verhuisdag

Met een omweg gaan we vandaag weer naar een volgend overnachtingsadres. Vanaf de camping in Gerakini rijden we naar het oosten, maken een tussenstop op Athos (tot zover we kunnen komen) en dan rijden we naar het noorden naar Asprovalta. Daar ligt een camping, volledig uit de route en niet in een toeristisch aantrekkelijk gebied maar wel behorend tot ons bestand. Allereerst gaan we tanken bij de voordeligste die toevallig ook nog op 100 meter van de camping ligt. Hier kost de benzine slechts € 1,799. Als Erik vraagt of hij met een creditcard kan betalen zegt de mevrouw bij de pomp eerst ja, maar ze blijkt nee te bedoelen. Dan maar stoppen bij € 40. We kunnen hier tot nu toe nergens betalen met een creditcard of met een pinpas. Alles moet contant, je zou bijna denken dat de mensen hier geen vertrouwen in de banken hebben ;-).

Eerst gaan we voor de derde keer naar de kwallen, dit keer om met het onderwaterfototoestel foto's te maken. Het lukt namelijk niet om onze geweldige natuurfilm te uploaden op waarbenjij.nu of op facebook en daarom willen we de lezers graag wat foto's gunnen. We rijden weer door het hobbelpad tussen het akkerland naar de kust bij Metamorfosi en zien dan al snel dat er vandaag geen kwallen zijn. Dat is wat, balen dat er geen kwallen zjin...

We hebben een mooie route uitgezocht naar Agios Oros (Athos) en handig is dat we eerst door Nikiti komen waar geldautomaten zijn. De route voert verder langs de kust naar het meest oostelijke schiereiland van Chalkidiki. Dan gaan we de bergen in, komen door stoffige dorpjes in de hitte verlaten marktpleintjes. Het uitzicht vanaf deze hoogte op de kust en op Athos is mooi al is het door de warmte niet echt 'scherp beeld'. goed is het smalle stukje land te zien waarmee Athos vast zit aan het vasteland bij Nea Roda. Onderweg zoeken we nog naar drie caches maar vinden er niet één. Beetje frustrerend is dat. We rijden tot de weg eindigt bij een grote parkeerplaats bij Ouranoupolis. We zetten de auto daar neer en doen een rondje door dit dorp. Het wemelt er van de toeristen, van de restaurantjes en bars. Ook hier weer drie vergeefse pogingen voor caches. We gaan voor de troostprijs en halen ijs. Op een binnenplaatsje ontdekken we een klein wit katje met twee verschillend gekleurde ogen. Heel fotogeniek en het laat rustig toe dat ik wat foto's maak. Als we daarna doorlopen zien we bij een souvenirwinkel in een standaard met ansichtkaarten een kaart van een witte kat met twee kleuren ogen! Hoe bijzonder is dat. We gaan nog even uitzoeken of dit gebied soms bekend staat om deze 'verschijning'. (voor het thuisfront: we hebben ons kunnen bedwingen en het katje niet in de tas gestopt)

Ouranoupolis is voor ons het keerpunt, we rijden vanaf nu naar het noorden naar Asprovalta, een afstand van ongeveer 70 kilometer. We maken eerst een fotostop in Nea Roda, bij de kleine haven en daarboven bij een heel mooi kerkje. Waar we trouwens heel gemakkelijk een cache vinden! Hoera, we hebben een smilie op onze geocachekaart erbij. Dan nog een stop bij uitzicht op een soort Chinese muur. Tenminste van een afstandje lijkt het daarop. Het blijkt een oude vestingsmuur te zijn, in de buurt van Stavros.

Dan komen we vlakbij een snelweg die vanaf Thessaloniki naar Turkije gaat. Dat is ook de reden dat er een camping in Asprovalta is opgenomen in de gids. Deze camping wordt gebruikt als doorgangscamping en ook dan hoort een jaarlijkse inspectie erbij. We hebben hier, al vanaf thuis, een kamer voor twee nachten gereserveerd. We konden kiezen uit een basic kamer of een basic kamer met wc. Nou willen we best af en toe een beetje primitief maar we hebben toch gekozen voor de kamer met eigen wc. Kosten daarvoor zijn overigens € 18 per nacht voor twee personen zonder ontbijt. Wie voordelig op vakantie wil kan van ons het adres krijgen. We hebben er dan ook wat foto's ter illustratie bij want dat zou bepalend kunnen zijn. Zodra we door de poort van de camping rijden heb ik het gevoel in een voormalig Russisch kamp te zijn. Niet dat we daar ooit zijn geweest maar deze camping past in het beeld dat we hebben bij zoiets. Een meneer op een fiets brengt ons naar kamer nummer 14. Die is in een gebouwtje met kamer nummer 15. We hebben, zeg maar, een twee onder één kap. Samen met nummer 15 hebben we een veranda en daarvoor nog een terras. Tenminste, met heel veel fantasie kun je het zo noemen. Het beton kraakt onder de voeten en zodra ik in de kamer ben wil ik eigenlijk gelijk weer weg. Het eerste wat ik zie als we de deur dicht doen is een hagedis die zo onder de deur doorloopt naar buiten. Er staan drie bedden met springveren in de dunne matrassen en we hebben een koelkast van kort na de jaartelling....De badkamer is ruim maar heeft alleen koud water. De enorme boiler krijgen we niet aan het werk. Verder hebben we nog een plastic tafel voor buiten en drie kuiipstoeltjes, 1 rode en 2 roze. Hier word ik echt niet vrolijk van. We overleggen wat te doen, het is een lange reisdag geweest met niet zoveel kilometers maar wel veel uren in en uit de auto. Het is 18.00u. en een alternatief hebben we niet.

Dus, pakken we de auto uit en zetten we onze spullen in de kamer. We gaan ervan uit dat dit zo'n belevenis is die ons nog lang zal heugen en waar we dan steeds sterkere verhalen over kunnen vertellen. We lopen een rondje over de camping, in het centrale deel is vanavond feest. Een bandje is aan het oefenen en een kok heeft de grill aangestoken. Straks komen bruilofsgasten en dan begint het feest. Daar wachten we niet op, we gaan voor ons eigen eten op pad. Aan de overkant van de weg is een mini supermarkt. We maken koffie en thee en aangezien er geen internet is of tv op de kamer, beginnen we aan de tijdschriften die nu 10 dagen in de koffer liggen.

Boven het strand komt een erg volle maan op en de schittering is prachtig. Soms zit genieten in heel simpele dingen.