Actieve dag

We zitten om 8 uur aan het ontbijt, hebben dan zelfs al het verslag van gisteren met de foto’s geplaatst. Helaas liet het noorderlicht zich vannacht niet zien, of we hebben het gemist ondanks de wekker en een aantal uren uit de ramen kijken. Vanavond kunnen we een nieuwe poging doen waarbij de meeste activiteit al rond middernacht wordt verwacht. Nu maar hopen op een wolkeloze dag en avond.

We rijden eerst naar de Svinafellsjökull, dat is één van de gletsjertongen van de Vatnajökull. Deze ligt bijna in onze achtertuin. We parkeren de auto en lopen dan richting gletsjer en gletsjermeer. Je kunt hier niet dichtbij het ijs komen, de wandelpaadjes lopen hoog langs de bergwand. Geen keurig geasfalteerd pad maar meer een ‘zoek de voor jou makkelijkste route’ tussen rotsblokken en over keien. We zijn de enigen en we luisteren naar de absolute stilte. Die af en toe wordt verbroken door een afbrekende ijspegel aan de rotswand boven ons of een kei die de bult af dendert. Het is zonnig en windstil. Wat een verschil met de ijzige wind gisteren. Voor vertrek hadden we bedacht dat we het vandaag niet koud wilden krijgen en daarom hebben we heel veel lagen kleding over elkaar aangetrokken: twee broeken, dubbele T-shirts, winddichte trui met winddicht vest, jas en handschoenen. In de schoenen zelfs twee paar sokken! En dan lopen we dus binnen een half uur flink te zweten, gaat eerst de jas uit, dan kunnen de handschoenen uit en het vest gaat open. In IJsland is het weer erg veranderlijk dus we houden alles bij de hand om het snel weer aan te kunnen trekken als de zon verdwijnt of de wind gaat waaien.

Maar dat gebeurt dus de hele dag niet. Onvoorstelbaar mooi weer hebben we en dat komt goed uit want we lopen een hele stevige wandeling vanaf het bezoekerscentrum van het Nationale Park Vatnajökull. Eerst lopen we naar de Svartifoss, letterlijk zwarte waterval. Zwarte basaltkolommen in een boog, het heeft veel weg van orgelpijpen. Veel water komt er nog niet naar beneden maar het is een prachtige plek. We zoeken een paar rotsblokken om op te zitten en eten hier onze lunch. Lekker warme thee en brood met kaas. We kunnen nog wel wat energie gebruiken want we hebben er nog geen twee kilometer op zitten. Over een hoogvlakte lopen we tussen berkenbossen (ongeveer een meter hoge bomen), langs wilgen en over heel kale stukken met sneeuw. De route wordt goed aangegeven en na behoorlijk wat zwoegen komen we aan de andere kant van de vlakte uit, hoog boven de Skaftafellsjökull (jökull = gletsjer). We wagen ons niet naar de rand want die is nogal brokkelig. We zijn ongeveer halverwege op de wandeling, hebben er vier kilometer op zitten en zijn 2 ½ uur onderweg. Vanaf hier is het een heel lange afdaling door een smal pad dat nogal modderig is. Je zou onze afdaling kunnen vergelijken met een afdaling door een bobsleebaan: hoge wanden, spekglad en af en toe wat hobbelig. Na een tijdje hebben we de techniek aardig te pakken al blijft het wel goed uitkijken. Even de concentratie verliezen, beetje om je heen kijken, foto maken of wat tegen elkaar zeggen en je maakt zo een schuiver. Het helpt als er dan een berkenboompje voor het grijpen is…..
We komen heelhuids maar wel met de blub tot boven de enkels terug bij de auto. Moe maar voldaan rijden we terug naar onze hotelkamer. Koud hebben we het in ieder geval niet gehad.

Om 18.00u. gaan we nog een keer de deur uit. We hebben zware benen en dat willen we eruit lopen. Bij de eerste gletsjer waar we vanochtend hebben gelopen, Svinafellsjökull, ligt een cache zo’n beetje op de plek tot waar we zijn gelopen. Die heet ‘Batman Begins’, een deel van die film schijnt hier te zijn openomen. (niet de enige film trouwens, ook ‘Die Another Day en de serie Games of Thrones zijn hier gefilmd). De zon schijnt nog maar er staat wel heel wat wind als we de auto voor de tweede keer parkeren bij het toegangshek. Doordat de zon nu van de andere kant op het ijs schijnt ziet het er net weer even anders uit. Het lijken van deze afstand wel grote brokken piepschuim. Met wind tegen lopen we naar het grote rotsblok waar de container verstopt moet zijn. De rots vinden we zonder problemen maar de container niet. Het is ook niet prettig zoeken met zoveel wind en de hoeveelheid zand die voorbij waait. We moeten zelfs even schuilen achter rotsen tot de zandstorm is overgetrokken. We geven het op, geen container gevonden, we gaan geen halsbrekende toeren uithalen. Terug lopen blijkt nog lastig, we hebben een sterke wind in de rug en laagstaande zon tegen. Dat loopt niet echt lekker als je je weg moet zoeken langs zo’n afgrond. We draaien een paar keer terug om de makkelijkste route te vinden. Als we weer vlakbij de auto zijn genieten we nog een tijd van dit schitterende landschap. We maken met het fototoestel panoramafoto’s, deze beelden willen we ons nog lang herinneren.