijn. Lastig omrekenen is het hier niet, het is een kwestie van komma opschuiven. Mad 10 (Marokkaanse dirham) is € 1.

De zon gaat al bijna weer onder als we terug zijn op onze hotelkamer, waar we nog even overleggen over de plannen voor de komende dagen. We spreken af morgen een rustdag in te lassen (voor ons). Voor Marlous, AI en Uwaïs betekent dat familiebezoek (en eten) in Senhaja. Maandag zien we elkaar in Sefrou. Wij rijden daar zelf naar toe. We spreken af bij een moskee waar we eerder hebben geparkeerd. Een dag ‘rund um Zuhause’ is welkom om rust in het hoofd te krijgen en achterstallige schrijfwerk te doen.

Als we de ingeladen foto’s bekijken, realiseren we ons pas goed wat we allemaal hebben gezien tijdens die uren in de Medina. Wat een geweldige ervaring!